Bad Boy, Good Lips

Hoofdstuk 23

Deze week ging snel voorbij ookal verveelde ik me iedere dag weer.
Thom had mij verteld dat ik afstand moest gaan nemen van Liam. Maar dat is echt het onmogelijke voor mij. Liam is mijn tweede helft. Dat kan ik niet.

Het was bijna weekend.
Nog vijf minuten tot de bel zou gaan.
Vandaag was er kermis en Liam vroeg me mee. Ookal zei hij dat hij Nathalee ook gevraagd had maar zij moest eerst nog werken. In die tijd kan ik dus laten zien dat ik een beter persoon ben dan zij.
Dus ja, ik ga.

Eindelijk ging dan de bel. Zo snel als ik kon verliet ik het lokaal en ik liep door de gangen naar mijn kluisje om mijn jas daar uit te halen.
Vervolgens fietste ik gelijk door naar huis.

Het was erg zonnig en ik besloot in de achtertuin te gaan zonnen. Een kleurtje kon geen kwaad. Dat was altijd welkom.
Het moet er stom uit zien voor de buren en de mensen die achter ons wonen om mij gezien te hebben op een strandhanddoek die ik op de tegels in de achtertuin had gelegd.

Na een tijdje werd ik wakker. Ik was in slaap gevallen en had het behoorlijk heet gekregen.
Ik pakte mijn telefoon en keek hoe laat het was. Het was half vijf geweest.

Ik stond op en pakte de handdoek die ik mee naar binnen nam.
Ik hing de handdoek over de eerste beste stoel heen die ik tegenkwam.
Vervolgens liep ik naar boven.

Ik opende mijn kledingkast.
Vanavond wilde ik iets anders aan doen.
De geschikte broek had ik al gelijk gevonden. Een lichtblauwe spijkerbroek. Deze had ik van de Primark en was erg blij met die aankoop.
Ik haalde drie shirtjes eruit die mij opvielen en daaruit had ik al snel een favoriet gevonden. Dit shirtje droeg ik vorig jaar met de zomer ook heel vaak. Het was een wit topje dat een héél klein beetje doorscheen met daarop kruisjes.
Onder dat topje besloot ik een zwarte bandeau te doen en over het topje besloot ik een vest te dragen.
Ik was al helemaal klaar voor vanavond.

We hadden afgesproken met Denzell om kwart over zeven bij het station te zijn.

"Ik ga nu" appte Liam om zeven uur.

"Oke" stuurde ik terug.

Ik deed nog de laatste dingen aan mijn haar en make-up en ook ik was klaar om te gaan.

Tien over zeven stapte ik ook op mijn fiets. Vanaf mij naar het station kostte het mij drie minuten fietsen.
Toen ik aankwam zag ik Denzell al staan. Ik besloot om naar hem toe te gaan.

'Haaai'

'Hallo' begroette hij me terug.

Ik pakte een pakje sigaretten uit mijn vestzak en daaruit pakte ik een sigaret en stak deze aan.
Liam was altijd wel te laat dus wie weet stonden we nog wel een half uur te wachten.

Net toen ik de laatste hijsjes van mijn sigaret nam kwam Liam daar aan gefietst.

'Laten we gaan' zei hij gelijk nadat hij afremde.

Ik gooide mijn sigaret weg en stapte net zoals Denzell op mijn fiets en fietste we opweg naar de kermis.

Tien minuten later waren we bij de kermis aangekomen. Het was al behoorlijk druk. Net zoals ieder jaar is het ongelofelijk druk op de vrijdagen en de zaterdagen. Maar die drukte vind ik juist leuk.

We zagen Marwin al zitten in de botsauto's wat ook niet anders kon. We liepen op hem af.
Nadat hij eruit kwam ging hij gelijk weer andere botsauto muntjes halen voor zestig euro. En ik snapte niet waarom.
In de botsauto's ging ik al jaren niet meer. Ik ben er maar één keer in mijn hele leven in geweest en nooit meer.

Vervolgens liep Marwin naar ons toe en keek ons één voor één aan.
'Wie gaat er mee?' Vroeg hij terwijl hij een botsautomuntje omhoog hield.
Denzell was de eerste die zich vrijwillig aanbood om mee te gaan en gelijk waren ze beide weg.

'Moet jij niet in de botsauto's?' Vroeg Liam.

'Nee, daar ga ik écht niet meer in.' Antwoorde ik met alle zekerheid.

'Ga zo met mij dan. Alsjeblieft' en hij keek me met een pruillipje aan.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee echt niet.'

'Alsjeblieft! Ik ga er ook weer voor het eerst in sinds zes jaar omdat ik mijn tanden erdoor ben kwijt geraakt.'

Even keek ik hem lachend aan. Ik wist echt niet of ik dit wel durfde. Ik heb al heel snel een angst voor dingen. Zo ben ik zelfs bang om later een auto te besturen. Ik kan gewoon niet voor mij zien dat ik met een persoon naast mij en 3 mensen achter mij én met het gewicht van de auto mensen en spullen ga vervoeren.

Een zucht verliet mijn lippen.
'Goed dan' bracht ik uit. Dit kon misschien onze band verbeteren en die kans laat ik dan niet liggen.

'Top' zei Liam.

'Maar.. dan wil ik ook een keer de besturing nemen.'

Ik zag aan Liam zijn gezicht dat hij nu twijfelde. Ik begon te lachen maar meende het wel.

'Goed' zei hij uiteindelijk.

Dit zou kunnen helpen om van mijn angst af te kunnen komen.

Na zo'n vier minuten stapte we in een auto. Ik zette mijn rechtervoet op de zijkant van de auto en mijn andere voet recht voor me.
Liam zat links naast mij en deed het muntje er al in.

'Voorzichtig rijden graag.' Zei ik bijna met een kotsend gezicht.

'Jaja, doe ik' zei hij geruststellend. Maar Liam kende ik al langer dan vandaag.

Een sein ging af dat we konden rijden. In spanning zat ik te wachten tot er wat gebeurde. Er zaten kleinere kinderen in, jongeren van onze leeftijd en ouder én een aantal volwassenen met hun kind.
Veel bekenden voor mij waarna ik lachde in de hoop dat ze niet dichtbij zouden komen.

Na de eerste rit had ik niet veel pijn aan over gehouden maar nu was het mijn beurt om te rijden.
Ik stapte snel uit en liep naar de zitplaats waar Liam nog zat.

'Opschuiven, nu ben ik.' Zei ik.

Liam keek mij nog twijfelend aan maar schoof later toch op.

'Ik kan dit, dat beloof ik' zei ik. Zelf had ik er namelijk een goed gevoel over. Maar of ik het echt kon wist ik niet.

Ik stopte het muntje in de auto en we konden gaan.
Ik snapte er stiekem helemaal niks van want we gingen alle kanten op. Maar nadat Liam snel wat aan het stuur draaide had ik de controle te pakken.

Voor mijn gevoel ging het best goed maar ik ben niet van het botsen dus we reden de hele tijd rustig aan rondjes.

Na deze rit snapte ik pas waarom Marwin die zestig euro hieraan verspild had.

'Ik wil ook nog graag in de zweefmolen' smeekte Liam.

Ik keek naar de zweefmolen. Dat was nog enger. En volgens mij zelfs gevaarlijk.
Die man duwde iedereen gewoon die erin zat. Je kwam wel vijftien meter boven de grond uit.
Ik wilde echt niet. Ik was bang dat ik eruit viel ofso. Maar Liam won.

'Goed' zei ik en liep met hem mee een kaartje halen.

Denzell en Marwin stonden achter ons. Hun waren zo te zien niet zo bang als ik. Liam ook niet.

Toen de werknemer kwam controleren of we goed vast zaten besloot ik maar even mijn mening te delen.

'Ik durf echt niet' zei ik en begon al uit het niets te gillen.

'Kleine kinderen durven er ook in' zei hij.

En bedankt. Ik word vergeleken met een klein kind.
Gelijk was hij weg en we begonnen al te draaien. Ik probeerde zo kalm mogelijk te blijven.

Het eerste rondje viel mee. En toen zag ik de werknemer er aan komen lopen. Hij gaf een harde zet en we vlogen echt de lucht in. Ik voelde de kots al omhoog komen en sloot mijn ogen. Maar dat hielp blijkbaar niet.
Ik opende mijn mond en hoge tonen kwamen eruit.

Na een aantal minuten die veel te lang leken stopte het eindelijk. Ik was nog helemaal aan het trillen en voelde me echt niet goed.

'Dit doe ik nooit meer' zei ik tegen Liam die gelijk begon te lachen.

Over zijn schouder heen zag ik Nathalee staan. Ik hoopte dat Liam haar niet zou zien. Maar wanneer ik dat dacht keek Liam op zijn telefoon.

'Heeft iemand Nathalee gezien? Ze zou er nu al moeten zijn.' Zei hij. Ik zweeg.