Νύχτες Καλοκαιρινές

2.«Τη μουσική βάλε στο τέρμα...»

Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο.

Γουίλιαμ Σαίξπηρ

Νάνσυ

Πλησιάζω το τραπέζι μηχανικά, τα πόδια μου ακολουθούν από συνήθεια καθώς έχω μουδιάσει ολόκληρη.
Ακουμπάω το ποτό μου προσεκτικά και ελευθερώνω μια ανάσα που δεν ξέρω για πόση ώρα κρατούσα.

«Τι έπαθες;» ρωτάει σιγανά η Αφροδίτη για να μην μας ακούσουν οι υπόλοιποι. Πάντα ήταν διακριτική όταν πρέπει, αλλά είναι ικανή αν μάθει να πάει εκεί να του πει να έρθει να κάτσει μαζί μας. Αυθόρμητη και θεότρελη, πάντα.

«Είμαι καλά, απλά... Δεν ξέρω.» απάντησα και άρχισα να παίζω νευρικά με το καλαμάκι μου το οποίο ξαφνικά απέκτησε αμείωτο ενδιαφέρον.

«Νάνσυ!» το ελαφρύ της άγγιγμα στον ώμο μου με τρομάζει και στιγμιαία βγάζω ένα σιγανό επιφώνημα. «Καλέ, εσύ τρέμεις. Τι στο καλό έγινε;»

«Κοίτα τον μπάρμαν και θα καταλάβεις.» δεν υπάρχει λόγος να πω πολλά, θα καταλάβει πριν καν τον δει. Με ξέρει πολύ καλά για να καταλάβει πως για να έχω επηρεαστεί τόσο, ο άνθρωπος αυτό είναι ξεχωριστός.

Το βλέμμα της στρέφεται προς εκείνον και γουρλώνει τα μάτια της στη θέα του.
Αμέσως μετά, στρέφεται προς εμένα με σηκωμένο φρύδι και γελάει πνιχτά.

Καταλαβαίνω ότι απλά περιμένει να μιλήσω, δεν θα με ρωτήσει τίποτα που μπορεί να με φέρει σε δύσκολη θέση.
Αλλά τι να πω; Εξαιτίας του φόβου και της αμηχανίας μου έμαθα μόνο το όνομα του, δεν άντεξα να μείνω δίπλα του παραπάνω. Ένιωσα κάτι τόσο έντονο που με τρόμαξε, δεν ξέρω καν τι είναι για να το εξηγήσω. Τόσο έντονο, τόσο καινούργιο και εγώ τόσο πρόθυμη να πνιγώ σε αυτά που ένιωσα.

«Τον λένε Ορφέα.» απαντάω πίνοντας λίγο απ'το ποτό μου το οποίο για πρώτη φορά με καίει τόσο πολύ. Νιώθω το κάψιμο να περνά από τον λαιμό μου και να φτάνει ως το στομάχι μου.

Το μυαλό μου έχει κολλήσει σ'αυτό το "Ορφέας." που ακούστηκε απ'το στόμα του και αδυνατώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

Η φωνή του ακούστηκε τόσο ωραία, τόσο μελωδικά, σαν να μίλησε στο είναι μου.

Την ένιωσα σαν ένα αόρατο χέρι που πέρασε στην ψυχή μου και την ακούμπησε για να την στιγματίσει. Ό,τι και να γίνει ξέρω πως δεν θα την ξεχάσω αυτή τη φωνή...ή μάλλον, αυτό που με έκανε να νιώσω μόλις την άκουσα.

«Σου μιλάω!» διέκοψε τη σκέψη μου ένα σπρώξιμο της κολλητής μου.

«Ναι, βέβαια. Τι;» απαντάω σα χαμένη και στρέφω το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση. Δεν έχω ιδέα τι με ρώτησε, δεν μπορώ να ακούσω ή να σκεφτώ κάτι άλλο.