Arkadaşlar Resul, Recep ve Yahya abinin instagram hesapları kapatılmış. Onlara destek olalım. Şimdi de take_hiq hesabına dadanmislar. Destek olmak için take_hiq hesabının hikayelerini izleyin lütfen orada Resul abi ne yapmamız gerektiğini anlatmış.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Orijinal sayfa bu. Hikayeyi silinmeden izleyin hemen aslanlar.
İyi okumalar<33
"Torunum bak bundan kesin ye. Benim özel tarifim." Babaannemin ağzıma tıktığı bilmem kaçıncı geleneksel yemekti.
Her biri ayrı mükimmel o ayrı.
Ama artık böyle yemek yemeye devam etmek istersin ama miden sana nah çeker o yüzden yiyemezsin ya hani, işte tam o andayım şuan(!).
"Tamam bu kadar yeter. Kızımın şekerini çıkarmadan ara verelim en iyisi di mi anne?" Annem babaaneme durması için kibarca uyarıda bulunmuştu. Valla iyi ki araya girdin be anniş. Vallaha kusacaktım yoksa şuraya.
Herkes ile tanışmıştım. Annem, babam, babaannem, dedem, Erkan amca ve karısı, Halit amcam ve karısı son olarak da kuzenler. Biz aşiret miyiz aw bu ne kalabalık (!).
Erkan amca en büyükleriydi. 52 yaşındaydı ama o kadar genç ve yakışıklıydı ki yaşını asla göstermiyordu. Yaşından dolayı belli bir olgunluğu vardı fakat yine de çok samimiydi.
Karısı Emine yenge maşAllah daş gibiydi. Ee tabii böyle genlere sahip bir ailenin çocukları nasıl olabilir? Hepsi maşAllah. 4 çocukları vardı. Enes abi, Batu abi, Selim abi ve Poyraz abi. Poyraz abi hariç diğerleri abimgil ile yaşıttılar. Poyraz abi de 18 yaşındaydı. Hepsi oldukça samimiydiler.
Halit amcam en küçükleriydi. 39 yaşındaydı, esmerdi, bebek gibi bir yüzü vardı. Abimler kadar olmasa da güzel bir vücudu vardı. Adam resmen yürüyen karizma yaaanı. Aramızda kalsın favori amcam Halit amcam.
Halit amcamın eşi de Derin yenge. Derin yenge sarışındı. Doğal bir güzelliği vardı. Onların da çocukları vardı. Aral abi, Semih abi ve Betül. Aral abi 19 yaşındaydı, Semih abi 17, Betül de benle yaşıttı.
Annem ve babam.
Odamdan aşağı indiğim an gelip bana sarılmış ve iyi olduğuma emin olmak için sorular sorup durmuşlardı.
Davranışları ile içten ve samimi olduklarını gayet rahat belli ediyorlardı. Bunca geçen zamanı telafi etmeye çalışıyorlardı herhalde. Yani ben en azından böyle düşünüyordum.
Ben ise ne tepki vermem gerektiğini bilemiyordum. Evet onlar benim ailemdi ama tanımıyordum bir kere onları. Hemen samimi olamazdım ki. Ama yüzlerine bakınca tüm kuşkularım, onlara karşı olan aklımdaki sorular yok oluyordu. Bu nedenle aklımdaki düşünceleri yuttum ve mutlu olmaya, kafama takmama çalıştım.
