𝑰 𝒅𝒂𝒔𝒉𝒖𝒓𝒊 𝒊𝒎 𝒆̈𝒔𝒉𝒕𝒆̈ 𝑽𝒂𝒎𝒑𝒊𝒓𝒆̈!

Capitolo 17

Kamila's POV

«Në fillim Roberti. Damon. Dhe tani t'i?! Ngelet vetëm una dhe Iridesa!» ngrihem gjith nerva nga divani. «Më falë?» por kuptoj që kam folur me shume seç duhet.
«Hem po ja... Shiko... Zërë se nuk thash asgjë nga ato.» ai me shikon disi shtrembër. «Ç'farë kam humbur?» ulem afër tij dhe e shikoj. «Uroj të kesh ngrënë se do flasim për një orë gati.» as një muskul nuk lëviz..
I tregoj Zakut të gjithë historinë. Nga fillimi deri në fund.

«Pra nuk ke frike? Që vëllai yt është... Një thithë gjak?»
«Jo, por vetëm mos me thuaj qe te kan transformuar Night e Sun.» e shikoj serioze në fytyrë dhe ai buzëqesh.
«Po, pse?» «O nëne! Po thua qe i ke takuar?»«Nuk duken aq të këqija. Me Ndihëmuan shumë.»  «Nuk ke pse bën atë fytyrë. Janë vajza të mira.»

«Te paskan ber lavazho trurit.»
«Sa e mirë që je. Por jo. Po them vetëm atë që kam par gjatë viteve.» me përqafon fortë dhe më mban afër vetes.. «Ato kanë vrarë familjen e vëllait të Irideses.» «Që kur paska vëlla ajo? Ka qenë vajza e vetme.»
«Histori è gjatë. Nejse. Si thua te pushosh pak? Do të bëj mirë.» «Eja fli me mua.» «Kam takim me Iridesen. Ti pusho.» duke menduar që dhe Zak është vampirë mund të lexoj mendimet.
«Nuk mundem. Kam pun me Iridesen. Flasim me von.» è puth tek faqja  dhe largohem.
Dal nga shtëpia dhe marr në telefon Damon.
Por siç e ka zakon nuk e hap.
Kur dal jasht nuk vë re që dielli ka perënduar.

«Ah? Dreq. Nejse, nuk ndodh gjë në këtë orar.» duke ecur marr në telefon Damon. Por çuditërisht, nuk e hap.
«Si t'i ngresh nervat një femre.» avash avash dielli perëndon. Në rrugë janë vetëm makinat, motorët, por sado që rruga ka drita, nuk e ndjej veten mirë. Si përfundim mare ne telefon Iridesën por në ato çaste bateria e telefonit bie. «Po tallesh!? Jo jo!» duke ecur për në shtëpinë e saj, ndjesia sa vjen e ngrihet.
Ndaloj një çast dhe shikoj pas meje... Por nuk asgjë.

«Nuk të kane thënë prindërit, që nuk duhet të dalësh vetëm?» bllokohen kur më del para Night.
«Ahaha, po po. Ke te drejtë.. Por doja të vija tek i dashuri im. Në telefon nuk më përgjigjet. Kështu që... Po pyes veten se ku është. A është mirë.» përgjigjem nervoze. «Imagjinoj që e di si është ajo ndjesia.»
«Jo. Nuk è di.»
«Ah? Nuk je lidhur kurr?»
«Asnjëherë. Nuk kam pasur kohë. Dhe është diçka vërtet e ëmbël per mua. Nejse. Per këtë arsye ke dal vetëm? Nuk ke frikë?»
«Makinën time e kishte marr im atë.. Kështu që nuk e mora dot.
Të më falësh tani. Por duhet të iki.» largohem për pak por Night me ndalon

«Dale pak.» ngri në vend.
«Ke frike nga un?» më pyet serioze. Sytë e saj ndryshojnë një si fare ngjyrë... Dhe bëhen të kuqe gjaku.
«Pse?» i them me gjysmë zëri dhe ajo qesh.
«Pse? Pse nuk ke frike nga un.» ngre zërin  dhe me afrohet. «Mundësit janë dy. Ose e di ose e di.» kur mundohem të lëviz, trupi im nuk komandohet. Nuk bën atë që un dua. Pse nuk lëviz dot?!
«Të më falesh që arrita deri këtu, por kam pak uri. Nëse nuk e ke bezdi...» buzëqesh dhe afrohet tek gusha ime..
Ndjdj vetëm zemrën që më rreh me shpejtësi të madhe.
«Mh... Shumë e çuditshme.» afrohet por nuk bën asgjë.
«Nuk arri të të kafshoi. Duket sikur është e pamundur. Sikur diçka ose dikush po të mbron. Dhe është magji shumë e vjetër.
Ose ta ka ber Damon ose... Hem... Se di. Por tani po që dua ta provoj.»
«Larg saj!» «Damon zemër. Ç'kemi? Sa kohë eh?»
Night afrohet tek Damon duke qeshur. «Do e njihja kudo atë magje mbrojtje. Është e jotja. Sa ke që njihesh me të?
Me sakt; sa ke që i ke fshirë kujtesën?» shokohem nga fjalët e Night.
Me ka fshirë kujtesën!?