CHAPTER 36

3.9K 118 2
                                    




Days passed by; everything was going well. Hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya dahil walang araw na hindi ako napapangiti ni Dyky. he's always made my heart burst in his genuine love.

Gaya ng dati, hatid sundo niya ulit ako, lagi kaming dumadaan sa street foods bago umuwi. He's really making effort, pakiramdam ko araw–araw niya akong nililigawan.

"Good morning," nakangiti kong iminulat ang aking mga mata ng maramdaman ang kanyang labi sa aking pisngi. Ang maliwanag na sinag ng araw ang sumalubong sa akin, hanggang sa unti-unti nang lumabo sa aking paningin ang kanyang napakagwapong mukha. Wearing those reading specs and that messy morning hair.

Napakagwapo, I smiled, wrapping my arms around his neck and hugged him really tight. "Bakit ang gwapo mo?" tanong ko habang ipinikit ko muli ang aking mga mata at hinayaan siyang ipalupot ang kanyang braso sa aking bewang.

"Because I was born to be handsome, ito lang talaga ang dahilan kung bakit ako nabuhay," he joked, "Ang corny mo," sambit ko, humarap siya sa akin at nakangiti akong tinitigan.

"How 'bout you, why the heck are you so damn beautiful in my eyes," he seriously said and gave me a peck on the lips. I smile, "I was born to make you fall in love with me," banat ko pabalik, tumawa siya at sinadal ang noo sa aking balikat.

"Ang corny mo 'rin," may accent nitong sambit, we cuddle for a minute here in the bed before we stand up and check out the dogs outside. Wala na naman si Kalsy dito sa bahay dahil lagi siyang kinukuha ni Tita A.

"Are you ready?" He asks while I'm leaning on his chest, I purse my lips and glance at him, "Super excited na ako," he chuckled and kissed my forehead before we both started preparing para puntahan si Kalsy sa mansion ng mga Dalavine.

I just decided to wear a simple white shirt and jeans, paired with white shoes. Hindi na 'rin ako nag-abalang ayusin pa ang buhok at mukha ko, I plainly wear myself, because I don't need to put all of those things to prove myself to other people, simplicity doesn't mean you're plain, it means you accept yourself.

"They are all inside the car, let's go?" sambit ni Dyky pagkababa ko ng hagdanan, he was pertaining about the dogs. "Yes, let's go." sambit ko at tinanggap ang kanyang kamay, papalabas ng bahay.

We drove our way through the mansion, ay pagtigil pa lang ng sasakyan sa parking dito sa loob, nakita ko na kaagad si Kalway na tumatakbo papalapit sa sasakyan, agad bumababa si Dyky upang pagbuksan ako at ang mga aso.

Parang nakawala sa koral ang mga babies ko ng makalabas sa sasakyan, dali-dali itong nakipaglaro kay Kalway. They played around the wide ground of the Delavine Mansion, nahabulan ito ng paikot-ikot sa paligid ng fountain.

"Let them play, let's go inside," Dyky whispered and wrapped his arms around my waist and we walked towards the main door. Binuksan nito ang pinto at naabutan namin si Tita A na kasamang nagbabasa ng libro si Kalsy sa living room.

"Ate Naivy!" excited na sambit ni Kalsy, binitawan nito ang hawak na libro at tumakbo papalapit sa amin, she hugged me on my waist and smile at me.

"Miss na miss mo naman ata ako, kahapon lang tayo hindi nagkalayo," natatawa kong sambit. She just smiled at me and hugged me again really tight. Masaya akong nakikitang nagiging komportable na siya sa aming lahat, she started smiling and enjoy everything around her. Thanks to Tita A's help.

"Nagluto po kami ng empanada, tara po," she cheerfully said, tumayo na si Tita A at nilapitan kami. "Tama siya, nagluto kami ng empanada, halik kayo sa kusina." sumunod kami ni Dyky sa kanila sa kusina at kumain ng empanada kasama silang dalawa.

Obsessive Demand (LOA 2 #3)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon