Przez zieloną mgłę ...

ROZDZIAŁ 12

  Otworzyłam oczy, w pokoju było ciemno. Kris trzymał mnie w ciasnym uścisku, jakby bał się że odejdę. Kochany zasnął razem ze mną. Czułam jego ciepły oddech na karku. Zerkłam na ekran komórki; była 22:10. Spaliśmy pół dnia! Ale co mi z tego że wstanę teraz, jeszcze mogłabym go obudzić. Z tą myślą znów zasnęłam.
 
                                     ***    
-Hej skarbie.-usłyszałam cichy szept zaraz po przebudzeniu.
-Hej. Która godzina? Dawno się obudziłeś?    -Siódma. Może 40 minut temu. Nie ruszałem się z łóżka żeby cię nie obudzić, tak słodko wyglądasz gdy śpisz.-uśmiechnął się, a to było to co mogłabym widywać każdego ranka. - Jak się czujesz?
-Chyba dobrze.
-Mogę wziąć u ciebie prysznic? Moi rodzice mieli dziś gdzieś jechać i chyba już ich nie ma.
-Pewnie.-powiedziałam i podeszłam do szafy gdy on zniknął w łazience.
Na ścianie wisiało wielkie lustro. Patrzyłam w swoje odbicie jak głupia. Byłam taka dziewczęca... i taka naturalna. Długie, delikatnie kręte włosy sięgały mi do pasa. Gdy otrząsłam się przebrałam spodnie i ściągłam wczorajszy podkoszulek. I znów zapatrzyłam się na siebie. Suchudłam. Teraz to widać. Nagle w lustrze pojawił się Kris, również bez koszulki. Mogłam zobaczyć jego tatuaże. Było ich tak wiele a mnie zastanawiało co oznacza każdy z nich.
  Wilgotne ręce objęły mój nagi brzuch i przyciągnęły do jego bioder. Teraz widziałam przed sobą jak przytula mnie od tyłu i z taką samą wrażliwością patrzy na nas oboje. Odwróciłam głowę żeby zobaczyć jego twarz, on również na mnie spojrzał. Jego wzrok tonął w zieleni moich oczu. On powolnym ruchem, ale jednak niespodziewanym złączył nasze usta. I znowu pojawiło się to cudowne uczucie w brzuchu i ta nadzieja że ten moment będzie trwał wiecznie. Tak namiętnie, a zarazem tak zgranie poruszaliśmy naszymi wargami. Obróciłam się by móc być z nim w cztery oczy. Objęłam go i stanęłam na palcach by nie musiał się zniżać. Przylgnęłam do jego torsu na skutek jego uścisku. Trwało to już tak długo, ale z upływem każdej sekundy ta chwila była jeszcze bardziej wspaniała...
  Odsunął się i znowu spojrzał głęboko w moje oczy. Uśmiechnął się i unosząc głowę w górę roześmiał.
-Bożee... -trzymał i mierzył mnie wzrokiem tak szczęśliwy.-Jesteś wyjątkowa.-odgarnął moje włosy.
  Nie umiałam nic odpowiedzieć nadal żyłam tą piękną chwilą. Gapiłam się w niego jak w obrazek. Na mojej twarzy malowała się radość.
-Emily... wywracasz mój świat do góry nogami! Nigdy nie interesowały mnie dziewczyny... Ale ty? Kurde, coś w sobie masz kochanie. Coś bez czego nie mogę żyć.-zaczął się śmiać.-Śliczna moja.-powiedział lekko się pesząc.
Taki idealny... Teraz targana przez emocje pocałowałam go.
-Nie.-wyszeptał w moje usta.-Jesteś dla mnie za dobra.-przytulił mnie tak mocno...
W tych objęciach czułam się kochana. W żadnym miejscu ani żadnej okoliczności nie czułam się tak wyjątkowo! Dom nie dawał mi takiego bezpieczeństwa... jak te ramiona, które zawsze mogą mnie przytulić. Wiedziałam to...