DO YOU WANT TO PLAY A GAME?

GAME MASTER

Ever since I was a kid.. I never experienced playing with friends.

Because I don't have one to play with.

Even my parents.

"Mom, why do I need to transfer? I'm fine with my old school." even though I am all alone.

"I am really sorry, sweety. We need to move out." she answered without looking at me.

Bumuntong hininga ako. Wala naman akong magagawa. Mas okay na rin siguro ito. My parents are rich. Marami rin silang pagmamay-ari na university. 'Yung dati kong pinapasukan, sa Valdez High pagmamay-ari rin nila. Pero kahit ganoon, nabubully pa rin ako.

Lahat ng nagiging kaklase ko, galit sa akin. Why? Dahil lagi akong favorite ng mga guro. Alam ko naman sa sarili ko na hindi ako masyadong matalino kaya naiinis din ako kapag ang tataas ng grade ko. Alam ko naman na ginagawa lang nila iyon dahil anak ako ng may-ari ng pinagtatrabuhan nila. Kahit nga ang pinakamatalino sa klase namin ay natataasan ko pa ng grade.

And I hate it. Naiintindihan ko kung bakit sila nagagalit sa akin. Tinanggap ko lahat ng sinasabi nila sa akin kahit minsan below the belt na.

We moved out.

It's my first day being in senior high. I told my Mom to keep my identity a secret. I want to have friends.

"Hi! Nice to meet you all. I'm Peppaline Valdez." that's all I said. Hindi na nila ako tinanong kung saan ako nakatira, at kung ano ang status ng pamilya namin.

Unang araw pa lang nagkaroon agad ako ng matatawag na kaibigan. Mababait sila. They treat me okay and thats all I can asked for. I am so happy.

It's a sunny day that time. Nag-yaya silang tumambay, gusto nilang sa bahay namin. Gusto ko rin.. pero natatakot ako na kapag nalaman nila kung sino ang magulang ko.. iiwan din nila ako.

Lagi akong tumatanggi kapag nag-yayaya sila sa amin. Si Dino ang mas lagi kong nakakasama sa kanilang lahat. Alam kong mapagkakatiwalaan si Dino kaya nasabi ko sa kanya kung sino ang magulang ko. She was shocked but she still keep it a secret.

I am very happy. Hindi nagbago ang pakikitungo niya sa akin kahit nalaman niya. Lumakas tuloy ang loob kong magtapat sa kanila. Iba iba naman ang tao diba? Iba sila sa mga dati kong naging kaklase. Hindi nila ako huhusgahan dahil lang sa pag-katao ko.

"Wala tayong iwanan, okay?" ani Nery. I smiled.

"Kapag may problema ang isa, lahat tayo tutulong." si Bobby naman.

It was Yuan's turn to speak. "Dadamayan natin ang isa't isa."

I smiled widely. "Because we're friends!" sigaw ko.

"Promise?" si Leriah.

"Promise.." Dino said.

Tuwang tuwa ako. For the first time in my life.. I have someone who I can call a friend. Ginawa ko ang lahat para maging mabuting kaibigan. I helped them when they needed me. I was always there when they need someone to talk to.

I was always there for them..

"Mom, hindi na kayo busy ni Dad?" I asked. My mother smiled.

"Hindi masyado." she answered.

Narito kami ngayon sa dining table ni Dad. Si Mom ang naglalagay ng mga niluto niya sa lamesa. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Sobra sobra ang saya ko..

First, nagkaroon ako ng kaibigan. Second, my parents have time for me now.

I am really grateful for this.