WYBIERZ MNIE

Część 15

Eva

Jak tylko się budzę, od razu myślę o tacie. Moje wątpliwości musiały go zranić. Nie chcę, by żył w przeświadczeniu, że mam go za bezwzględnego przestępcę, który mógłby odpowiadać za śmierć niewinnej dziewczyny.

Wstaję z łóżka i udaję się do łazienki, by szybko się ogarnąć. Następnie ubieram się w czarne legginsy i szarą bluzę oversizową. Włosy upinam w luźny kok, potem zakładam trampki i wychodzę z sypialni.

Odnajduję tatę w kuchni, gdy czyta poranną gazetę i popija gorącą kawę.

– Dzień dobry – odzywam się pierwsza. Unosi swój wzrok, po czym uśmiecha się nieznacznie. Następnie wraca do swojego zajęcia.

Podchodzę do ekspresu i widzę, że ostatnia opcja jest ustawiona na caffé latte. Albo polubił ten rodzaj kawy albo znowu przegrał z kuchennym sprzętem. Na ten widok uśmiecham się, a gdy obracam się w jego stronę i przez chwilę patrzę na niego, rozumiem swój ogromny błąd.

– Przepraszam tato. Przepraszam, że w ciebie zwątpiłam.

Ponownie na mnie patrzy, lecz tym razem przytrzymuje swoje spojrzenie na dłużej.

– Czyli już nie uprowadzam studentek?

Jego pytanie jest dla mnie bolesne. Jak cierń wciskany w moje serce. Pozwoliłam mu myśleć, że mam tak złe o nim zdanie.

– Nie. Wiem, że tego nie zrobiłeś.

– Mam wiele grzechów na sumieniu Evo. Nie mogę powiedzieć o sobie, że jestem dobrym człowiekiem.

– Jesteś nim.

– Dla was, dla osób, które kocham i cenię. Jednak nie zajmuję się uprowadzaniem młodych kobiet i nie morduję, aby handlować narządami – oznajmia surowo.

– Jeszcze raz przepraszam, ale to wszystko wyglądało dziwnie i do tego Dario. Proszę uwierz mi, on widział ten łańcuszek, dlatego tak mnie to męczy. Wiem, że kłamie, ale nie potrafię tego udowodnić.

– Dario nic złego nie zrobił. Jeśli jemu nie ufasz, zaufaj mnie. Możesz to dla mnie zrobić?

Przez chwilę patrzymy sobie w oczy w totalnej ciszy. W końcu przytakuję na jego prośbę. Co innego mi pozostało? To mój tata, muszę mu zaufać. Nie widzę innej opcji. Przynajmniej nie w tej chwili.

***

Mina Jasona, kiedy wkroczyliśmy z do jego mieszkania była bezcenna.

– Ekipa przybyła! – oznajmia wesoło Lilly, po czym kładzie na podłogę torby z najpotrzebniejszymi rzeczami.

– Nie musicie tego robić, miałem już na oku firmę remontową...

– Braciszku, przecież sami to pomalujemy, a jak wyjdzie chujowo to nie będziesz nawet musiał nam płacić – mówi Boris, po czym zaczyna wyciągać wałki malarskie ze swojego plecaka.

– Jak to płacić? – pyta zaskoczony Jason.

Jeszcze przez chwilę licytuje się z bratem na temat opłat za malowanie ścian w salonie, a ja mam okazję popatrzeć na jego bardziej wyluzowaną odsłonę. Ubrany w szary dres i białą koszulkę na krótki rękaw, wygląda apetycznie. Jest umięśniony dokładnie w takim stopniu, jak najbardziej mi się podoba. Nie jest napakowany, ale też nie jest chudy. Ma całkiem szerokie bary, jednak w pasie jest szczupły.

– Dobra, skoro ustalone, że jesteś sknerą i nie zapłacisz nam nawet centa, to czas przejść do kolejnego etapu. My, dziewczyny idziemy ogarnąć twoją kuchnię. Kupiłyśmy parę potrzebnych rzeczy i potem powiemy ci co, gdzie, jest. A wy chłopacy malujecie ściany.