τραγική σύμπτωση

Κεφάλαιο δεκαέξι

Η Ελένη και ο Νίκος κανόνισαν ραντεβού την άλλη κιόλας μέρα, για έναν καφέ να γνωριστούν καλύτερα. Όταν πια ξημέρωσε, η Ελένη έφυγε κατευθυνομενη προς το νεκροταφείο. Στα χέρια της κρατούσε φρέσκα λουλούδια για τους δύο ανθρώπους της. Είχε να τους πει πολλά...

Όταν έφτασε στην είσοδο, παρατήρησε τα κίτρινα λουλούδια στην πόρτα. Από δύο που ήταν χτες τώρα είχαν γίνει έξι, και ήταν γύρω γύρω από την βάση, ποτέ όμως μέσα. Η ζωή αυξάνεται και πληθυνεται έξω από αυτό...

Πήγε πάνω στα μνηματα, όπως κάθε μέρα. Και όπως κάθε μέρα, της εμφανίστηκαν ο Τάσος με τον Νότη. Και αφού πλακωθηκαν σαν κάθε μέρα ο Τάσος με τον Νότη, ο τελευταίος άρχισε να κάνει βόλτες να ξεπιαστει και να ηρεμήσει, ενώ ο Τάσος έμεινε με την Ελένη. Έπειτα από λίγα λεπτά σιωπής η Ελένη αποφάσισε να του μιλήσει...

-Ξέρεις... Τελικά χτες σε άκουσα και βγήκα...

Ο Τάσος ενθουσιαστηκε.
-Μπράβο κοπέλα μου!!! Έκανες τίποτα, γνώρισες κανέναν?

Η Ελένη κοκκινισε.
-Η...Η αλήθεια είναι ότι... γνώρισα κάποιον...

Ο Τάσος την κοίταξε καλά. Έπειτα χαμογέλασε.
-Καλό παιδί είναι??

-Από τα καλύτερα, και με διάφορα. Νίκο τον λένε, αλλά θυμίζει λίγο αυτό που λέμε αδέξιο παιδάκι... είναι, είναι πολύ καλός...

Ξαφνικά, ο Νότης έρχεται προς το μέρος τους.
-Νίκο είπες? Μπορείς να τον περιγράψεις λίγο?

Η Ελένη ξαφνιάστηκε.
-Ναι... ψηλός μελαχρινός αλλά άσπρος στο δέρμα, με κάστανα μεγάλα μάτια, αδύνατος πολύ, αδέξιος και αρκετά διαχυτικός... γιατί??

Ο Νότης είχε χάσει και το ελάχιστο χρώμα που είχε στην φαντασία της Ελένης.
-Τίποτα, τίποτα... Απλά νόμιζα ότι μου θύμισε κάτι...

Και μετά από αυτό ανοίχτηκε πάλι μόνος στο βάθος να μουρμουρίζει.

Ο Τάσος, ανίδεος, τον αγνόησε και συνέχισε.
-Πολύ χαίρομαι για σένα... και ελπίζω να καταλάβεις σύντομα ότι οι μέρες σου εδώ μέσα είναι μετρημένες... έχεις ακόμα λίγες μέρες που θα πηγαονοερχεσαι καθημερινά στο νεκροταφείο... δεν θα χρειάζεται πλέον... σε λίγες μέρες ούτε εμείς θα είμαστε εδώ... ο Νότης το ξέρει. Έχει καταλάβει ότι το τέλος ήρθε σχεδόν πριν από μένα. Γιαυτό, ένα μόνο έχω να σου πω: είσαι μοναδική. Θα είμαστε πάντα στην καρδιά σου, ότι θες μην διστασεις να μας σκεφτείς και εμείς θα είμαστε δίπλα σου όπως κάναμε τα τελευταία τρία χρόνια... αλλά εδώ δεν θα ξανάρθουμε, όσο και να το θες...