Yibo's POV
Cemetery එකේ පැයක් දෙකක් සමහර විට ඊටත් වඩා මම ඉන්න ඇති....
මොකද මට එයත් එක්ක කතා කරන්න ඒ තරම් දේවල් තිබූණා ....
හැමදාම ආවත් මට එයත් එක්ක කතා කරන්න ඒ තරම් දේවල් තියෙයි...
ඇත්තටම මනුස්සයෙක් ජීවත් වෙලා ඉද්දි වගේ නෙමෙයි...ඒ කෙනා අපිව දාලා යන්නම ගියාම.... එයා ආයම අපි ගාවට කවදාවත් එන්නෙ නෑ කියලා දැනුනම දැනෙන හැඟීම....
ඒ හැඟීම නිසාම වෙනදා එයාලව අඩවපු අපි ඒ අය ආයෙ එන්නෙ නෑ කියලා දැනුනම අඬනවා කෑ ගගහා ආයම අපි ගාවට එන්න කියලා...
වෙනදා එයාලගෙ කියවිල්ල , එයාලගෙ හොයලා බැලිල්ල වදයක් උන අපි අද ඒ විදිහට අපි ගැන හොයන්න බලන්න කියව කියව ලගින් ඉන්න ඒ කෙනා නැති එක ගැන දුක් වෙනවා...
ජීවිතේ එහෙමයි... ගොඩක් දේවල් අපිට අගේ ලඟ තියෙද්දි නෙමෙයි...එක්කො ඒ දේවල් සදහටම වෙන කෙනෙක්ගෙ උනාම.. නැත්තම් ඒ දේවල් සදහටම අපට නැති උනාම...
Cemetery එකේ ඉදන් අඬලම මගේ ඇස් ඉදිමිලා වගෙයි මට දැනුනෙ...
මං car එකත් drive කරන් ගෙදරට ගියා...
මගේ ජීවිතේ එදා හිටපු මට විටනම අයත් අද නැති උනත් මට බෑ මේ ලෝකෙ දාලා යන්න...
එතකොට මගේ පැටව් ... ඒ වගේම ඇස් රිදෙනකම් මගේ් පැටව් බලාගන්න එයා ....
ඒ අයට මොකද වෙන්නෙ... මම කැමති නෑ ඒ අය ඇවිත් cemetery එකේ ඉදන් සීතල පොලොවෙ වැලලිලා ඉන්න මං ආයම නැගිටිනකම් ඇස් රිදෙනකම් අඬ අඬ බලන් ඉන්නවා දකින්න...
ඒ තුන්දෙනා තමයි මගේ මුලු ජීවිතේම... කවුරු කොහොම මම ලග නැති එකට මම දුක් උනත් ඒ තුන් දෙනා ළඟ ඉන්න එක නිමේෂයක් ඇති මගේ දුක නැති කරලා දාන්න...
ඒ හිනා මූනු මට ගෙනාවෙ සැනසීමක්... මං මේ ලෝකෙ තවදුරටත් ජීවත් වෙන්න ඕනි ඇයිද කියන එක එයාලා මට කියලා දුන්නා...
... ගෙදර ඇවිත් car එක park කරපු මම කිසිම සද්දයක් නොකරම මම ගත්ත pink carnation මල් පොකුරත් අරගෙනම හිමින් හිමින් එයා ගාවට ගියා... මට ඕනෙ එයාව පුදුම කරවන්න...
එයා කිචන් එකේ මොනාදෝ වැඩක්...
ඒ පුංචි ඇඟට දරාගන්න බැරි තරමට එයා අපි වෙනුවෙන් මහන්සි වෙනවා... ඔලුවෙත් පිටි වගයක් හලාගෙනද මන්දා ... කළු පාට කෙස් ගස් තැනින් තැන සුදු වෙලා ඒ පිටි වලට...
ESTÁS LEYENDO
🖤🥀 Ｉ 🥀ｈａｔｅ 🥀ｍｙ 🥀ｄｅｓｔｉｎｙ🥀🖤 (Yizhan ☑️)
Fanficදෛවය නම් වූ කරුමයට වෛර කරන මැරුනු පපුවක අයිතිකාරයෙක් , මැරුණු පපුවකට නැවත ගැහෙන්නට පණ දෙන දේව දූතයෙක් , මේ ඔබේ නොවූ ඔවුන්ගේ කතාව ඔබේ කරවන්නට දරන වෑයමයි ❤️💚🐰🦁 Start - 22/04/05 End - 22/06/28 💜️✨️
