اشتباه کردم، جانم.
کاشی‌های سفید، امشب قرمز شده‌اند.
مرا ببخش آبی. برایت یک صندلی نگه می‌دارم. شاید روزی به هم پیوستیم، و زیر باران، قول می‌دهم که بار دیگر بغلت کنم.
و قول می‌دهم، جانم، که هرگز رهایت نکنم. تا ابد همیشه چایی حاضر داشته باشم.
قول می‌دهم همیشه برای قلم‌موی آبی‌ات بومی سفید باشم.
