I'm tired loving you

Chapter 1: The Time I Met You

Noong nasa ikatlong baitang ako sa elementarya, kailangan kong lumipat sa bagong paaralan. Isang malaking pagbabago ito para sa akin. Hindi ko pa masyadong naiintindihan noon kung bakit kailangan naming lumipat, pero napansin ko ang lungkot sa mga mata ng aking ina habang hinahatid ako sa bagong paaralan. Tahimik lang si Papa habang nakaupo kami sa kotse, at ako naman ay pilit na pinipigilan ang kaba. Pagdating namin, nakita ko ang malawak na bakuran ng paaralan, puno ng mga batang hindi ko pa kilala. Tila nagmamadali ang mga magulang ko na iwan ako sa harap ng classroom. Kinausap nila ang aking guro, at pagkatapos ng ilang sandali ay iniwan na ako.

Nang magpaalam na ang mga magulang ko, kinabahan ako. Hindi ko alam ang gagawin ko sa bago kong paligid. Para bang ang lahat ng mga bata ay may mga kaibigan na, at ako lamang ang naiiba. Tumitig ako sa aking sapatos, pilit na hinahawakan ang mga luha na gustong tumulo sa mga mata ko. Ngunit bago pa ako tuluyang umiyak, tinawag ako ng aking guro at pinakiusapan akong magpakilala sa harap ng klase.

"A-Ako si Lauren Mariss Santiago, 7 taong gulang," nauutal kong sabi. Ramdam ko ang matinding hiya at kaba, pero pilit kong nilakasan ang loob ko. Pagkatapos ay inutusan ako ng guro na umupo sa likurang bahagi ng classroom, sa gilid ng bintana. Dahan-dahan akong naglakad papunta sa aking upuan, ramdam ang bawat tingin ng aking mga kaklase. Sa wakas, nakaupo ako. Napatingin ako sa bintana, hinihiling na sana'y matapos na ang araw na iyon. Hindi ko pa alam kung paano makakahanap ng mga bagong kaibigan sa bagong mundong ito.

Tahimik lang ako sa umpisa, nagmasid sa paligid, at unti-unti kong nakilala ang mga mukha ng aking mga kaklase. Hindi ko na sila gaanong pinapansin noong una, hanggang sa isang araw ay napansin ko ang isang batang lalaki na walang tigil sa pakikipag-usap sa kanyang mga kaibigan. Siya yung tipo ng batang laging napapalibutan ng mga tao, laging masaya at puno ng buhay. Habang nakatitig sa kanya, napansin ko ang kanyang gwapo at cute na mukha. Natawa ako sa sarili ko—hindi ko akalaing magkakaroon ako ng crush. Hindi ko pa nga kilala ang pangalan niya, pero alam kong may kakaiba akong nararamdaman.

Lumipas ang mga araw, at unti-unti kong nalaman ang pangalan niya—Calix Spencer Alfonso. Sa bawat araw na dumadaan, mas lalo ko siyang napapansin. May mga pagkakataong tinitingnan ko siya mula sa aking upuan at napapangiti ako nang hindi ko namamalayan. Hindi niya ako napapansin, pero ayos lang iyon sa akin. Sa halip na mag-focus sa kanya, nagpasya akong maging mas matapang at kilalanin ang aking mga bagong kaklase. Dito ko nakilala si Denise Allison Cruz, isang masayahin at palakaibigang bata. Madali kaming nag-click at naging magkaibigan.

Isang araw, habang nag-aalmusal kami ni Denise sa canteen, bigla akong nakaramdam ng lungkot. Nakita ko kasi si Calix na may kausap na ibang babae. Hindi ko maintindihan kung bakit ako naapektuhan, pero sa isang iglap, bumigat ang pakiramdam ko. Parang gusto kong umiyak, pero pinigilan ko ang sarili ko. Napansin ni Denise ang pagbabago ng mood ko, kaya't agad siyang tumakbo papunta sa akin at may dala siyang kung anong bagay—isang maliit na stuffed toy na binili niya sa tindahan. Napatawa ako sa kanyang effort, at kahit papaano, nawala ang lungkot ko. Naisip ko noon na mabuti na lang at may isang Denise sa buhay ko.

Naging mas masaya ang mga sumunod na araw dahil sa tulong ni Denise. Hindi ko man masabi ang nararamdaman ko kay Calix, masaya na rin ako sa kung anong meron kami ni Denise—isang totoo at masayang pagkakaibigan. Unti-unti, nagkaroon din ako ng kumpiyansa na makipag-usap sa iba naming mga kaklase. Naging mas malapit ako sa aking guro, at masaya ako na kahit paano ay nakakahanap ako ng lugar para sa sarili ko sa bagong paaralan.

Pagdating ng ikaapat baitang, alam kong hindi na lamang simpleng paghanga ang nararamdaman ko para kay Calix. Hindi ko lang crush si Calix—gusto ko talaga siya. Nakakatuwa siyang panoorin kapag siya'y naglalaro ng basketball o kapag tumatawa siya kasama ng kanyang mga kaibigan. Kahit pa minsan ay hindi ko siya masyadong naiintindihan, palaging may isang bagay tungkol sa kanya na nagpapangiti sa akin.

Ngunit isang araw, dumating si Stacey Laurice Morgan—isang bagong estudyante. Maganda siya at mukhang mabait. Nang pumasok siya sa classroom, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano kaganda ang kanyang ngiti. Pero hindi iyon ang pinaka-nakakapansin—nakita ko kung paano nakatingin si Calix sa kanya. Matagal siyang nakatitig kay Stacey, at doon ko naisip na mukhang may gusto na si Calix sa bagong estudyante. Bigla akong nakaramdam ng kaba at sakit. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may nawala sa akin. Masakit isipin na hindi ako ang tinitingnan ni Calix nang ganoon.

Habang lumilipas ang mga araw, lalo kong napagtanto na totoo ang hinala ko. May gusto nga si Calix kay Stacey. Hindi ko masisisi si Calix. Sino ba naman ang hindi magkakagusto sa isang maganda at mabait na batang tulad ni Stacey? Pero kahit ganoon, hindi ko maiwasang masaktan.

Nasa ikalimang baitang na ako noon, at kahit medyo crush ko pa rin si Calix, alam kong wala na akong pag-asa. Sa pagkakataong ito, may bago na siyang crush—ang aming class president, si Roxie Vivian Smith. Matalino si Roxie, maganda, at laging nasa unahan ng klase. Kahit hindi ko gusto ang pakiramdam ng laging naiiwan, hindi ko magawang magselos. Alam ko na talagang hindi ako napapansin ni Calix.

Isang gabi, habang nasa bahay ako at ginagawa ng kuya ko ang kanyang mga takdang aralin, nagpahiram si Ate ng cellphone niya sa akin para magawa ko rin ang aking assignment. Pero sa halip na mag-aral, nag-log in ako sa Facebook account ko. Nakita ko na online si Calix, kaya agad kong chinat siya ng "hi." Inaantok na ako habang naghihintay ng reply, pero wala akong natanggap. Pagod na ako, kaya nag-log out na lang ako at binalik kay Ate ang cellphone. Kinaumagahan, bigla kong naalala na hindi ko nagawa ang aking takdang aralin dahil mas inuna ko pang mag-chat kay Calix. Syempre, nagalit si Mama, pero hindi ko na sinabi ang tunay na dahilan ng pagkakamali ko.

At sa mga simpleng bagay na iyon, nalaman ko na minsan, ang mga unang crush natin ay hindi laging nagiging mga love story.