Gazel, bir viraneyi andıran hayatını saraya çevirme hayaliyle durmaksızın çabalayan ve annesinin o sarayı yuva yapması için elinden geleni yapan genç bir kadın...
Kılıç, hataların içinde sıkışmış ve arınmaya çalışırken daha da kaybolmuş; düzensiz bi...
Merhabalar, bu bölümü şarkısıyla beraber okumanızı öneririm. Bu şarkıyı dinleyerek yazmıştım ve çok sevdiğim bir şarkı. Keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayatına giren birini tüm zaman eklerinde saklamak istersin. Geçmiş, şimdiki ve gelecek zaman eklerinde onunla olmak istersin.
Benimleydi, diyebilirsin. Şimdi de benimle, demek de kolaydır. Ancak benimle olacak, diyebilir mi insan? İhtimaldir sadece.
Sadece tek bir zaman eki kararı kendisi verir. Gelecek zaman ekleri kendi istedikleri sürece var ederler hayatına giren kişiyi. Üstelik seni de buna dâhil ederler. Gelecek zaman eklerine karışmak, ne mümkün!
Bu da hayatın öğrenilmiş çaresizliğidir, bilirsin.
Soğuk kaldırımlar, incecik ruhlar, makyajlı yüzler, mahmur gözler, titreyişler, bekleyişler, yetişmeler, kaçmalar... Seyyar simitçinin önünde ısırılan lokmalar, alınan yudumlar, bazı ellerde lüks kahve kutuları ve sesi uğultu yaratan adımlar... Bir şehir gözünün önünde durmaksızın hareket ediyor.
Gazel, başını arabanın koltuğa yaslamış ve dışarıdaki hayatı izlerken bulmuştu kendini. Kırmızı ışık hiç sönmeyecekmiş gibi inatla yanıyordu. Sahi, kendi hayatında da beklemeye aldığı çoğu şeyi ruhunda yanan kırmızı ışıklara bağlamıyor muydu? Sanki durmak zorunda, hareket ederse birileri tarafından cezalandırılacakmış gibi hissetmiyor muydu? Mesela yıllardır aynı evde yaşamak gibi... Onunla aynı yerde çalışmak yerine istifa ederek ayrılmak yerine işe gitmesi... Eski anılara ait bir çift ayakkabının hala dolapta durması gibi... Belki de hayatındaki her şey.
Kendisiydi bu denklemi yaratan. Yeşil ışıkları yakmadığı sürece, orada hep bekleyecekti.
Kendi hayatının değil ama hayatın yeşil ışığı yanmıştı. Arabayı düzgün bir şekilde park ettikten sonra dosyaların bulunduğu çantayı eline aldı. Adımları kendinden emin bir şekilde otoparkta ilerliyordu. Gözleri farklıydı. Bakınıyordu. Arıyordu. Normal zamanlarda doğrudan önüne bakarken şimdi etrafını kolaçan ediyordu. Temkinli olmak değildi bu, bir şeyi aramak ve bulma isteğiydi.
Gözleri aradığını buldu. Adımları kendi kendine durdu. Bedeni otomatik bir robot gibiydi. Kendince hareket halindeydi.
O araba, yeniden oradaydı. Aylarca bir kaldırım kenarında bekledikten sonra yine sahibine kavuşmuştu. Araçtan inen Kılıç, farklı gözüküyordu. Aslında aynı adamdı ama görünüşü bir noktada değişik gözüküyordu. Hâkim yaka beyaz gömlek, vücudunun üst kısmını; altındaki siyah pantolon ise bacakları sıkıca sarmıştı. Titiz ve temiz görüşü her daim aynıydı ama bir değişiklik vardı ona. Yanları kısa, üstleri uzun saçları yine biçimli bir şekilde yapılmıştı. Ah, ondaki değişikliği şimdi anlıyordu Gazel. Her daim kısa da olsa uzun da olsa sakallarını kesmişti. Anlaşılan değişim için yeşil ışıkları yakan birileri vardı.
