Νύχτες Καλοκαιρινές

16. Πόνος

Μετά την αποκάλυψη της Δήμητρας, το σπίτι μοιάζει τελείως διαφορετικό. Δεν μιλάει κανείς και στον χώρο ακούγονται μόνο οι ανάσες μας και ένα ελαφρύ αεράκι που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας.

Έχει αρχίσει να κάνει κρύο, μα καμία θερμοκρασία δεν συγκρίνεται με το ψύχος που νιώθω στην καρδιά μου αυτή τη στιγμή.

Μπορεί να μην εμπλέκομαι προσωπικά σε αυτή την ιστορία, αλλά ο Σταύρος έχει γίνει απ'τους καλύτερους μου φίλους και με πονάει να ξέρω πόσο δύσκολα πέρασε.

Εκείνος ξέρει πως έχασε τη γυναίκα του και την αδελφή του, απλά επειδή έκανε τη δουλειά του όπως έπρεπε και έβαλε φυλακή έναν ένοχο. Τον τρώνε οι τύψεις και έχει μεγάλη στεναχώρια μέσα του κι ας μη το δείχνει...κι ας μην το παραδέχεται. 

Ξέρω να αναγνωρίζω τον πόνο στην ψυχή των άλλων και σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται αν τον κοιτάξεις στα μάτια. Μπορεί να δείχνει δυνατός, άτρωτος, αλλά η θλίψη στο βλέμμα του είναι εμφανής. 

Το γεγονός όμως πως είναι ζωντανές...Θεέ μου, αν το μάθει θα τρελαθεί.

Η Δήμητρα μας διευκρίνισε πως δεν ξέρει που βρίσκονται καθώς δεν έχει κανένα είδος επικοινωνίας μαζί τους μετά το συμβάν. Ο Σταύρος όμως, θαρρείς πως έχει γνωστούς σε κάθε σημείο της γης. Είναι σαν να έχει και από έναν άνθρωπο για κάθε δουλειά. 

Ακόμη όμως και να μην είχε, θα τις έβρισκε. Θα γυρνούσε τον κόσμο ανάποδα προκειμένου να βρει τις γυναίκες της ζωής του.

Είμαι της άποψης ότι πρέπει να μάθει αν και δεν είναι δική μου επιλογή το αν θα μιλήσω. Δεν μπορώ να πάρω αυτή την απόφαση, τα πράγματα είναι περίπλοκα και επικίνδυνα. Αυτός ο... Άλεξ που μας είπε η νέα μας φίλη, μου φάνηκε αδίστακτος και έτοιμος να κάνει τα πάντα για να πετύχει τον σκοπό του. 

Δωροδόκησε νοσοκομεία και γιατρούς, κατάφερε να χτυπήσει τα κορίτσια τόσο όσο να μείνουν αναίσθητες αλλά όχι να πεθάνουν, ξέφυγε περίτεχνα από την αστυνομία, βρήκε τρόπο να τις εξαφανίσει, γύρισε τα πάντα προς το μέρος του. 

Τρέμω μόνο στη σκέψη του τι άλλο είναι ικανός να κάνει αυτός ο άνθρωπος. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που διστάζω να προτείνω να μιλήσουμε στον Σταύρο. Θα έπρεπε, θα του κάνει καλό αλλά σίγουρα θα τον βάλει και στο στόχαστρο.

«Έ-ένα νερό σε παρακαλώ.» λέει στον Ορφέα μόλις συνέρχεται από το σοκ και εκείνος τρέχει απευθείας να της το φέρει. Πηγαίνοντας προς τον νεροχύτη, σκοντάφτει στο τραπέζι της κουζίνας και σίγουρα θα αποκτήσει σημάδι σε εκείνο το σημείο.