Midnight Lovers

18. Γλυκοπικρο ψεμα

Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ξεπρόβαλλαν από το παράθυρο και εγώ βρισκόμουν γυμνή στην αγκαλιά του. Για πρώτη φορά ένιωθα πως δεν επικρατούσε ένταση μεταξύ μας, ίσως το γεγονός πως θα γινόμασταν γονείς να μας τρόμαζε περισσότερο από όσο θέλαμε να παραδεχτούμε, με αποτέλεσμα να μας ενώνει αυτός ο φόβος. Μόλις κουνήθηκα έκλεισα αμέσως τα μάτια μου, δεν ήθελα να καταλάβει ότι τον κοιτάζω.
<Το ξέρω ότι δεν κοιμάσαι>
Κρυφοκοίταξα και τον είδα που κοίταζε απλά το ταβάνι.
<Φοβήθηκα γιατί δεν ξέρω τι να πω>
< Το μόνο που σκέφτομαι κάθε φορά που είσαι κοντά μου είναι να μην σε αγαπήσω ποτέ>
<Έχεις δίκιο , η οικογένεια μου σου έκανε μεγάλο κακό. Σου υπόσχομαι ότι αν με αφήσεις κοντά στο παιδί μέχρι να μεγαλώσει λίγο για να μην με θυμάται , θα δεχτώ οποία τιμωρία μου επιβάλλεις>
<Ο λόγος που έφυγα  από το κάστρο είναι γιατί  φοβήθηκα ότι θα του έκανες κακό για να με εκδικηθείς. Τώρα όμως δεν το πιστεύω αυτό>
Με κοίταξε έκπληκτος.
< Δεν ξέρω τι εντύπωση έχεις για εμένα αλλά αυτό σίγουρα δεν θα το έκανα ποτέ >  
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.
<Συγνώμη λόγω της εγκυμοσύνης παρατηρώ συνέχεια αλλαγές στην διάθεση μου. Όλο αυτό το καιρό παλεύω μόνη μου και.. και... μάλλον..>
<Μην κλαις> είπε επιτακτικά περισσότερο τρομαγμένος παρά θυμωμένος
<Τώρα γιατί γελάς;>
< Είσαι πολύ αστείος! Σε ευχαριστώ τώρα νιώθω καλύτερα >
Σίγουρα νόμιζε πως τρελάθηκα αλλά δεν με ενδιέφερε γιατί σήμερα ζούσαμε κάτι ξεχωριστό.
Σηκώθηκα και ετοιμάστηκα για το σχολείο.
< Πρέπει  να φύγω γιατί θα με περιμένουν τα παιδιά. Θέλεις να έρθεις ? Σήμερα θα διδάξω ανάγνωση>
< Γιατί πηγαίνεις σε αυτό το ετοιμόρροπο σχολείο;>
<Πράγματι ετοιμόρροπο που κάποιες φορές κάνουμε έξω μάθημα. Μακάρι κάποιος να το επισκεύαζε, τα παιδιά το έχουν ανάγκη>

~~~~~~~~~~~
Ο Φίλιπ φαινόταν αρκετά απόμακρος από τα  παιδιά, έμοιαζε να είναι έξω απ τα νερά του.
Όταν ένα μικρό κορίτσι τον πλησίασε και του χαμογέλασε ζητώντας του καραμέλες του φώναξε να εξαφανιστεί και όταν ένα αγόρι του ζήτησε να παίξουν το αγνόησε και έφυγε.
Συνέχισα να διαβάζω με τα παιδιά οταν ακούστηκε μια φωνή πίσω μου.
<Λαίδη Εστερ>
<Έντμουντ>
Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μέσα μου, με ώθησε να τρέξω και να τον αγκαλιάσω.
< Πως ήξερες που βρίσκομαι; Παιδιά βγείτε διαλλειμα. Θεε μου σε σκεφτόμουν, παρόλο που ξεκινήσαμε άσχημα, τελικά ήσουν ο μόνος που με βοήθησε> του είπα αυθόρμητα.
Όταν γύρισα, δυο χρυσοκίτρινα μάτια με κοίταζαν με μίσος.
< Γιατί ήρθες;> του φώναξε
< Εξοχοτατε βρίσκεται στο κάστρο ο μέλλον πεθερός σας και απαιτεί να γίνει ο γάμος αλλιώς να περιμένουμε επίθεση. Επίσης ζήτησε η πρώτη γυναίκα σας να εξοριστεί διότι η θυγατέρα του νιώθει θλίψη>
<Τολμάει να με απειλεί ο παλιόγερος; Πάρε την Λαίδη πίσω στο σπίτι ώστε να ετοιμαστεί>
< Δεν πρόκειται να φύγω> του είπα
< Το παιχνίδι έληξε. Σου πούλησα αγάπη δεν έπιασε, τώρα θα γυρίσεις με την βία και αν το παιδί δεν είναι δικό μου, ξεκινά να προετοιμάζεις την κηδεία σου>
< Μου πούλησες αγάπη> γέλασα δυνατά
< Μα φυσικά πως πίστεψα έστω και λίγο ότι έχεις αλλάξει, ντρέπομαι για την νοημοσύνη μου>
Τα λόγια του βρήκαν στόχο, η καρδιά μου άρχισε να χάνει χτύπους και ένας οξύς πόνος με έκανε να θέλω να παρακάτω απ τον πόνο.
Έβαλε την μεταλλική μάσκα και τότε κατάλαβα πως δεν τον ενδιέφερε η ουλή αλλά το να κρύβει το ψυχρό προσωπείο του.
Ώστε με κορόιδευε.
Μην αντέχοντας άλλη μια συνηθισμένη σύγκρουση, στηρίχθηκα στον Έντμουντ που με οδήγησε πίσω στο σπίτι.
< Εστερ είσαι καλά; Μην σου κάνει εντύπωση πάντα έτσι συμπεριφέρεται. Το ότι κατάφερες να το σκάσεις πλήγωσε την περηφάνια του και θέλησε να στο ανταποδώσει. Όλο αυτό το διάστημα έψαχνε να σε βρει σαν τρελός>
Μου κράτησε το χέρι σφικτά.
< Συγχαρητήρια σύντομα θα έχεις μωρό>
< Ναι και θα πάρει πολύ στοργή απ τον πατέρα του>είπα πληγωμένη.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με βρόντο.
< Συγνώμη που διακόπτω αυτή την όμορφη στιγμή αλλά αναχωρούμε> είπε δυνατά
< Τώρα αμέσως; Μα δεν πρόλαβα..>
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω με άρπαξε απ το χέρι και με έβαλε πάνω στο άλογο.
< Ήρθε η ώρα να γυρίσεις στην κόλαση>.