Νύχτες Καλοκαιρινές

15. «Δήμητρα.»

Νάνσυ

«Τι; Ήρθε ο Σταύρος; Από που κι ως που;» αναρωτιέμαι και κατεβαίνω απ'το τραπέζι ενθουσιασμένη γυρίζοντας προς τον κόσμο. Η χαρά μου δεν περιγράφεται καθώς ήθελα πάρα πολύ να είναι εδώ αλλά μου είχε πει πως δεν μπορούσε.

«Δεν ξέρω, αλλά τρέχα μάζεψε τον πριν τον δει η Δήμητρα!» λέει ο Ορφέας και προς στιγμήν μπερδεύομαι και παραξενεύομαι με την αντίδραση του. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πρέπει να τον δει, έχουν περάσει χρόνια και είναι απλά μια φίλη της γυναίκας του. 

«Γιατί καλέ;»

«Μωρό μου, μπορεί όταν την δει να του ξυπνήσουν άσχημες μνήμες και δεν το θέλουμε αυτό.» λέει και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Σε δευτερόλεπτα έχω εξαφανιστεί και τρέχω να προλάβω τον Σταύρο.

«Μάλλον δεν τον ξέρεις καλά.»

Πλησιάζω προς το μέρος του και τον σκουντάω ώστε να με κοιτάξει. Γυρίζει και με κοιτάζει με το γνωστό αγαπημένο μου βλέμμα που τόσο αγαπώ να βλέπω σε εκείνον. Φαίνεται χαρούμενος και αυτό μετράει για εμένα.

Στο μεταξύ, παρατήρησα ότι η Δήμητρα βρίσκεται στην άλλη άκρη του χώρου και δεν τον έχει δει οπότε προς το παρόν όλα είναι καλά.

«Τι κάνεις εσύ εδώ;» τον ρωτάω και τον αγκαλιάζω όσο πιο σφιχτά μπορώ. Τώρα που τον βλέπω, συνειδητοποιώ πόσο μου είχε λείψει. Νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχει κάνει για εμάς και ξέρω πως ό,τι και αν κάνω δεν θα μπορέσει να εξισωθεί με τη δική του πράξη.

«Έκπληξη!» απαντάει και ανταποδίδει στην αγκαλιά κρατώντας με για αρκετή ώρα στα χέρια του. Ξέρω ότι είχε στεναχωρηθεί πολύ που δεν μπορούσε να είναι δίπλα μου στο λιμάνι όταν έφευγα και τώρα θέλει να δείξει την αγάπη του σε αυτή την αγκαλιά.

Αχ μωρέ Σταύρο!

«Ο Ορφέας φοβερός ε;» λέει μόλις αποχωριζόμαστε και δείχνει προς το σημειο που είναι εκείνος. Δεν μας κοιτάζει καθώς είναι αφοσιωμένος στη μουσική του αλλά πραγματικά είναι υπέροχος και οι επιλογές που κάνει ταιριάζουν απόλυτα με το όλο σκηνικό παρ'όλο που έχει ξεφύγει από το πλάνο που είχαμε φτιάξει. 

«Πράγματι. Λοιπόν, πάμε;» ρωτάω και κουνάει καταφατικά το κεφάλι του κάνοντας μου νόημα με το χέρι του να περάσω μπροστά του.

Έτσι λοιπόν, μπαίνω μπροστά του και προχωράω προς τον Ορφέα στην άκρη της αίθουσας. Απ'τα ηχεία τώρα ακούγεται το Rockabye και χορεύω στους ρυθμούς του τραγουδιού απολαμβάνοντας τις στιγμές ηρεμίας που τόσο μου είχαν λείψει. Έχει περάσει καιρός απ'την τελευταία φορά που αισθάνθηκα τόσο χαρούμενη και ανέμελη.