Midnight Lovers

21.1 Πολεμος & Διχασμος

Ένιωσα τη γη να σείεται κάτω απ τα πόδια μου.
<Μα πως...>
< Ο Εξοχότατος ζήτησε να σε μεταφέρω σε ασφαλές σημείο , σε περίπτωση που πεθάνει>
<Πρέπει να μιλήσω στον πατέρα μου, αν δει ότι περιμένω διάδοχο κ είμαι καλά θα φύγει>
< Λυπάμαι λαίδη δεν μπορώ να παρακούσω τις εντολές >
Έτρεξα στο παράθυρο και αντίκρισα ένα χάος, γυναικόπαιδα προσπαθούσαν να κρυφτούν , στρατιώτες πήγαιναν πέρα δώθε πανικόβλητοι. Όχι δεν μπορούσα να το επιτρέψω.
Για να αποφύγω τον Έντμουντ κάθισα στο κρεβάτι και τον διέταξα να μου φέρει μια γούνα για το κρύο και όταν  έφυγε βγήκα αμέσως έξω.
<Φίλιπ... Φίλιπ >
Φαινόταν πολύ θυμωμένος αλλά δεν πτοήθηκα.
<Τι συμβαίνει?> τον ρώτησα
Τότε ένιωσα νερά να τρέχουν και  έναν οξύ πόνο να με διαπερνάει.
Το είδε και εκείνος και γρήγορα με άρπαξε και με πήγε πίσω στο κρεβάτι, φωνάζοντας κάποιος να φέρεις την Μαία.
Άπλωσα το χέρι μου και κράτησα το δικό του.
<Επιτέλους> ψιθύρισα ευγνώμων.
Με κοίταξε στα μάτια και έσφιξε με δύναμη το χέρι μου μιλώντας  σε ένα στρατιώτη
<Φώναξε με όταν γεννήσει , πρέπει να ελέγξω το σημάδι εγώ ο ίδιος> και πέταξε μακριά το χέρι μου.
Πάντα, πάντα με πλήγωνε, παρόλο που προσπαθούσα να είμαι καλή μαζί του ακόμα και μια τέτοια στιγμή με πλήγωνε βαθιά.
         ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μετά από αρκετές ώρες αγωνίας και πόνου έφερα στη ζωή ένα γλυκό αγοράκι. Τον είχα στην αγκαλιά μου όταν μπήκε μέσα ο Φίλιπ πασαλειμμένος με αίματα στρατιωτών που πιθανόν είχε σκοτώσει.
Άρπαξε το μωρό και άρχισε να ψάχνει το σημάδι στο στήθος του.
< Δεν υπάρχει ... δεν υπάρχει> είπε
έξωφρενών δίνοντας το παιδί στην Άλις.
Πριν προλάβω να αντιδράσω στάθηκε πάνω μου με ένα στιλέτο.
< Το ήξερα>
< Μα είναι δικό σου> ψέλλισα έντρομη από φόβο ότι θα το σκοτώσει.
< Ψεύτρα>
Λίγο πριν προλάβει να με καρφώσει φώναξε η Άλις <Εδώ το σημάδι υπάρχει>.
Ο Φίλιπ γύρισε και άρπαξε το παιδί
<Που το βλέπεις ανόητη υπηρέτρια>
Τότε το είδε και εκείνος πίσω στην πλάτη του -ένα στρογγυλό μικρό σημάδι- ίδιο με εκείνο που είχε και εκείνος στο στήθος.
Κατάφερα να σηκωθώ και του πήρα το παιδί.
< Φύγε φύγε φύγε > άρχισα να του φωνάζω
< Είσαι τυφλωμένος από εκδίκηση>.
Η καρδιά μου πονούσε αλλά δεν γινόταν να συνεχιστεί άλλο και παρόλο που ζαλιζόμουν κατάφερα να φορέσω τη γούνα μου και να τυλίξω το παιδί στην αγκαλιά μου.
< Έαν επιχειρήσεις να κανείς κάτι που δεν πρέπει θα είσαι η πρώτη που θα σκοτώσω, μετά η λίστα θα μεγαλώσει με τον Έντμουντ και τους υπηρέτες σου>.
Την ώρα που ανέφερε το όνομα του μπήκε μέσα και έτρεξε να με ρωτήσει αν είμαι καλά.
< Λαίδη εύχομαι να αναρρωσετε γρήγορα>
< Σε ευχαριστώ πολύ>
< Εξοχοτατε εύχομαι υγεία σε εσάς και στην οικογένεια σας >
< Αλήθεια; Εγώ νομίζω καταβαθος χαίρεσαι που η Λαίδη γέννησε , για να συνεχίσετε ότι είχατε αφήσει στη μέση> είπε έτοιμος να εκραγεί.
< Φρουροί κλείστε τον φυλακή. Εμείς οι δυο αργότερα θα πούμε πολλά > διέταξε.
Σίγουρα αυτό ήταν μια δοκιμασία για να δει πως θα αντιδράσω.
Δεν πρόλαβα όμως να πω λέξη διότι η Άλις άρχισε να ουρλιάζει.
<Λαίδη... αίματα >
Και αυτό ήταν το τελευταίο που θυμάμαι.