Gazel, bir viraneyi andıran hayatını saraya çevirme hayaliyle durmaksızın çabalayan ve annesinin o sarayı yuva yapması için elinden geleni yapan genç bir kadın...
Kılıç, hataların içinde sıkışmış ve arınmaya çalışırken daha da kaybolmuş; düzensiz bi...
Merhabalar nasılsınız? Umarım iyisinizdir her şey yolundadır. Kitap çekilişleri, kitap haberleri, hikaye alıntıları ve bölümle alakalı her şey Instagram hesabımda mevcut eğer siz de tüm bilgilerden haberdar olmak isterseniz beni takip edebilirsiniz. İG: fundakinalii
ASIL HİKAYEYE GİRMEMİZE SON 2 BÖLÜM!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İzin mi istiyorsun?"
"Sadece iki günlük..."
"Gazel, bu mümkün değil. İşlerin yoğunluğunu görmüyor musun?"
"Taşınma durumu-"
Sözünü kesen müdürün sabrı taşmış bir şekilde hiddetle çıkan sesiydi.
"Maalesef. Yeterince izin kullanıyorsun zaten."
"Ama annemin kontrolü bittiğinde işe geri dönüyorum."
"Yoğun vakitlerimiz geçmiş oluyor o aralıkta."
"Lütfen..."
"Üzgünüm," dedi adam umursamaz bir tavırla. "Mesai arkadaşlarına sormalısın."
"Kimse kabul etmedi."
"Yapabileceğimiz bir şey yok o halde."
Gazel, keskin bir öfkeyle ama aynı zamanda aynı keskinlikte bir hüzünle başını salladı. Müdürün, aylak adımlarla odasına girişini izledi. Bir hışımla paltosunu üzerine geçirip, çantasını da aldı ve parmağını okutup kafeden ayrıldı.
Henüz birkaç öfkeli adım atmıştı ki arabasına yaslanan bedeni gördü. Kollarını göğsünde birleştirmiş, bacağının birini öne uzatmış bir halde kendisine bakıyordu. Bakışları bir mülteci olmuş ve kaçak bir şekilde yine ona dönmüştü. Yürümeye devam mı etmeliydi yoksa kendisini izleyen adama selam mı vermeliydi bilemiyordu. Derin bir nefes aldı ve onun yanından geçerken baş selamı verip yürümeye devam etti.
Işıltılı hayatın, karanlık yüzüne doğru ilerlerken arkasına dönme isteğini yok sayıyordu. Ancak adımlarını takip eden birinin varlığını hissedebiliyordu.
"Gazel," diyen sesi duyunca aniden durdu. Arkasını dönmedi ama içindeki garip bir hisle onun kendisine ulaşmasını bekledi. Bedeninin yanından hızlıca geçen başka bir beden tam karşısında durdu. Başını kaldırdı, onu gördü.
"Kılıç bey."
Adam, "Bu sizli bizli konuşmayı asla geçemiyorsun," deyip dudaklarını büzdü.
Onu neredeyse iki haftadır görmüyordu, Gazel. Bir belirip, bir kaybolan ama hayatına mutlaka değen biriydi. Annesinin okuması için verdiği belgeleri getirenin de o olduğunu öğrenmişti. Çünkü onu evine bıraktığı gece annesi tanık olmuştu o anlara. Kafası karışık bir şekilde eve girişine, şemsiyeyle çıkışına ve bir arabanın arkasından koşuşuna... Ne diyeceğini bilemez bir şekilde bakıyordu adama. Gazel çantasına sıkıştırdığı belgeyi çıkardı ve adama uzattı.
