Gazel, bir viraneyi andıran hayatını saraya çevirme hayaliyle durmaksızın çabalayan ve annesinin o sarayı yuva yapması için elinden geleni yapan genç bir kadın...
Kılıç, hataların içinde sıkışmış ve arınmaya çalışırken daha da kaybolmuş; düzensiz bi...
Merhabalar, aslında bölüm yarın gelecekti ama kısa kısa yazdığım için iki bölüm birden paylaşmak istedim. Böylece siz de hikayeyi daha iyi anlayabilirsiniz. Keyifli okumalar, yorumlarda buluşalım. Öpüldünüz. :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kılıç, toplantı odasında durmakta zorlanıyordu. Parmakları şakağında oyalanıyor sonra önündeki dosyalara ulaşıyordu. Beyni daha fazla kullanıma kendini kapamışçasına başında felaket bir ağrı yaratırken, ayağa kalktı.
Kılıç, onların kavgalarına ortak olmak istemiyordu. "Kahveye ihtiyacım var."
Mustafa, işten kaytarmak istercesine ayağa fırladı. "Hemen alıp geleyim."
Kılıç kabanına uzandı ve keskin bir şekilde ona baktı. "Ben alırım."
Kemal ise düşünceli bir şekilde onu izliyordu. Uzun süredir aklını karıştıran soruyu sorup sormamakta kararsızdı ama birden fırlayıverdi sözler ağzından. "Senin buralarda işin ne? Bir süredir yanımıza geliyorsun, işleri halledip gidiyorsun."
"Ne yapmalıyım?" derken soru sormuyordu, Kılıç. Cevap da beklemiyordu zaten.
"Kendi işinle ilgilenmek istersin belki."
"Beynim o sesi kaldırmıyor." Kaşlarını çattı. "Sürekli taş bebek ve onları tavlamaya çalışan dallamaları görmekten sıkıldım."
"Barı bana ver o zaman! Her zaman bir bar işletmek istemiştim. Tabi senin gibi illegal bir paravan olmayacak şekilde..."
Kılıç, ona ters bir bakış attı. "Size yardımcı olmayayım, öyle mi?"
Kemal hemen ayaklandı ve onun kabanının yakalarını düzeltirken şirin bir gülümseme sundu. "Kesinlikle öyle bir şey demiyorum. Genelde şehrin öbür ucunda takılırdın... Buraya çok sık gelmeye başladın. Şaşırdık!" diyerek göz kırptı.
"İyi. Kahvemi alıp, evime gidiyorum ve mümkünse beni rahatsız etmeyin."
"Yarın sabahki toplantıya gelecek misin?"
Kılıç, düşündü. Yapacak hiçbir şeyi yoktu. "Geleceğim. Sizi kurtarmak benim görevim sanırım."
O odadan çıkarken Kemal ve Mustafa birbirlerine baktılar.
"Amcamın çocuğu olmasa uyuz olurdum ama akrabayım sonuçta!"
"Yani uyuz olmuyor musun? Bazen ben bile deliriyorum onun sakinliği karşısında."
Kemal ona bakıp iç çekti. "O gözü dönmüş öfkesiyle yüzleşmektense bu halini tercih ederim."
