𝑰 𝒅𝒂𝒔𝒉𝒖𝒓𝒊 𝒊𝒎 𝒆̈𝒔𝒉𝒕𝒆̈ 𝑽𝒂𝒎𝒑𝒊𝒓𝒆̈!

Capitolo 11

Kamila's POV

«Po ku jemi?» pasi dolëm nga qendra tregtare, hipim në makinë dhe vemi në një vend  të shkret. Një shtëpi e madhe, ose me mirë një vilë. Por nga jasht është e gjitha e shkatërruar
«Këtu dikur jetoja un. Un dhe familja ime!» përgjigjet Damon duke par nga shtëpia. Dritaret janë të thyera, dyert,gjysmë të hapura por të gjendje të keqe. «Të kam thënë që nuk jam vëllai i Irideses?» me shikon me një buzëqeshje.
«.....»
Më kap tek dora dhe futemi tek vila. «Dikur kam pasur një motër të vogël, sa ty. Edhe prindërit e mi. Një ditë shkuam tek tezja në Transilvani. Deri këtu asgjë për t'u shqetësuar. Kur mbërritëm atje u marr leje prindërve të dilja xhiro diku aty. Motra e vogël donte të vinte me mua. Tani ajo katërmbëdhjetë vjeçe ishte. Dhe ti e di si janë prindërit. Merre me vete, mos bej kështu. Të zakonshmet.
“Mirë” thashë.»
«Dalim nga shtëpia dhe vem për të par vëndin. Tezja nuk mund të bënte fëmijë, kështu kishte adoptuar një vajzë. Ose me saktë, me falë. Tezja kishte një fëmijë të sajën. Por...
Një natë më shi dikush kishte len një vajzë të vogël, një bebe që qante para portës së tezës. Tezja e rriti vajzën si të saj dhe i vuri emrin Rain. Duke parë që e kishte gjetur ne një natë më shi.
Kështu atë ditë shkuam për të takuar dy vajzat.
Rain dhe Sunny. Pikë pamje të parë, vajza të mira të dyja. Njëra flokët e zeza si nata,të gjata dhe të drejta dhe  sytë jeshil si smeraldi.
Ndërsa tjetra e kundërta e tjetrës. Dukesh sikur emrat e tyre, kishin qëlluar pikës.
Njëra si nata, tjetra si dita. Njëra flok gjatë të verdha me onde dhe sy bojqelli..» «Si modele hahah.» qesh un duke shpresuar të ndryshoj pak atmosferën. Por Damon sa i çel një buzëqeshje dhe kaq.

«Atë natë ishte një fest në qytet. Vajzat na kërkuan të vinim me to. Por nëse do vija un do vinte dhe ime motër. Por un nuk doja. Sunny me thoshte “merre se jam un. Kujdesem un për të. Vetëm mere. Nuk është tamëm fëmijë.”. Gjërat filluan të ecin mirë. Qeshnim, bënim shaka, gallat. Dita perfekte. Derisa Rain nuk i vjen ideja brilante që të vinim tek kështjella. Fundja nuk do thoshin gjë. Për atë erdhëm.
Nejse futemi brenda dhe nuk kishte gjë. Brenda ishte një grup studentësh që kishin ardhur për ekskursione.
Këtu njoh Markus! Vëllai è vërtetë të Irideses.
Djali mirë dukesh.»
«Më falë që të ndërpres. Pse flet në të shkuarën?» e pyes papritur.

«Se vëllain è saj... E vrava un!» vendos duart para gojës duke mos ditur më se ç'farë të them!
«Të vazhdojë?» vetëm sa tund kokën për ti thënë “po”.

«Duke parë që kisha besim tek vajzat. Le motrën time më ato të dyja. Ndërsa un takoj Markusin.
Un dhe ai dikur ishim miq të mirë. Por ai shkoi në Amerikë për mësime dhe aty u prish miqësia.
E kapi shumicën e orëve me të dhe kënaqem shumë.
Kur vete ora për të ikur në shtëpi. Shkoi për të kërkuar vajzat. I marr në telefon por asnjëra nuk e hap. Kujtoj që motra e vogël i kish dhen telefon për raste emergjence.
Martina, përgjigjesh gjithmonë në telefon. Dhe këtë radh è provova. Dhe në fakt è hap telefonin. Por è vetjma gjë që dëgjoj është që kishte nevojë për ndihmë.
Pa u menduar dy her futem brënda në kështjell. Thërrisja  emrin e saj por hiç. Para meje me del Rain. Gjysëm è gjakosur. Dhe humbet ndjenjat..» «Ça kishte ndodhur?»

«Hiç! Kishte vrarë një persone aty... Kishte kërkuar të vriste motrën time por ishte penduar dhe kishte vrarë dikë tjetër»
«DHE È THUA KËSHTU!?» Damon qesh.
«Një minutë më von vjen motra e vogël me Sunny. Dukeshin mirë.
Ajo që ishte pa ndjenja ishte Rain.
E çojmë në një vend derisa merr forzat.
Kur hapi sytë, e vetmja gjë që të treja thanë. -“Nuk ke mare asnjeher në telefon”»

«Si nuk ke marr? Ti i more në telefon.» «I mora në telefon me shpresën se do e hapnin  por ato thanë jo.
Ditën e tretë Tezja na vë në dënim se ishim kthyer me vonës në shtëpi..» «Djali prapt haha.» qeshim të dy.
«Por duhet të kishim kundërshtuar. Se atë natë, nuk e dija që do ishte hera e fundit që do shihja familjen time!»