My Professors And I

27

"Anong pakiramdam mo?" I asked him.

Ngumiti siya sakin at hindi sumagot kaya hinampas ko siya sa balikat. "Aww.."

"Tinatanong kasi kita!" Saad ko rito. Napakamot ito sa ulo bago muling ngumiti. "I'm okay love, Don't worry.."

Kanina ng pumasok ako rito ay saktong kagigising niya lang. Pina-check ko agad siya sa doctor at sinabing okay na siya.

Si Mama at Papa ay umalis na, siguradong umuwi na yon sa bahay. Si Zari ay umuwi rin sa bahay namin para asikasuhin si Faith at alagaan.

Inaya niya kong lumabas sa garden ng hospital. Inalalayan ko siyang tumayo at natatawa pa talaga siya dahil hindi na daw kailangan. Hindi naman daw siya lumpo.

"Eh kung lumpuhin kita?" Saad ko rito. Natahimik siya at pinakita sakin na nagsi-zipper siya ng bibig.

Ng makarating kami sa labas ay umupo kami sa bench. Walang nagsasalita saamin at nanatili lang rin ang mga mata ko sa mga halaman rito.

I'm really thankful that he's safe. Siguro ay nabaliw na ko kung kakabalik niya lang, kukunin naman siya sakin.

"Where's Jason?" He asked. Normal lang ang tono nito.

I shrugged. "I don't know.. hindi pa rin nakikita."

Noong pumutok yung baril ay akala ko, mamamatay na talaga ako. Pero hinawi pala ni Zam kaya siya yung natamaan sa tiyan ng bala.

I remembered Jason, sobrang gulat niya noong time na yon. Pero hindi ko na siya napagtuunan ng pansin dahil ang atensyon ko ay na kay Zam.

Tumakbo agad ako kay Zam at tinignan ko yung sugat niya. I keep telling him not to close his eyes. Kaya hindi ko na napansin pa na madaling umalis si Jason.

Sinabi ng mga police na hinabol nila pero hindi daw nila naabutan.

Galit ako sa kaniya pero hindi ko rin maiwasan na hindi maawa. Dahil sa mahal niya kaming pareho ni Zam, nahahati siya. He love Zam as a brother and he love me as a woman. He can't decide wether he choose me or Zam.

"I'm sorry.."

Napatingin ako kay Zam ng magsalita ito. Nanatili ang mata niya sa malayo at nakangiti siya.

Hindi ako nagsalita. Hinantay ko lang ang susunod niyang sasabihin.

"I'm sorry for what Jason did, I'm sorry if you thought that I left you.."

Lumingon siya sakin. Malamlam ang matang tinitigan ako.

"Hindi kita iniwan Faye.. Hindi.." iniling nito ang ulo. "You know? Pag-uwi ko ang saya saya ko kase graduated ka na.. I said to myself that I'll court you, na mamahalin kita hindi bilang kahit ano kundi bilang babae na mamahalin ko habang buhay..

Alam mo yung kaba ko nung hindi kita makita sa bahay niyo? Nagtanong-tanong ako sa mga tao doon at sinabing lumipat ka na.. sobrang frustrated ako that time kasi bakit hindi mo sinabi? But then nakita ko yung phone ko, sabay sabay nagdatingan lahat ng text ng mga missed calls.."

Uminit ang mata ko dahil sa mga narinig. Huminga ako ng malalim bago siya haraping muli. "B-bakit Zam? Bakit hindi mo sinagot lahat ng tawag ko noong kailangan kita?"

"Nasa batangas ako Faye.. Walang signal doon kaya wala akong na-recieve kahit isa mula sa'yo." Malungkot na ngiti nito.

Ang luhang pinipigilan ko ay tuluyang tumulo. Akala ko iniwan niya 'ko, na binalewala niya rin ako tulad ng ginawa ni Jason..

"I'm so damn H-happy ng makita ko yung huling text mo sakin.. na b-buntis ka.. kase magiging tatay na 'ko. Magkakaroon na 'ko ng pamilya. But you know? My world shuttered when someone said that you'll never come back to your old house..

Sobra-sobra yung galit ko kay Jason that time noong nalaman ko na pinagtabuyan ka niya. Sa sobrang galit ko, sinabi ko sa kaniyang h'wag niya na 'kong ituring na kaibigan kahit kailan." He sighed and brush his tears.

"Nakakatawa lang isipin na pareho tayo ng inakala. I thought you left me too Faye, akala ko kinalimutan mo 'ko basta basta.."

Umiling ako ng paulit-ulit. Kahit kailan.. kahit kailan hindi siya nawaglit sa isip ko.

Kahit na gusto ko siyang makalimutan, hindi ko magawa. Kase siya.. siya yung taong minahal ko una palang at walang makapagbabago don.

"Hinanap kita.." ngiti nito. "Hinanap kita kung saan-saan dahil wala akong kahit anong information kung nasaan ka."

"I went to US, Canada, Korea, Japan... Sa limang taon, doon ko ginugol yung buhay ko. Sa paghahanap sa'yo, sa inyo.."

Nagulat ako sa sinabi niya. Totoo palang hinahanap niya ko. Pero hindi ko akalain na limang taon niya ng ginagawa yon. "G-ginawa mo 'yon?"

He nod. "Yes, for you.."

"Nasa US ako that time when someone called me from the airport of Hongkong saying that there's someone arrived there named Faye Elyz.. pero hindi Samyo kundi Cuanco ang surname.

Pumunta ako agad don Faye, ni hindi ko na naisip pa kung bakit iba na yung apilido mo or kapangalan mo lang ba yon..

Pagdating ko doon, hinanap agad kita. Hindi na naituro sa'kin nung kaibigan ko kung saan kayo sa Hongkong dahil hindi niya rin alam. I spent my two months searching but I failed.. Naisipan kong umuwi ng pilipinas at pinagpapasalamat ko na umuwi ako dahil nalaman ko kung nasaan ka.

The news about Jason shocked me, pero ang mas kinagulat ko noon ay ikaw.. Ikaw yung kinidnap ni Jason. Hindi ko magawang maging masaya totally because I know that you're not safe. Tinawagan ko siya pero hindi niya sinasagot, hindi niya 'ko sinagot.

Pununtahan ko lahat ng resthouse ng pamilya nila, nagtulong-tulong kami nila Zarielle."

Napahinto ako ng mabanggit niya ang pangalan. "You know Zari?" Tanong ko. Tumango siya.

"He's a friend, hindi ko nga inakala na a-asawa mo siya.."

Natahimik kaming dalawa. Pinunasan ko ang kaunting luha na natira sa mga mata. Inangat ko ang tingin sa kamay niyang humawak sa palad ko.

His lips quivered. "Wala na ba Faye? Am I too late?"

"Wala na ba talaga?.."

_

:>