𝚂𝚘𝚞𝚕𝚖𝚊𝚝𝚎[𝚂𝚘𝚙𝚎]

Blue

🌙"Everytime i cry,everytime i smile, can you look at me?
cause I'm blue & grey."

روی کاناپه ای که شب گذشته رو روش سپری کرده بود، لم داده و به تلویزیون که کیدرامای آبکی پخش میکرد خیره شده بود.چشم‌های مشکیش خیره به تلویزیون ولی ذهنش جایی فرسنگ‌ها دورتر بود. فکرهایی که توی سرش میچرخیدند برای هوسوکی که زمانی بزرگترین مشغله ذهنیش انتخاب لباس و استایل فرداش بود،زیادی سنگین بودند.بخشی از ذهنش درگیر وضعیتش و حقیقت تلخ بیخانمانیش بود و درسته که یونگی گفته بود میتونه اینجا بمونه،ولی هوسوک آدمی نبود که سربار زندگی بقیه بشه و از این حس متنفر بود.از طرف دیگه نمیتونست حرف‌هایی که از پدرش شنیده بود رو از ذهنش بیرون کنه و فکرش ناخودآگاه به سمت اون کشیده میشد.

با تمام این‌ها سکوت عجیب خونه و یونگی که بعد از صبحانه داخل اتاقش چپیده بود و هیچ صدایی ازش به گوش نمیرسید، بیشتر اعصابش رو به هم میریخت. حتی چندبار تا پشت در اتاقش رفته و دستش رو برای زدن در بالا برده بود،ولی آخرش پشیمون شده و سلانه سلانه و با شونه‌های افتاده سرجاش برگشته بود.

با صدای باز شدن در به سرعت نشست و با چشم‌های کنجکاوش به یونگی، که حالا لباس های راحتیش رو با جین مشکی و هودی همرنگش عوض کرده بود، خیره شد و حرکاتش رو دنبال کرد.یونگی بعد از نیم نگاهی به هوسوک،که تیشرت تیم بسکتبال مورد علاقش و شلوار راحتیش رو پوشیده و گردنبند صلیبش، مثل همیشه از گردنش آویزون بود،مشغول پوشیدن کفش‌هاش شد.دلیلش رو نمیدونست، اما هربار رد نگاهش به اون صلیب نقره‌ای ساده کشیده میشد.

-جایی میری؟

-میرم دیدن مادرم.

با شنیدن جواب یونگی لرزی از بدنش رد شد.مگه پدرش نگفته بود مادر یونگی خودکشی کرده؟ یعنی دروغ گفته بود؟

-مگه مادرت...

-مرده.

-متاسفم.

یونگی تنها سرش رو تکان داد و بعد از بستن بند کفش‌هاش بلند شد و به هوسوکی که حالا نگاهش رو به تلویزیون داده بود خیره شد.

-دوست داری باهام بیای؟

با شنیدن صدای یونگی به سرعت سمت مونعنایی چرخید.درست شنیده بود؟یونگی واقعا ازش میخواست تا باهاش بیرون بره؟!

-واقعا؟ یعنی تو الان از من خواستی که...

یونگی چرخشی به چشم‌هاش داد و به سمت در حرکت کرد.

-اصلا پشیمون شدم.حرفم رو پس میگیرم.بهتره همون درامای جذابتو نگاه کنی.

-نه! فقط یه لحظه صبر کن تا آماده بشم.