Νύχτες Καλοκαιρινές

23. Μετά... σιωπή

Ένιωθε την αναπνοή του να βαραίνει και με κόπο συγκρατούσε τα μάτια του ανοιχτά, ζαλιζόταν και έτρεμε. Είχε φτάσει η στιγμή να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο του φόβο αλλά δεν ένιωθε έτοιμος παρ'όλο που τόσα χρόνια μάζευε δύναμη για αυτή την στιγμή. Είχε ορκιστεί σε ό,τι πιο ιερό είχε, τις ψυχές των αγαπημένων του, πως μια μέρα θα στεκόταν μπροστά του και θα τον αντιμετώπιζε.
Εξάλλου, δεν ήταν πια ο φοβισμένος έφηβος που ήταν πλήρως εξαρτημένος από κάποιον ενήλικα. Ήταν ο ίδιος ενήλικας, με πολύ βαρύ φορτίο και μεγάλο πόνο στην πλάτη του, μπορούσε.
Πολλές φορές έκλεινε τα μάτια του και σκεφτόταν την Κάτια, τη μαμά του, ακόμη και τον Μάκη. Τι θα γινόταν αν δεν είχε κλείσει άραγε η εταιρεία που δούλευε ο πατέρας του τότε; Πιθανότατα θα ήταν όλοι μια ευτυχισμένη οικογένεια, θα συνέχιζαν τα ταξίδια, θα έβλεπαν ταινίες, θα γελούσαν, θα...θα ήταν καλά. Ίσως είχε και αδέλφια! 

Αδέλφια. Πάντα ήθελε να έχει έναν αδελφό ή μια αδελφή, δεν τον ένοιαζε. Ήξερε πως χρειαζόταν στη ζωή του αυτού του είδους την αγάπη, την ανιδιοτελή , ειλικρινή και αληθινή αγάπη. Απ'όταν θυμάται τον εαυτό του ήθελε αδέλφια, είχε αποδεχτεί όμως το ότι δεν θα αποκτούσε ποτέ. Όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και συνειδητοποίησε πόση λάσπη και μαυρίλα υπάρχει στη ζωή του, κατάλαβε πως ήταν εγωιστικό να θέλει να υποβάλλει άλλον άνθρωπο σε αυτή τη σαπίλα.  
Ήθελε έναν άνθρωπο που να τον αγαπήσει τόσο βαθιά και αληθινά όσο αγαπούν τα αδέλφια, δεν υπήρχαν πιθανότητες όμως. Μπορεί να είχε την Κάτια, που λάτρευαν ο ένας τον άλλον, μπορεί να έβρισκε την γυναίκα της ζωής του στο πρόσωπο της Νάνσυ, αλλά αυτό που του έλειπε ήταν διαφορετικό. Ήταν άλλου είδους σχέση, δεν μπορούσε να βρει τρόπο να το περιγράψει, δεν ήξερε τι έψαχνε ακριβώς. Ήταν κάτι ιδιαίτερο.

Την σύντομη αναδρομή στις σκέψεις του παρελθόντος, την διέκοψε ο ήχος της πόρτας που έκλεισε με τον άντρα να βρίσκεται πλέον μέσα στο δωμάτιο.
Ο Ορφέας δεν είχε δύναμη ούτε να πάρει τα μάτια του από πάνω του, τον κοιτούσε ανέκφραστος. Η Νάνσυ δίπλα του, του έσφιξε το χέρι και ένιωσε κι εκείνη την αναπνοή της να βαραίνει. Απέφυγε να τον κοιτάξει και επικέντρωσε την προσοχή της στο πρόσωπο του αγαπημένου της, προσπαθώντας να βρει τρόπο και λόγια να τον βοηθήσει. Εκείνη τη στιγμή, δεν είχε μπροστά της τον άνθρωπο που ως ενήλικας είχε προκαλέσει τόσο πόνο, αλλά την ψυχή ενός μικρού παιδιού ξεγυμνωμένη και εκτεθειμένη από κάθε άποψη. Απευθείας, ξέχασε οτιδήποτε αρνητικό είχε να θυμάται από εκείνον και ένιωσε μια ακατανίκητη επιθυμία να τον προστατεύσει. Χωρίς να αφήσει το χέρι του ούτε για ένα δευτερόλεπτο, σηκώθηκε όρθια και κάρφωσε το βλέμμα της στον άντρα απέναντι της. Δεν την κοιτούσε.