ခေါင်းတလားကြီးထဲမှာ မင်းနဲ့ငါ [ဘာသာပြန်]

Chapter 29

{Unicode}

ညရောက်တဲ့အခါ ဒါဇင်ချီတဲ့ သင်္ချိုင်းတူးသူတွေက အရင်တည်းက မြေအောက်သင်္ချိုင်းအထိ တူးထားခဲ့တဲ့ လမ်းကြောင်းကနေဝင်ဖို့ ကြိုးစားကြတော့တယ်။

ကြိုးချပြီးတဲ့နောက် ရှေ့မှာရှိနေတဲ့ ကျန်းမူနဲ့ရှောင်လီက အလင်းချောင်းတချို့ ပစ်ချလိုက်တယ်။ ခပ်ဖျော့ဖျော့အလင်းရောင်က အောက်အထိတန်းကျသွားပြီး အတော်လေးကြာတော့မှသာ အသံတိုးတိုးတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ မြေပေါ်မှာရှိနေတဲ့လူတွေက အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ သေးငယ်တဲ့အလင်းစက်လေးတစ်ခုသာ မြင်ရတော့တယ်။

"ဘုရားရေ ဒါကြီးက ဘယ်လောက်တောင် နက်တာလဲ?"

"ဒီအောက်မှာက တောင်တန်းကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖြန့်ပြီးတည်ဆောက်ထားတဲ့ နှစ်ပေါင်းထောင်ချီတဲ့ နန်းတော်ကြီးတစ်ခုရှိတယ်လေ၊ ဒီလောက်ခမ်းနားတဲ့အဆောက်အအုံကြီးရဲ့ အနက်ကို ခန့်မှန်းကြည့်ပေါ့"

အလွယ်တကူဝင်နိုင်ဖို့လုပ်ထားတဲ့ ဝင်ပေါက်က မတ်စောက်စွာ တူးထားတာမဟုတ်ဘူး။ ထို့အတွက်ကြောင့် အောက်မှာရှိတဲ့မြင်ကွင်းတော်တော်များများကတော့ ပိတ်ဆို့နေတယ်။ နက်ရှိုင်းတဲ့တွင်းပေါက်ကြီးကို ကြည့်ပြီး ကျန်းဟောင်ရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ထိန်းချုပ်မရတော့ဘူး။

သူ့ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို သူတိုက်တွန်းလိုက်တယ် "ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ?! မြန်မြန် အဲ့အောက်ကို ဆင်းလေ!"

ရှောင်လီက သူ့ကိုပြုံးပြပြီး နေရာမှာနေနေတာက လူကြီးမင်းယန် သူ့ကို ခေါင်းတစ်ချက်ငြိတ်ပြလာတဲ့အချိန်အထိပဲ။ သူက "ကောင်းပါပြီ! ကျွန်တော်ဆင်းမယ်" ထို့နောက် သူ့ကိုယ်သူ ကြိုးတွေနဲ့ သေချာချည်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း လျှောဆင်းသွားတော့တယ်။

ကျန်းမူအလှည့်ရောက်လာတဲ့အခါ ကျန်းပိုင်က သူ့ကိုဆွဲပြီး လက်ထဲ တစ်စုံတစ်ခု ထည့်ပေးလိုက်တယ် "အစ်ကိုလတ် ဒါက အစ်ကိုလတ်အတွက်"

ကျန်းမူက သူ့လက်ထဲရောက်လာတဲ့ အမွှေးအိတ်အသေးလေးကိုကြည့်ပြီး အံ့အားသင့်သွားတယ် "ဒါ ဘာတုန်း?"