Dişi Aslan

9. Bölüm.

Korku.

Kimi zaman eğlendiren, kimi zaman o gerçek hissiyatını iliklerine kadar hissettiren bir duygu.

Ve şuan bende iliklerime kadar o korkuyu yaşıyorum.

Ya yine terk edilirsem?

Şuan Altunkaynaklar ile hastane koridorunda sonuçlar için doktoru bekliyorduk.

Hiç kimseden çıt çıkmıyordu. Çok gergindim. Herkes gergindi. Bunu hissediyordum.

Eğer onlar benim gerçek ailem değilseler ne yapardım hiç bilmiyorum. Bir kaç gün de olsa onlara alışmıştım.

Resul abi oturduğu yerden kalkıp yanıma geldi.

"Zeynep. Bak ne düşündüğünü az çok biliyorum. Ama merak etme. Eminim güzelim sen benim kardeşimsin. Bizim kardeşimizsin. Başka bir ihtimal yok birtanem tamam mı? Lütfen kendini üzme" eliyle saçımı okşaması ve benimle böyle güzel güzel konuşması ile için ferahlamıştı gerçekten.

Teşekkür etmek için ağzımı açmıştım ki sekreterin sesini duyduk.

"Resul Altunkaynak lütfen içeri gelin"

4 koca adam ile içeri ilerledik. Doktorun karşınızda dörtlü bir koltuk vardı. Bir tarafa ben ve Recep abi bir tarafa Yusuf abi ve Resul abi oturdu.

"Öncelikle sonuçlar çıktı. Testler pozitif Resul bey. Zeynep Cihangir sizin öz kardeşiniz."

Hiç beyninizin algılayamadığı bir zaman oldu mu?

Ben şuan tam olarak onu yaşıyorum.

Onlar benim ailemdi. Altunkaynaklar benim öz, gerçek ailemdi.

Gözlerim dolmaya başlamıştı. Recep abinin bana sıkıca sarılıp kafamı göğsüne yatırması ile dünyaya döndüm sanki. Bende sıkıca sarıldım ona.

Diğerlerinin de sevinçleri yüzlerinden belli oluyordu.

Geçen duygusal dakikalardan sonra arabada ben, Resul abi ve Recep abi ile evimize doğru gidiyorduk. Ben camdan dışarı bakarak olanları beynimin idrak edebilmesine yardımcı oluyordum.

Telefonuma gelen bildirim ile ekrana baktım. Bizimkiler haliyle merak etmişti.

Sapık: Zeynep korkma biz her zaman yanındayız.

Tek Mal Varlığım: Evet güzelim. Ve ne yaptınız? Sonuçlar çıktı mı?

Siz: öncelikle sizin gibi arkadaşlara sahip olduğum için çok mutluyum. Beni düşündüğünüz için çok teşekkür ederim<3

Ve evet sonuçlar çıktı...

Tek Mal Varlığım: Kızım çatlatma insanı. Söylesene!

Siz: Onlar benim gerçek ailem.

Sapık: Peki sen ne hissediyorsun? İyi misin?

Siz: Mutluyum Azra. Bir kaç gün de olsa onlara alıştım. Ve biliyorsunuz bu olaylar olmadan önce de onları çok seviyordum. Hala çok seviyorum. Sadece herşey çok hızlı oldu. Ailemin gerçek ailem olmadığını öğrendim. Biliyorsunuz yıkıldım resmen. Tekrar terk edilmekten korktum açıkçası. Ama çok şükür ki öyle birşey olmadı...
Dediğim gibi şimdiden onlara alıştım. Zamanla birbirimize daha çok bağlanırız zaten herhalde. Bilmiyorum ama yinede huzurluyum. Düşüncelerim bunlar...

Tek Mal Varlığım: Anlıyorum güzelim. Söyledim tekrar söylüyorum. Her ne olursa olsun senin yanındayız. Seni çok seviyoruz. Ne olursa olsun gelip bize anlat tamam mı sakin içinde biriktirme<3

Siz: teşekkür ederim bende tekrardan. Bende sizi seviyorum. Ve Allah aşkına sizden başka kime anlatacağım? Xyemdusmxud

Sapık: UXEMCHDMXHSMUCR. Salak ya

Son kez mesajlara bakıp uygulamadan çıktım. Yüzümde gereksiz bir gülümseme vardı. Böyle arkadaşlara yada kardeşlere mi demeliyim? Her neyse böyle kardeşlere sahip olduğum için çok mutluyum.

Daha sonra aklıma gelen şeyle tekrar uygulamaya girdim.

Yiğit.

Mesajlarım iletilmemişti bile. Eski mesajlara baktım. Taa 10 gün öncekiler bile iletilmemişti. Hiç bu kadar uzun süre telefona bakmamazlık yapmamıştı.

İçimdeki endişe aklımdaki senaryolar ile iyice artıyordu. 'Umarım.. umarım başına birşey gelmemiştir' diye dua ettim içimden.

°°°°°°°°°°°°°°°°

Kestik!!

Öyle bir içimden geldi arkadaşlar.

Önümüzdeki hafta değil ondan sonraki hafta sınavlarım var o yüzden bölüm çok atabilecegimi sanmıyorum.

Ama yinede boş oldukça bölüm atmaya çalışacağım.

Kendinize iyi bakın<3