Beklenmedik Anda Gelen Misafir

1.8

AHSEN'İN AĞZINDAN

Gün geçtikçe kendimi tanıyamaz hâle geliyordum. Bu ben miydim gerçekten? Birine duygularımı söyleyecek kadar cesur biri miydim? Onun da benim gibi hissettiğini öğrenince başta bu duruma şaşırsam da sonrasında mutlu hissettirmişti. Gerçekten güzel günlere mi gidiyordu hayatım yoksa daha zorlu bir yola mı giriyordu? İçimden inşallah güzel bir yoldur ve bu yol hiç bitmesin diye geçiriyordum. Yatağımdan kalkıp aynanın önüne geçtim ve kendime baktım. Omuzlarım diklenmiş gözlerimin içi mutluluktan gülecek duruma gelmiş ve yüzümdeki tebessüm daha çok yayılmaya başlamıştı. Aynanın önünden çıkıp üzerimi değiştim ve işimin başına koyuldum. Ee hayat devam ediyordu ne de olsa değil mi? Yarım saat geçen sürenin ardından telefonumu alıp asaf'a mesaj atan ben olmuştum. Birbirimize olan duygularımızı dile getirdikten sonra ondan çekinecek bir durumda kalmamıştı ortada. Ona mesaj attıktan sonra kafamı sandalyenin başlığına yaslayıp ondan gelecek cevabı bekliyordum birkaç saniye sonra bildirim sesi gelince elime telefonumu alıp heyecanlı bir şekilde ben de ona cevap vermiştim. Mesajlaşmamız bitince olduğum yerden kalkıp kendime kahve yaptım ve tekrar işimin başına geçip yarım kalanları hallettim. Yorulduğumu anladığımda masadan kalkarken üzerini düzenleyip yatağa uzandım. Kendimi geçirdiğim güzel günlerin mutluluk hissiyle uykunun kollarına bıraktım.