Νύχτες Καλοκαιρινές

17. Συντριβή

Κλείνω το τηλέφωνο ούσα πιο συγκλονισμένη από ποτέ και το αφήνω στο σκαλοπάτι δίπλα μου. Στρέφω το βλέμμα μου στον κατάμαυρο ουρανό και αναστενάζω. Απόψε δεν υπάρχει ούτε ένα αστέρι , λείπει ακόμη και αυτή η μικρή δόση λάμψης. 

Πάντα αγαπούσα τα αστέρια, το πόσο ξεχωριστά είναι, πόσο τα θαυμάζουμε όλοι ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τίποτα για εκείνα. Δεν τα έχουμε δει ποτέ, δεν τα έχουμε αγγίξει ποτέ, μα τα κοιτάζουμε με θαυμασμό.

Ίσως είναι εκείνη η ξεχωριστή λάμψη, που όμοια της δεν βρίσκεις αλλού. Αυτή η λάμψη που είναι τόσο μοναδική, ιδιαίτερη. Όπως μοναδικοί και ιδιαίτεροι είναι και κάποιοι άνθρωποι. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι που είναι ξεχωριστοί και αξίζει να ζήσεις απλά για να βρεθούν στον δρόμο σου. Υπάρχουν κάποιοι που με την λάμψη τους, μπορούν να φωτίσουν κάθε σκοτεινό διάδρομο της ψυχής. Υπάρχουν κάποιοι που απλά σε κάνουν να ευγνωμωνείς τον Θεό που τους έφερε στον δρόμο σου.

Είναι μεγάλη ευλογία να καταφέρεις να συναντήσεις το αστέρι της ζωής σου, τον άνθρωπο που θα φωτίσει την κάθε σου μέρα και θα σε κάνει να τα βλέπεις όλα πιο μαγικά. Θέλει όμως και μεγάλη προσοχή γιατί όσο μαγευτικό και να είναι το όλο σκηνικό, άλλο τόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι.

Σε κάποιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι ξέρουν να μετατρέπουν το σκοτάδι σε φως και σε ξεγελάνε. Νομίζεις πως είναι κάτι διαφορετικό, κάτι μαγικό, κάτι που αξίζει να παλέψεις για να μη χάσει λάμψη.

Όμως, κάτω από κάθε περίβλημα, κρύβεται η αλήθεια. Η αλήθεια που είναι ικανή να σου γκρεμίσει τον κόσμο όλο, να σε κάνει να χάσεις τη γη κάτω απ'τα πόδια σου.

Δεν υπάρχει δικαιολογία.
Δεν υπάρχει εξήγηση.
Δεν υπάρχουν απαντήσεις στα αναρρίθμητα γιατί.

Πρέπει απλά να φύγεις. Να τρέξεις μακριά, όσο δύσκολο και αν είναι, χωρίς να κοιτάξεις ξανά πίσω. Να μάθεις να ζεις χωρίς το ψεύτικο φως. Τότε και μόνο τότε θα βρεις την πραγματική λυχνία φωτός.

Αν φύγεις...

- ! ! ! -

7 ώρες πριν τη συντριβή

Δεν έχω καταφέρει να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα, το μυαλό μου γυρίζει σε δεκάδες σκέψεις και δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα. Κλείνω τα μάτια μου και το μόνο που βλέπω είναι σκοτάδι. Όχι το κανονικό σκοτάδι, την έλλειψη φωτός, αλλά το πιο τρομακτικό...αυτό που μπροστά του τρέμει ολόκληρη η γη και αναριγεί η πλάση. Αυτό που αντικατοπτρίζει τη μαυρίλα της ψυχής.