τραγική σύμπτωση

Κεφάλαιο δεκαοκτώ - Επίλογος

Η Ελένη μόλις γύρισε σπίτι της τα είπε όλα στην αδερφή της. Η Γιώτα μόνο εγκεφαλικό δεν έπαθε. Οι μόνες λέξεις που της ξέφυγαν όταν τελείωσε η Ελένη την αφήγηση της ήταν ένα αδύναμο "αν είναι δυνατόν" και σωριαστηκε στον καναπέ. Όταν γύρισε ο Μάικλ και την είδε σε αυτή την κατάσταση τα έχασε. Ζήτησε να μάθει τι έγινε και έγινε έτσι η γυναίκα του. Όταν η Ελένη του τα είπε όλα, αυτός χαμογέλασε, την σήκωσε στον αέρα και στην αγκαλιά του της φώναζε "Επιτέλους!!! Μπράβο!! Μπράβο!!".

Γιορτή έγινε εκείνο το μεσημέρι στο σπίτι τους, και ήπιαν και οι τρεις στην υγεία του Νότη, που άφησε κληρονομιά το μέλλον της Ελένης.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι μέρες περνούσαν, ο Νίκος και η Ελένη πλέον ήταν κανονικό ζευγάρι, μάλιστα είχαν αποφασίσει να συζήσουν. Πρώτα όμως έπρεπε να πάνε να πουν ένα τελευταίο αντίο στους φίλους τους και αγαπημένα τους πρόσωπα, τον Τάσο και τον Νότη.

Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα προς βραδάκι. Το ζευγάρι ήταν πιασμένοι χέρι χέρι, χωρίς όμως να μιλούν. Ο Νίκος κράταγε στα χέρια του μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα, από τα οποία η Ελένη είχε τραβήξει ένα και το έπαιζε στα χέρια της, χωρίς να το μαδάει. Σταμάτησαν μπροστά από μία μεγάλη πόρτα. Στην βάση της ήταν γεμάτη από μικρά κίτρινα λουλουδάκια, έτοιμα να αναρριχηθουν και να καλύψουν την μεταλλική παλιά πόρτα. Από την μέσα πλευρά δεν υπήρχε τίποτα, περίεργο, αλλά δεν υπήρχε ούτε φυλλαράκι. Το ζευγάρι σταμάτησε λίγο μπροστά στην πόρτα. Είχε έρθει η ώρα...

Η Ελένη κοίταξε τον Νίκο στα μάτια.
-είσαι σίγουρος ότι είναι καλή ιδέα?

Ο Νίκος, που μέχρι τότε δεν την κοίταζε, γύρισε και της χαμογέλασε πλατιά.
-Απόλυτα αγάπη μου. Ένα τελευταίο αντίο...

Η Ελένη πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε την πόρτα ακολουθομενη από τον Νίκο. Ένιωσε περίεργα. Της ήρθαν αναμνήσεις από τις άπειρες φορές που είχε περάσει στα μαύρα αυτήν την πόρτα, και τώρα με το εμπριμέ σορτσάκι της και την λουλουδάτη μπλούζα ένιωθε άβολα.

Τα μαύρα η Ελένη τα είχε βγάλει μια βδομάδα αφού ο Νίκος και αυτή έγιναν επισήμως ζευγάρι. Ήταν απαίτηση του Νίκου να μην ξαναδεί τίποτα μαύρο στην ντουλάπα της, εκτός από εσώρουχα, φυσικά. Ήθελε μόνο χαρούμενα χρώματα στην γκαρνταρόμπα της, "αφού έτσι χαρούμενη πρέπει να είναι και η ζωή μας", της είχε πει. Και δεν το μετάνιωσε...

Ο Νίκος περιεργαζονταν τον χώρο. Τόσα χρόνια έμενε κοντά στο νεκροταφείο μα ποτέ δεν είχε μπει μέσα. Σε λίγο σταμάτησαν.
-Να, εδώ.