τραγική σύμπτωση

Κεφάλαιο δεκαπέντε

-Ω θεέ μου, συγνώμη, δεν το ήθελα...

Ενώ ταυτόχρονα έβγαζε σιγά σιγά το κράνος...

Η Ελένη ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Ή τις φωνές. Ο,τι της έβγαινε πιο φυσικό εκείνη την ώρα. Μετανιωνε την ώρα και την στιγμή που συμφώνησε να βγει εκείνη την μέρα. Σίγουρα την επόμενη θα τα έψελνε στον Τάσο- στον τάφο του τέλος πάντων!!

Ο αναβάτης έβγαλε τελείως το κράνος του και πλησίασε την Ελένη να δει την ζημιά. Η Ελένη έμεινε να τον κοιτάζει πολλή ώρα. Ψηλός, μελαχρινός και αξύριστος, με ένα παράστημα αλυγιστο, ήταν πολύ ιδιαίτερος. Και... της είχε μιλήσει στα ελληνικά??

Στο μεταξύ αυτός συνέχιζε να περιεργάζεται την ζημιά.
-Συγγνώμη, ειλικρινά Συγγνώμη, δεν το ήθελα, πριν λίγες μέρες πήρα το δίπλωμα και ακόμα μαθαίνω την μηχανή... θα στο αντικαταστησω, μην ανησυχείς...

Η Ελένη έμεινε. Ναι, σίγουρα ελληνικά ήταν αυτά.
-Μιλάς ελληνικά?
Ήταν λίγο απότομη αλλά είχε σοκαριστεί...

Ο αναβάτης χαμογέλασε πλατιά.
-Επιτέλους ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει τι λέω!! Και εσύ από κει είσαι? Είσαι η μόνη που έχω συναντήσει εδώ και έναν χρόνο περίπου!! Επιτέλους, ένας άνθρωπος να μιλήσω!!

Η Ελένη χαμογέλασε από τον παρορμητισμο του.
-Ναι, από εκεί είμαι... μετανάστρια. Εσύ??

Το χαμόγελο του αναβάτη έγινε πιο πλατύ.
-Και εγώ!! Με λένε Νίκο!! Μένω λίγο πιο κάτω, κοντά στην πλατεία..

Η Ελένη του χάρισε το πιο πλατύ χαμόγελο που μπορούσε να δώσει, αντάξιο αυτών που είχε πριν το δυστύχημα.
-Ελένη. Εγώ είμαι πιο πέρα... μένω κοντά στο νεκροταφείο...

Ο Νίκος την κοίταξε με δέος.
-Και δεν φοβάσαι εκεί που είσαι?? Είχα βρει και εγώ όταν πρωτοηρθα σπίτι εκεί κοντά, αλλά το άφησα. Φοβόμουν λίγο, δεν ένιωθα ωραία...

Στο μυαλό της Ελένης της ήρθαν τα λουλουδάκια έξω από την πόρτα. Ήταν δύο και κίτρινα..
-Κι όμως, ακόμα και στον πιο νεκρό τόπο μπορεί να συναντήσει κάνεις την ζωή...

Αυτό το είπε πιο πολύ στον εαυτό της, όμως ο Νίκος την παρακολουθούσε προσηλωμένος. Έπειτα, το συλλογιστηκε λιγάκι και της απάντησε:
-Ώστε έτσι...

Η Ελένη κατάλαβε ότι βαρυνε άσκοπα το κλίμα, οπότε άλλαξε κουβέντα.
-Και, είσαι καιρό εδώ??

Ο Νίκος ξαναβρήκε το χαμόγελό του και της απάντησε.
-Όχι πολύ καιρό... ήρθα εδώ λίγες μέρες έπειτα από το δυστύχημα με το αεροπλάνο, πότε ήταν, πριν τρία χρόνια νομίζω??

Η Ελένη χάθηκε λίγο στις σκέψεις της.
-Ναι... τόσα θα'ναι...

Αυτός συνέχισε ακάθεκτος.
-Είχαμε πει με την παρέα μου να έρθουμε εδώ, μάλιστα ένας φίλος μου είχε φύγει πρώτος για να βρει σπίτι, δουλειά και τα συναφή, είχε βρει ένα υπέροχο στην οδό ροδων, αλλά, όταν πήγε για την προκαταβολή, συνέβη το ατύχημα... και ποτέ δεν νοικιασαμε αυτό το σπίτι. Ε, λίγες μέρες μετά ήρθαμε και η υπόλοιπη παρέα, ζητήσαμε να μάθουμε που ήταν ο φίλος μας και μας είπαν κάτι τρελά ότι δεν μπορούμε να τον δούμε και κάτι τέτοια. Εγκαταλειψαμε και εμείς την προσπάθεια και ήρθαμε εδώ κατευθείαν, αλλά μόνο εγώ έμεινα τελικά εδώ, η Μαρία είναι στο Κονέκτικατ, ο Κώστας με τον Πασχάλη πήγαν στο Λονγκ Άιλαντ, και εμένα με άφησαν στην Αλαμπάμα...

Η Ελένη είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τόσο κοινές ιστορίες.. και τα ονόματα αυτά κάτι της θύμιζαν... κάπου τα είχε ξανακούσει... αλλά που? Παντού, θα έλεγε κανείς, αφού είναι δημοφιλή ονόματα. Ναι, αλλά πως.. Αυτός ο συνδυασμός της χτύπαγε κάπως...

Ο Νίκος όμως συνέχισε να της χαμογελάει.
-Εσύ? Γιατί ήρθες?

Η Ελένη επανήλθε στην πραγματικότητα.
-Βασικά... ήρθε η αδερφή μου πρώτη εδώ γιατί στην πατρίδα δεν μπορούσε να ζήσει...πνιγονταν. Όμως, ο τότε σύντροφος της ήταν στο αεροπλάνο που έπεσε και όταν το έμαθε... Τέλος πάντων, της προκλήθηκαν κάποια προβλήματα στην υγεία της. Ήρθα για να την προσέχω. Όταν έμαθα ότι μέσα στο αεροπλάνο ήταν και δύο δικοί μου... δεν έφυγα ποτέ. Έμεινα εδώ. Στο κάτω κάτω, δεν είχα πλέον τι να με κρατάει στην πατρίδα. Η αδερφή μου εδώ, το σπίτι της εδώ, όλα εδώ...

Λέγοντας αυτά τα λόγια, το μυαλό της έτρεξε στον Νότη και τον Τάσο, όταν τους είχε δει εκείνη την μέρα στο νοσοκομείο. Άσπροι, με λίγα ξεραμενα αίματα πάνω τους γιατί τα υπόλοιπα είχαν καθαριστεί, αλλά τελείως γαληνιοι. Τόσο που έμοιαζαν σαν να έφτασαν στον προορισμό τους. Έτσι, μετά την κηδεία, είχε πάρει την απόφαση να μείνει στον προορισμό των δύο ανδρών της ζωής της. Έφτασε και αυτή μαζί τους...
Ένα δάκρυ κύλησε.

Ο Νίκος την κοίταζε με προσήλωση. Έπειτα, αφού άφησε την ένταση να περάσει λίγο, είπε:
-Εσύ κοπέλα μου πρέπει να έχεις βασανιστει πολύ τόσον καιρό... Ναι βασανίζεσαι ακόμα. Τουλάχιστον, δέξου να σε πάω μέχρι το σπίτι σου, ως αποζημίωση για το... μπουγελο που σου έριξα πριν!!

Η Ελένη προσπάθησε να χαμογελάσει.
-Μα τι επιμονή!! Εντάξει λοιπόν, με έπεισες. Ελπίζω να οδηγείς καλά, μην με αναγκάσεις να πάρω εγώ το τιμόνι!!
Είπε και ανέβηκε στην μηχανή.

Ο Νίκος την κοίταξε με περιέργεια.
-Ξέρεις να οδηγείς Harley?

-Όχι, αλλά από το να πεθάνω από μηχανή καλύτερα να οδηγήσω μόνη μου!!!

Ο Νίκος έβαλε τα γέλια και γύρισε το κλειδί στην μηχανή. Να και ένα καλό επιτέλους στην ζωή του...