Ruling The Last Section (Season 3- Final)

Kabanata 220

Kabanata 220:
Bangin

I couldn't speak as I listen to Helix's words. Bawat salita niya ay katumbas ng bawat tarak na bumabaon sa dibdib ko. Nalalasahan ko na ang parang metal sa labi ko sa pagriin ng kagat sa labi para lamang pigilang kumawala ang mga hikbi.

Nawala ang tensiyon at pagka-alerto ko dahil sa presensiya kanina ni Daniel ngayong nalaman na ang katotohanan sa lagay ni Helix. Pinansantabi ko lahat nang tanong kung bakit nakita ko kanina si Daniel rito. Mas gusto kong makausap si Helix ngayon.

"The Doctor said this is not that worst. But I realized it is now because I couldn't see you. I couldn't see your face." dagdag niya. Nanginginig ang mga kamay kong pinalis ang luha.

I sniff and I closed my eyes tight! Hindi niya puwedeng malaman na umiiyak ako at baka mag-alala pa siya sa akin. I deserve the pain anyway. They're in pain because of me. I should have feel the same way! Kasi ako ang puno't dulo nito kung bakit sila napuruhan ng ganiyan kaya marapat lamang na kung nasasaktan sila dapat ako rin!

I couldn't find the rights words to say on Helix. Ang tanging nasa isip ko ay paumanhin. Huminga ng tawad sa kanya ng paulit-ulit pero alam kong kahit iyon, hindi niya tatanggapin mula sa akin.

"Are you crying?" tanong niya at pinisil ang balikat ko. His expression softened. Naramdaman ang pagkatahimik ko at ang bahagyang pangangatal ng balikat.

"Please don't. My eyes can still be fix. Magiging maayos pa ito, Raiven." aniya sa akin.

I'm glad to here that there's still a way to fix his eyes. Pero kapag iniisip ko na mahihirapan pa siya ng ilang araw rito, nanatili pa rin ang konsensiya ko.

"I d-don't know this was what happened to you. Walang nagsabi sa a-akin." I said in my trembling voice. Helix heaved a sigh.

"Gustong gusto kitang makita. You know whenever I see your face, I feel like it's a medicine to somehow ease my pain..." another set of tears flows in my cheeks.

"But... I'd rather choose to experience this in having you safe in return. That's alright for me. Kaya kong magtiis. I could lose anything but not you. We can't lose you." aniya sa akin at marahan na nilagay ang gulo kong buhok sa gilid ng balikat ko.

Umiling ako sa kanya. I couldn't look at his eyes straight. Waves of guilt will assault me again if I will look at his eyes. Hindi ko kaya na tumingin sa mga mata niya. Mas lalong aapaw ang paninisi ko sa sarili.

"That's not a-alright." agad kong hindi pagsang-ayon roon. Hindi ko na ngayon mapigilan ang paglabas ng hikbi sa labi.

"I'm so s-sorry, Helix. I'm s-sorry." I said while sobbing. My shoulder shakes and Helix caresses it gently. Marahan siyang umiling sa akin.

"Please don't say an apology. It's not your fault. This is an accident. Oo nahihirapan ako ngayon, pero hindi mo kailangang magdusa sa pagsisisi mo sa sarili. This is not your fault. This is an accident. Hindi ako nag-ingat hindi katulad ng pinangako ko sayo." saad niya pero patuloy ako na umiiyak.

Hindi dapat ako umiyak. I should be thankful that Helix is still here with us. He's still talking to me, still kicking and breathing in front of me. He's alive. Ang lubos kong kinakatakot ay hindi ba, ang walang humarap sa akin.

"Raiven... listen. You know even I'm like this right now, I won't be like this forever. The doctor said I could bring back my eyesight through surgery, so I will be fine. Please, stop crying now. It will be okay." aniya at muling pinisil ang balikat ko.

Hindi ako nakinig sa kanya. My tears keeps on flowing.

"Damn, I don't have the right now to wipe the tears on your cheeks so please, stop crying." narinig kong bulong niya. He scratched his brow using his right hand. Tumikhim siya. Pilit ko namang pinahinahon ang sarili at pinatigil ang pag-iyak.