Bad Boy, Good Lips

Hoofdstuk 18

Ons hele gesprek had ik opgenomen zonder dat Liam er ook maar iets van gemerkt had. Dit stuurde ik naar Thom.

'Belachelijk hoe hij jou behandelt.' Kreeg ik al snel genoeg terug van hem. Lief hoe hij zich zorgen over me maakt. Iemand die ik echt vertrouwen kan.

Na een avond die voor mijn gevoel oneindig lang duurde, kon ik eindelijk naar huis. Liam liep met me mee naar de deur en gaf me een stevige knuffel.
'Tot morgen' zei hij nog wanneer ik naar buiten liep.
'Tot morgen' Zei ik terug en draaide me weer om en liep naar mijn fiets.
Ik haalde mijn fiets van het slot en stapte op. Ik zwaaide nog even kort naar Liam en reed toen de straat uit.

Eenmaal thuis aangekomen was ik al heel erg moe. Maar toch hield ik Thom op de hoogte van wat er verder was gebeurt. Ik luisterde zelf de opname nog terug die mijn hart een klein beetje deed breken.
"Ooooh, weer een connectie" hoorde ik de stem van Liam.
"Die ziet er niet verkeerd uit."
Na die zin had ik de spraakopname alweer op stop gezet. Hij zei dat hij een wedstrijd had met zijn stiefbroertjes wie in twee weken de meeste connecties kreeg. Maar dan hoefde hij dat niet zo te uitte.
Morgen zou ik met hem de stad in gaan. Ik vroeg me af hoe dat zou gaan.
Bij deze gedachten viel ik in slaap.

Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik op mijn telefoon. Mijn wekker zou om half 11 gaan maar het was pas kwart voor 10. Zo vroeg maar ik was al wel helemaal wakker. Ik opende Whatsapp om te kijken of Liam al wakker was, maar dat was hij niet. Dus besloot ik eerst snel te gaan douchen.

Toen ik onder de douche vandaan kwam was Liam nogsteeds niet wakker. Ik besloot wel alvast een berichtje te sturen.

"Wakkerworden slaapkop, hahaha" verzond ik. 12 uur zou de trein vertrekken en we hadden kwart voor 12 afgesproken op het station. Maar Liam heeft 7 wekkers voor school omdat hij nooit wakker wordt. Dus hopen dat hij dit keer wel wakker zou worden.

Ik kleedde me om en deed mijn haar. Ik pakte mijn portomonnee, controleerde het geld en of mijn pinpas erin zat. Ik stopte mijn portomonnee in mijn tas en was eigenlijk al helemaal klaar om te gaan.

Ik hoorde mijn telefoon vibreren en zag dat Liam een bericht had gestuurd.

"Ik ben nu wakker hoor." En dat werd tijd, het was ondertussen al 11 uur.

"Red je het nog om kwart voor 12 op het station te zijn?" Stuurde ik terug.

"Ja zeker" kreeg ik weer terug.
"Mooizo."

Drie kwartier verder trok ik mijn schoenen aan. "Ik ben al onderweg" kreeg ik van Liam.
"Ik ook." Stuutde ik terug ookal was ik nog bezig met mijn schoenen.
Ik pakte mijn jas van de kapstok en trok die aan. Ik schreeuwde even naar boven dat ik weg ging en pakte vervolgens mijn tas en liep toen naar buiten naar mijn fiets. Ik stapte op en reed naar het station.

Ik kwam aangefietst en zag Liam al bij het spoor zitten. Hij zag mij ook en kwam naar me toe gelopen. Ik parkeerde mijn fiets in een van de fietsenrekken en liep toen naar de automaat voor een treinkaartje.
"Hai" zei ik naar Liam.
"Hoooi" zei hij terug.

Ik wilde de plaats voor mijn treinkaartje invoeren maar Liam was me voor en deed het voor mij. Nadat alles wat ingevoerd stopte ik mijn pinpas erin en betaalde mijn kaartje. Het wachten op het kaartje duurde weer eens een eeuwigheid.

We liepen naar het juiste spoor en daar zag ik een oude vriendin zitten. Nouja, oud. Vorig jaar kon ik het nog wel goed vinden met haar maar het is een beetje raar tussen ons. We zijn niet echt "vriendinnen" van elkaar maar ook geen kenissen of iets.

"Hoi" zei ik lachend toen we langs haar liepen. Op een of andere manier voelde ik me zo aangekeken door haar. Soms kon ze echt een bitch zijn terwijl ze de andere keer weer superlief kon doen.
"Hai" zei zij ook lachend.
Ik lachde nog even naar haar en liep toen verder met Liam naar een bankje waar we gingen zitten.

Nog geen drie minuten later kwam daar de trein al aan. We stonden op en ik checkte nog snel even in en liepen vervolgens de trein in, naar de stiltecoupè. Liam zat daar altijd. En ook altijd voor zijn rust. Soms verbaasde me dat maar aan de andere kant kan ik het ook wel begrijpen. Ik krijg af en toe namelijk ook hoofdpijn van drukte uit de omgeving.

Aangekomen bij het eindstation stapte we uit en gingen we meg de roltrappen naar beneden.

"Waar gaan we als eerst naartoe?" Vroeg Liam toen we bij de stoplichten aan het wachten waren.

"De Primark" zei ik terwijl ik hem met een glimlach aankeek. Ik wist namelijk wat hij van de Primark vond.

"Okeedan" antwoordde hij terwijl we de weg overstaken.

Daar was ie dan, de Primark.
"Weet je zeker dat je nog mee wilt?" Vroeg ik als bevestiging aan Liam.
Hij knikte en we liepen naar binnen.

Liam pakte een mandje voor mij en zo liepen we over de beganegrond heen. Ik had een aantal broeken uitgekozen en tot mijn verbazing geen shirts. We liepen naar de paskamers. Nouja, ik dan. Liam zou wachten.

Zo snel als ik kon liep ik de paskamers in. Ik wilde Liam niet al te lang laten wachten. Ik paste 2 broeken om te kijken welke maat het beste zat en die andere nam ik dan maar gewoon mee.

Nadat ik klaar was met het passen liep ik de paskamers weer uit. Ik schrok toen ik Liam niet meer zag staan. Ik liep de hoek om en daar stond hij te praten met een man. Ik was even bang dat ik hem kwijt was. Maar hij stond dus te praten met die man over dat mannen altijd moesten wachten op vrouwen die gaan passen.

Toen Liam klaar was met het gesprek liepen we door naar de kassa. Ondertussen had ik nog wat kwasten en make-up weggehaalt uit de schappen. En daarna konden we ècht af gaan afrekenen.

We liepen de winkel uit naar een kruispunt waar Liam rechtdoor wilde gaan lopen. Ik begon toen midden op het kruispunt stil te staan.
'Zouden we niet eerst naar de Derbins gaan?' Vroeg ik met een pruillipje.
Liam kwam naar mij toe gelopen 'goed dan.' En zo liepen we richting de Derbins aan de andere kant van de stad.

Onderweg raakte mijn arm vermoeid van mijn tas die de hele tijd over mijn arm hing.
'Moet ik een tas dragen?' Vroeg Liam opeens.
'Nee. Uh.. ja' en ik gaf hem de Primark tas om vermoeide armen bij hem te voorkomen van mijn handtas.

Aangekomen bij de Derbins zag ik gelijk een broek liggen die me aansprak. Ik zocht mijn maat er tussenuit. Aangekomen bij de onderste broek vond ik daar mijn maat, gelukkig.

Ik nam de broek mee over mijn arm naar het pashokje. Ik sloot het gordijn en Liam stond ervoor te wachten.
Toen ik de broek aanhad schoof ik het gordijn weer open en daar stond Liam. Hij stond op een afstand, recht voor me. Zijn licht blonde haar zat iets warrig door het weer buiten. Hij stond heel simpel, iets door zijn knieën gezakt en keek strak naar zijn telefoon die hij in zijn hand had. Toen hij opmerkte dat ik er stond keek hij op en schoof hij zijn telefoon in zijn zak. Ik liep voorzichtig het pashokje uit en glimlachte naar hem. Hij lachte terug en samen liepen we naar de grote spiegel die er hing. Liam liet me een rondje draaien en knikte goedkeurend.

Vervolgens liep ik terug naar de paskamer en kleedde me weer om. Weer met de broek over mijn arm liepen we naar de kassa om af te rekenen. Ik legde de broek op de toonbank en pakte mijn portomonnee uit mijn tas en legde gepast geld op de broek. De vrouw achter de kassa stopte de broek in een tas met het bonnetje erbij. Ik wilde de tas pakken maar Liam was me voor. Hij legde zijn arm op mijn onderrug en zo liepen we de winkel uit.