Gazel, bir viraneyi andıran hayatını saraya çevirme hayaliyle durmaksızın çabalayan ve annesinin o sarayı yuva yapması için elinden geleni yapan genç bir kadın...
Kılıç, hataların içinde sıkışmış ve arınmaya çalışırken daha da kaybolmuş; düzensiz bi...
Merhabalar, nasılsınız? Umarım keyifler yerindedir! Evet, bahsettiğim gibi asıl hikayemiz bu bölümden sonra başlıyor. Keyifli okumalar, öpüldünüz! Yorumlarda buluşalım :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir viraneyi saray etmek mümkünmüş. Virane hayatı, bir saraya dönüşmüş bir halde tam karşısında duruyordu. Duvarları bej tonlarındaydı ve ferah bir eve bakıyordu. Beyaz mobilyaları daha önce evinde görmemişti. Henüz yerleştirilmiş evde her şey tastamamdı. Krem ve kahve tonlarından oluşan koltuklar pek rahat gözüküyordu.
Kendi evindeki hiçbir eşya yoktu. Hepsi yeni alınmış ve konforlu eşyalardı. Kendilerine ait olan tek şey yıpranmış çerçeveli fotoğraflardı. Gözleri hemen yanındaki uzun boylu adama kaydı.
"Gerçekten iyilik meleği değilsin, değil mi?" derken gözleri iri iriydi. Elini uzatıp adama dokundu. "Hayır, gerçekmişsin."
Kılıç, dudağının kenarını kıvırarak gülümsedi. Onun iri gözlerinden geçen mutluluğu görebiliyordu. Biraz da mahcubiyet vardı sanki. Başını ona doğru uzattı. "İnanamayacağın kadar gerçek hem de!" dedi.
Gazel heyecanlı bir şekilde ayakkabılarını çıkardı. Düzgün bir biçimde kenara yerleştirdiği sırada adamın da ayakkabılarını çıkarıp, terlikleri ona uzattığını fark etti. Kendi ayakkabılarının yanında duran diğer ayakkabı garip bir şekilde gülümsemesine sebep oldu. Aynı modeldeki siyah spor ayakkabının yanında küçük kalan kendi beyaz ayakkabısına bakarken aldı terlikleri. Başını kaldırıp adama baktı. Kabanını çıkarıp, omuzlarını silkişini izledi. Siyah uzun kollu bir tişört, altına da bacaklarını saran siyah bir kot pantolon giymişti. Baştan aşağı siyahlar içindeki adama bakarken yutkundu.
"Beni izlemeyi seviyorsun sanırım."
Gazel, gözlerini kırpıştırarak baktı ona. Geçiştirmek istercesine omzunu silkip evin içine doğru ilerledi.
"Gazel'im," diyen annesinin parlak gülüşü görüş alanına girdiğinde kendisi de tebessüm etti. Güven duygusunu içinde filizlendiren kadına sıkıca sarıldı. Onun mutluluğunu gözlerine bakarken görebiliyordu. Daha parlak, daha güvenle bakıyordu ona.
"Kılıç oğlum, hoş geldin."
Kılıç, baş selamı vererek kadının yönlendirdiği koltuğa oturdu.
Gazel ve annesi heyecanlı bir biçimde mutfağa girdiler. Gazel, her şeyin tam ve yeni olduğunu gördükçe kendini başka birinin evinde gibi hissediyordu. Odaları da gezip, tekrar mutfağa döndü. Kendisine ait bir odası ve rahat bir yatağı vardı artık.
"Çayı demledim," dedi annesi. "Sen de pastayı dilimle kızım."
Heyecan ve mutluluk yerini soru işaretlerine bırakıyordu yavaşça. Kendini farklı ve farklı bir yerde hissediyordu. Çevresine bakınmaktan vazgeçemiyordu. Her şey gerçek dışı gözüküyordu ona. Kendilerine ait olamayacak kadar güzel...
