🖤🥀 Ｉ 🥀ｈａｔｅ 🥀ｍｙ 🥀ｄｅｓｔｉｎｙ🥀🖤 (Yizhan ☑️)

14🍂

Zhan's POV
.
ඊයෙ රෑ නිදාගද්දි මං ළඟ හිටියෙ නැතත් දැන් මං ඉන්නෙ එයාට තුරුල් වෙලා..නෑ එයා මාව තුරුල් කරගෙන....

මං ඇහැරිලා හිටියත් එයා නම් දැන්ම ඇහැරෙන පාටක් ඒ බෝල මූණෙ ලියවිලා නෑ....

එදා hospital එකේදි ඒ විදිහට අපිව අපි මඟ ඇරුනෙ නැත්තම් මීටත් කලින් අපි අපේම වෙන්න තිබුණා නේද ලියෝ..

Flash back

Zhan's POV

ඇස් අරින්නවත් බැරි තරමේ වෙිදනාවක් මට දැනුනේ..ඒත් මං අමාරුවෙන් ඇස් ඇරලා බැලුවා ......

මං හිටියෙ අඳුරු කාමරේක..මාව දම්වැලකින් මගේ අත් වල මැණික් කටු වලින් එල්ලලා තිබුනෙ පොළොව මට්ටමට ළං වෙන්න..... දැනටමත් මගේ අත් වල ලේ එනවා....
මං දන් නෑ කවුද කියලා ඒත් එදා hospital එකෙන් කවුරුමහරි මාව මෙතනටඅරන් ඇවිත් කියලි මට තේරුනා...

මං කොහෙද මේ ඉන්නෙ.....

මට අහන්න ප්‍රශ්න කෝටියක් තිබුනත් මට ඒවා අහන්න කවුරුත්ම ඒ කලුවර කාමරේ හිටියෙ නෑ..

මාව බේරගන්න කියලා කාට හරි ඇහෙන්න කෑ ගහන්න ඕනි වුනත් ජීවත් වුනත් වැඩක් නැති මාව කවුරු බේරගන්නද අනික එහෙම බේරගෙන මොකටද ? ..... මටත් ඕනි කරලා තිබුනෙම මැරෙන්න....ඒක කොච්චර වේදනාකාරි මරණයක් වුනේ  මගේ හිතේ වේදනාව තරම් මරණය මට රිද්දන්නෙ නෑ මං ඒක දන්නවා..

කවුද මං හිටපු කාමරේට ආවා දොරත් ඇරගෙනම ..නෑ ඒ එක්කෙනෙක් නෙමෙයි දෙන්නෙක්..කලුවර නිසා නෙපෙනුනත් ඒ දෙන්නෙක් කියලා අඳුරගන්න මට අමාරු වුනේ නෑ...පුංචි කාලෙ මං කියවපු පොත් වලට පිං සිද්ධ වෙන්න ...පුංචි කාලෙ මට ඕනි වුනේ රහස් පරීක්ෂක කෙනෙක් වෙලා මං වගේ  දුක් විදින ළමයිව බේරගෙන ලොකු අයට දඬුවම් කරන්න......මගේ පොඩි කාලෙ ලස්සන මතකෙකට කියලා තිබුණා නම් ඒ පොත් අස්සෙ මං ජීවත් උන මතකම විතරයි...