"Pre! Ang ganda niya o!" Saad ng isa sa tropa ko na aking ikinatingin aa kaniya. Ta's balik ulit ang tingin ko sa babaeng kumakanta sa harap ng stage
"Oo nga pre. At siya din ba yung sumayaw kanina?... Naalala ko pa kahapon? Siya din yung isa sa player ng volleyball. Wow! Napaka-talented naman niya" manghang sambit ko
"Tama ka diyan. Kaya baka ma-inlove ka sa kaniya ah?! Yan ang type mo sa babae diba?" Nangangasar pa 'tong baliw o
"Ano bang pinagsasabi mo? Tumahimik ka nga!"
Tama yung tropa ko. At nalaman ko din ang pangalan niya.
Her name is Anne. HAHAHA. magkaklase pala kami. Kilala ko na pala soya nung unang pasukan pa.
Pero yun na.... Sa lahat ng kaklase mo ay hindi talaga maiwasang hindi ka masyadong makilala sa kaniya at may makilala ka ng lubusan. Magiging magkaibigan pa nga kayo e! For short na lang, para maintindihan niyo. Di kayo close classmate.
Lumipas ang ilang araw at buwan.
I'm into her na talaga este inlove na ako sa kaniya. Kaya di na ako nagpaligoy-ligoy pa. Inamin ko kaagad sa kaniya ang aking tunay na nararamdaman.
At tinanong siya na "Puwede bang manligaw?" Na agad naman siyang pumayag.
Pitong buwan ang panliligaw ko sa kaniya at sa wakas ay nakuha at nadinig ko mula mismo sa kaniyang bibig ang salitang "Oo! Sinasagot na kita!"
Sobrang saya ko talaga nung panahong yun. Yung saya btaw na... Kahit ano ay hindi mapapalitan ng lungkot? Oo ganun! Sobrang saya ko.
Nagtagal ng tatlong taon ang relasyon namin ni Anne. Antagal noh?! Di kagaya niyo na pang-one month lang HAHAHAH jowk lang
Not until the day came.......
That break my heart so much........
I'm just on my bed. , scrolling on my phone when suddenly one is message pop on my phone.
"Kaizer, please pumunta ka SA bahay namin" it's tita Maggie Anne's mother.
Kahit nalilito pumunta parin ako, Pag dating ko doon agad akong sinalubong ni tita umiiyak...Niyakap niya ako at doon may kung ano saakin ang nasaktan at kinakabahan sa mga sasabihin niya..
"iho si anne" bungad niya at doon unti-unting namuo ang mga luha ko.
"A-Ano po nangyare kay anne t-tita" kahit may kaba pinilit ko parin na maging mahinahaon.
"May leukemia si anne iho, malala na ito" at doon nanlambot ang tuhod ko, hindi ako maka galaw sa kinaluluhuran ko, pilit kong inaalis sa isipan ang mga sinasabi ni tita.
Pumasok ako sa kwarto ni Anne, doon ko siya nakitang mahimbing na natutulog-Bigla na lamang bumuhos ang aking mga luha hindi ko kaya mawala siya saakin.
Mahal na Mahal ko siya.
Dumaan ang mga araw, at kita mo ang pag babago niya, may pumayat siya, nakakalbo na rin siya, at naka higa na lamang sa kwarto niya. Hirap kumain, kaya ako ang nag papakain sa kanya, Nag papaligo, at dito na muna ako tumira sa kanya para mabantayan siya.
"AHHHHHHHHH" nag mamadali akong tumayo at pumunta sa kwarto niya.
"H-Hon anong m-masakit" tarantang tanong ko my body froze when I saw her-Dumudugo ang ilong niya at isama pa ang pags*ka niya ng dugo. Bigla niyang hinawakan ang braso ko at kita ko ang bawat pag tulo ng luha niya.
"Hon pagod na ako, hirap na hirap na kasi ako" umiiyak na parang bata saad nito saakin, at dun piniga ang puso ko. Isang taon na siyang lumalaban para saakin, saamin ng pamilya niya.
"Hindi mo na ba talaga kaya" umiiyak na tanong ko at tumango naman ito " okay hon you can sleep now, thank you for all memories we have, i will always cherish that, I love you hon" saad ko at ngumiti ito saakin.
"Thank you hon, I love you too good night hon good bye" saad nito at tuluyan na niyang ipinikit ang mga mata niya.
Mag iisang taon na nung nawala siya saakin-sa pamilya niya, araw-araw ako nasa puntod niya kung pwede lang dito na ako tumira basta wag lang mahiwalay sa kanya.
Now andito ako sa probinsya para kalimutan siya pero alam ko sa sarili hindi pa talaga- dahil ngayun masakit para saakin na iniwan niya ako.
~END~
