The ALPHA

"خانواده ما"

دوست دارم جیمین.

کوک بی هدف زمزمه کرد و پیشونی جیمین بوسید ، جیمین تقریبا اماده زایمان بود.

وقتی کوک اتاق رو ترک کرد ، جیمین تونست تنهایی و استرس حس کنه.

اتاق سرد بود و جیمین حس میکرد ، دلش میخواد هرچه زودتر از این محیط بسته و بی روح خارج بشه.

با بیهوش شدنش ، دنیا جلوی چشم هاش سیاه و تار شد ، حتی خواب هم نمیدید ، فقط تاریکی خالص بود.

جیمین چشم های خسته و نیمه بازشو باز کرد ، چقدر حس کم وزنی داشت.

"ک...کوک..."

جیمین کمی وحشت کرده بود ، احساس خوبی نداشت ، شکمش سبک شده بود و بچه ای رو دور و بر خودش نمیدید.

جیمین به هر زوری بود نشست ، بچه اش کجا بود؟
کوک کجا بود؟..

با شنیدن صدای خنده ی کوک ، قلبش گرم شد و تونست سرشو رو بالشت بزاره.

کوک در حالی که میخندید ، بیرون از اتاق ایستاده بود و بچه ای که بین ملافه ها پیچیده شده بود بغل گرفته بود.

کوک با چرخوندن سرش ، تونست جیمین ببینه ، پسر کوچولوش ، بین ملافه های سفید بیمارستان گم شده بود و با صورت کیوتش کاملا بی جون به کوک لبخند میزد.

"این...خیلی قشنگه جیمین...ممنونم..."

کوک همونجوری که کنار تخت نشسته بود ، پیشونی جیمین بوسید ، بچه ی کوچولوشون توی اغوشش گم شده بود.

کوک مطمعن نبود چطور باید بچه رو بغل بگیره ، اما حس الفا گونه اش بهش میگفت این وضعیت خوبی برای خانواده اشه.

بچه یه دختر بود ، دختری که چشم های کوک داشت اما لب هاش مثل جیمین ، یه غنچه زیبا و صورتی بود.

شش ماه بعد~~~

"هیونی ، دختر کوچولو جیمینیه مگه نه قشنگم؟؟"

هیون کوچولو دست و پای کوچولوشو تکون داد و خندید.

جیمین سرشو تکون داد و دختر کوچولوشو بغل گرفت ، ساعت یک و نیم بود و هنوز خبری از کوک نشده بود.

"هیونی ، من منتظرم ددی توام ، تو چرا بیداری کوچولوی من ، هوم؟"

هیون باز هم خندید و دستای تپلشو روی صورت جیمین گذاشت ، هیون بچه شیرینی بود ، زیاد گریه نمیکرد و این همه چیز برای جیمین راحت تر میکرد.

جیمین ، چونه دخترشو روی سرشونه خودش گذاشت و سعی کرد نینی قشنگشو بخوابونه.

با خوابیدن هیونی ، جیمین روی مبل نشست ، ساعت دو و ربع بود ، کوک هنوز خونه نبود.

جیمین کمی احساس خستگی میکرد.

این اواخر ، سر کوک خیلی شلوغ بود ، دیرتر خونه میومد و کمتر به جیمین توجه میکرد ، جالب بود ، جیمین حتی دیگه به خودش فکر نمیکرد.