Νύχτες Καλοκαιρινές

18. Η αλήθεια

Αυτοί που θέλουν να αναζητήσουν την αλήθεια θα πρέπει να προσέχουν, γιατί μπορεί να τη βρουν και, όταν τη βρουν, να τρομάξουν.
Delos B. McKown 

Πολλές φορές, η αναζήτηση της αλήθειας είναι επίπονη και κουραστική διαδικασία. Χάνεσαι σε πληροφορίες και αναλύσεις και κάπου ενδιάμεσα, χάνεις και τον εαυτό σου. Γίνεσαι ένας άλλος, παραμορφώνεσαι και αλλάζεις χαρακτήρα όσο και αν δεν το θες.

Για να αντέξεις, πρέπει να αλλάξεις και να γίνεις ατσάλινη μορφή, δυνατή απέναντι σε κάθε δυσκολία και να είσαι προετοιμασμένος να δεχτείς κάθε είδους πυρά. Να χτίσεις γύρω σου μια σφαίρα από θάρρος , τόλμη και αποφασιστικότητα και να μπεις μέσα περιμένοντας τις μάχες.

Η αναζήτηση της αλήθειας, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως πόλεμος. Παλεύεις με τον εαυτό σου, μάχεται το κομμάτι του εαυτού σου που θέλει να μάθει, με το άλλο που προτιμά την ασφάλεια της άγνοιας. Πολλές φορές θεωρούμε την άγνοια καλύτερη από τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, μα είναι; Είναι καλύτερο να κρύβεσαι πίσω από το πέπλο της ασφάλειας και να μη βγαίνεις μπροστά να αντιμετωπίσεις την αλήθεια;

Αξίζει η φαινομενική ευτυχία χτισμένη σε παλάτι, όταν στην πραγματικότητα η βάση είναι σαθρή;
Αξίζει να μοχθείς για κάτι που αντί να σου κάνει καλό, σε τρώει σαν τον σκόρο;
Αξίζεις να δημιουργείς πληγές στον εαυτό σου και αντί να τις γιατρεύεις, να ρίχνεις αλάτι ξανά και ξανά;

Αξίζει να αγαπάς τόσο πολύ που να μη μπορείς να φύγεις;

*! ! !*

12 ώρες πριν

Κοίτάζω το μήνυμα στο κινητό και μετά την ώρα και ένα κύμα φόβου με κυριεύει. Δύο φωνές μέσα μου , μαλώνουν για το τι πρέπει να κάνω. Η μια μου λέει να πάω δίπλα στον Ορφέα γιατί με χρειάζεται, μα η άλλη ουρλιάζει να βγω έξω και να τηλεφωνήσω στον Σταύρο να δω τι θέλει. Τα ουρλιαχτά της δεύτερης φωνούλας είναι πιο δυνατά, έτσι ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και βρίσκομαι στην αγαπημένη μου πίσω αυλή.

Η ανησυχία μου μεγαλώνει και δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν θέλω να του τηλεφωνήσω, δεν ξέρω γιατί αλλά φοβάμαι να τον ακούσω. Για να μου στέλνει μήνυμα τόσο αργά και για να βιάζεται να μιλήσουμε άμεσα, τα πράγματα είναι σοβαρά. 

Με τη σκέψη πως ό,τι και αν είναι αυτό που συμβαίνει ο Σταύρος θα έχει λύση, παίρνω μια βαθια ανάσα και ξεκλειδώνω το κινητό μου. Η φωτογραφία μου με τον Ορφέα από το καλοκαίρι που έχω ως φόντο, δεν με κάνει να χαμογελάσω όπως κάθε φορά που τη βλέπω. Αντιθέτως, νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά και δεν μπορώνα αναπνεύσω φυσιολογικά.