Midnight Lovers

22. Μόνο εσύ

Τα πάντα γύρω μου ήταν σκοτεινά, δεν ήξερα που βρισκόμουν απλά περπατούσα όταν ένας θόρυβος μου τράβηξε την προσοχή.
<Ξύπνα>
Άνοιξα τα μάτια μου και εκείνος ήταν δίπλα μου.
<Έβλεπες εφιάλτη> ακούστηκε να λέει
< Ναι συγνώμη αν σε αναστάτωσα>
< Μόνο μαζί μου είσαι ασφαλής>
Με αγκάλιασε και αποκοιμηθήκαμε, μέχρι που άκουσα τα μωρά.
Πήγα αμέσως κοντά τους και τα τάισα. Ποτε δεν είχα προετοιμαστεί κατάλληλα για την μητρότητα , ακόμα μου φαινόταν τόσο άγνωστο όμως καθώς έβλεπα τα μωρά μου με πλημμύριζε αγάπη και ανησυχία.
Γνώριζα ότι ο Φίλιπ είχε πολλούς εχθρούς και η γυναίκα που είχε φέρει για να την κάνει σύζυγο του δεν με έπειθε η καλοσύνη της.

~~~~~~~~~~~~~~
Το επόμενο πρωί κατέβηκε στην τραπεζαρία για φαγητό και η Λαίδη Μελίσσα με περίμενε εκεί παρακολουθώντας τις κινήσεις μου.
<Καλημέρα Λαίδη μου> είπε ειρωνικά
Δεν με είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους συμπεριφορά.
<Καλημέρα Λαίδη > αποκρίθηκα ευγενικά.
<Πως ήταν η νύχτα σου ;>
<Με δυο μωρά όχι και τόσο ήρεμη>
<Σύντομα θα αποκτήσω και εγώ δικά μου μωρά και θα σε καταλαβαίνω..>
Με πλησίασε και έκανε μια περιστροφή γύρω μου.
<Ο Φίλιπ σήμερα μου υποσχέθηκε ότι ο γάμος , θα γίνει σε 5 μέρες από σήμερα. Ο πατέρας μου είναι πολύ ανυπόμονος>.
<Σας εύχομαι κάθε ευτυχία>
Γύρισα την πλάτη και έφυγα προσπαθώντας να κρύψω τα δάκρυα μου. Πραγματικά έπρεπε να το Περιμένω, έδωσα ψεύτικες ελπίδες στον εαυτό μου, η αγάπη μου δεν θα γιατρέψει ποτέ το μισός που τρέφει για την οικογένεια μου.
<Εύχομαι να είσαι δίπλα μου, θα είναι μια πολύ σημαντική μέρα>.
Χωρίς να απαντήσω έφυγα και πήγα μια βόλτα έξω προς το δάσος. Κάθισα σε ένα ξύλινο παγκάκι που υπήρχε και αγνάντεψα το πράσινο τοπίο.
Πάντα θα είμαστε εχθροί...
Αυτή η σκέψη με κυνηγούσε πάντα, ακόμα και αν εκείνος ήθελε να με αγαπήσει το μισός του δεν θα τον άφηνε και ξέρω πως δεν θα αντέξω να τον δω με άλλη γυναίκα, η μόνη λύση ήταν να γράψω στην οικογένεια μου να με δεχτεί πίσω και για άλλη μια φορά να το σκάσω.
Πήγα πίσω στο δωμάτιο μου και ξεκίνησα να γράφω:
Αγαπημένοι μου ,
σας εκλιπαρώ να με αφήσετε να επιστρέψω πίσω στο σπίτι μαζί με τα παιδιά μου.
Αν με θεωρείται οικογένεια σας αφήστε με να γυρίσω πίσω , η ζωή μου είναι σε κίνδυνο.
Ελπίζω να έχω σύντομα νέα σας.
Το έδωσα στην Άλις , η μόνη που εμπιστευόμουν και πραγματικά ευχόμουν να είχα θετική απάντηση. Ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο, ειδικά απ την τελευταία φορά που ο πατέρας μου επιτέθηκε στο κάστρο αλλά παρόλα αυτά αποχώρησε.
Βυθισμένη στην σκέψεις μου δεν άκουσα την πόρτα και αναπήδησα στη φωνή του.
< Συγνώμη δεν σε άκουσα>
< Θέλω να μιλήσουμε>
Του έκανα νόημα να καθίσουμε στον καναπέ.
< Σε 5 μέρες παντρεύομαι και θέλω να ξέρω...>
<Ναι το γνωρίζω , συγχαρητήρια>
< Δηλαδή συμφωνείς ;>
< Άρχοντα μου εσείς αποφασίζεται όχι εγώ μια ταπεινή γυναίκα άλλωστε δεν είμαι παρά μόνο  μια φυλακισμένη που ξεσπάς το μίσος σου >
Με κοίταξε ζυγίζοντας τα λόγια μου και η έκφραση έγινε πιο σκληρή.
Χτύπησε η πόρτα και η υπηρέτρια έφερε το φαγητό του.
< θα γευματίσουμε μαζί σήμερα>
< Δεν έχω όρεξη και αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη>.
Με κοίταξε πάλι και βγήκε έξω για λίγο, ανέφερε κάτι που δεν κατάλαβα στον φρουρό και γύρισε πίσω.
Κάθισε απέναντι μου και άρχισε να γευματίζει.
<Μετά τον γάμο είσαι ελεύθερη ,μπορείς να φύγεις όπως επιθυμούσες>....
Πράγματι ακόμα και τώρα αυτό επιθυμώ , όμως η καρδιά μου δεν το αντέχει και απλά αποφάσισα να πω αυτό που νιώθω.
<Μην παντρευτείς, δεν ξέρω πότε σε ερωτεύθηκα , αλλά πάντα ήσουν εσύ και μόνο εσύ >....