KAYIP HAYAT

1) İstemiyorm

İyi okumalar umarım seversiniz ❤️

"Bu kadarı gerçekten fazla, bunların hiçbirini haketmiyorum" Göz yaşlarım benden izinsiz akarken sevdiğim adamın benim için kullandığı kelimeler kafamın içinde birbirlerine çarpıp duruyordu ve hiçbiri yere düşmeye niyetli değildi. "Olan bu, bana hissettirdiğin bu, düşündürttüğün bu!"
Daha fazla yüzüne bakmaya dayanamayıp arkamı döndüm "Kerem neler söylüyorsun madem bana güvenmiyorsun ki bu durum şu an oluşan bir şey değil nasıl geldin yanıma neden buradasın " elllerim yüzümüdeki yaşları sildi. Önceden o silerdi.
"Bitirmek için geldim." Hiç düşünmeden cevap verdiğinde daha çok şaşırmıştım.
"Bitirmek için yanıma gelip benimle birlikte mi oldun adi herif! Hem bana senden başkasıyla olup olmadığımı soruyor hemde nasıl bana dokunabiliyorsun ?" Bu sefer sinirden deliye dönmüş bir şekilde hem bağırıyor hemde göğüsünü yumrukluyordum

Evet olay buydu... hadi her şeye baştan başlayalım...
Kerem ile bir bodrum tatilinde tanıştık. Her şeyin mükemmel geçtiği bir yaz tatiliydi. İkimizde arkadaşlarımızla gelmiş şans eseri karşılaşıp çok eğlenceli bir gece geçirmiştik. Kerem ve arkadaşları almanyada yaşıyorlarmış ve tatil için sürekli Türkiyenin farklı noktalarına seyahat ediyorlarmış.
Yalan değil ilk gördüğüm anda etkilenmiştim ondan
Uzun boylu kirli sakallı düz burnu belirgin dudakları... her kızın isteyebileceği türden bir adamdı o.
Fakat kendisi beni o tatilde biraz farklı tanıdığı için hiçbir zaman ciddi olarak bakıp yanaşmamıştı bana.
Ama taa ki onlar tatile İstanbul'a gelene kadar...
Onları ağırlamıştım ve günlerce birlikteydik o sırada aramızdaki çekim gözle görülebilecek cinstendi fakat aramızdaki mesafe de bir hayli çoktu. Zaman geçti sosyal medyadan konuşmaya başladık derken bazı şeyleri daha doğrusu uzun mesafe ilişkisinin üstesinden gelebilir miyiz diye çok düşündük, konuştuk. Ve denemeye karar verdik. Aramızdaki mesafe birbirimize olan hislerimizi hiç etkilemedi kerem her fırsatta yanıma gelip duruyordu ben de gitmek için sürekli vize işlemleriyle uğraşıp duruyordum ama bir şekilde birlikte 2. Yılımızı tamamlamıştık.
Ona sınırsız güveniyor ve seviyordum. Aynı şeyleri onun da hissettiğine eminken bana gitmesinden bir gün önce gelip 'ben burda değilken kiminle ne haltlar yediğinden haberim yok, bazen 1 ay gelmediğim oluyor bazı isteklerin bu kadar yüksekken nasıl dayanabiliyorsun anlam veremiyorum' demişti.
Evet evet aynen bunu söylemişti. İlk birlikte olduğum kişiydi kerem ve galiba son olucaktı, deli gibi güvendiğim adamdan bunları duyan biri başka birisine nasıl güvenebilir ki artık?

Kerem'in istanbuldaki evinden ağlayarak çıktım.
Neler olduğunu anlamlandıramıyordum, nereye gideceğimi, kime anlatacağımı, hayatıma nasıl devam edeceğimi... hiç bir şeyi

Kaldırıma çöküp neler olduğunu kavramaya çalıştım ama kafam yerine gelmiyordu her şey çok parçalı bulutlu gibiydi. Yanıma yanaşan arabayı fark etmemiştim adım seslenilene kadar
"Şule bin arabaya evine bırakayım" Sesi tamamiyle emir verdiğini belli ediyordu. Kafamı kaldırıp istemediğimi söyledim Sinirle arabadan inip kolumu tutarak kaldırdı "Sormadım dimi Şule" diye konuştu yüksek bir notadan gözlerimin içine bakarak. Artık nefes alamayacak kadar yakınımda durunca var gücümle ittim onu "Sana ne oluyor bilmiyorum iki yıldır asla görmediğim yüzünü görüyorum istemiyorum dedim ne zamandır beni istemediğim şeylere zorlar oldun"
Başka biri vardı karşımda tamam sinirli biri olduğunu biliyordum ama hiçbir zaman sesini bile yükseltmemiştir bana, hep kontrollü en sinirlendiği anda bile bana karşı hep sakindi. Neler oluyordu kafayı yemek üzereydim artık "Değişen bir şey yok ben hep böyle bir adamdım sen görmek istemedin. Şimdi arabaya biniyorsun seni evine bırakıyorum ve bir daha asla görüşmüyoruz." O son görüşüm olacaktı, son yanında oluşum son kez kokusunu alışım. asla binmezdim o arabaya ama bir daha göremeyecek olmanın verdiği hüzünle ayaklarım kendiliğinden ilerledi. Kapımı açtı ve oturmamı bekledi sonra yanıma geçip bana bakmadan "kemerini bağla" diye üçüncü emrini buyurdu kerem bey. Duyuyordum ama hareket etmek istemiyordum. Derin bir of çekip kemerimi taktı gözümün içine baka baka. Sonra derin bir sessizlik çöktü ve yol boyunca kalkmadı. Hıçkırarak ağlamamak için kendimi nasıl zor tutuyordum bir bilseniz. Evin önüne geldiğimizde yavaşladı ve durdu. Benim tarafıma asla bakmıyordu. İnip gitmemi bekledi ama ben inmiyordum