Will we meet again (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 20

23 April 1979.

De dag begon al goed toen Andrew overgegeven had over zijn pak.

Hij was net weer uit de douche toen Hazel terug binnen kwam lopen met zijn pak, nu weer schoon en hem bezorgd aankeek.

"Andrew weet je zeker dat je je goed genoeg voelt?" Vroeg ze terwijl hij haar aankeek en zwak glimlachte. "Ik voel me prima. Alleen een beetje nerveus denk ik." Zei hij terwijl Hazel zacht zuchtte en zijn pak op zijn bed neerlegde.

"Ik ga Rose helpen, ik zie je vanmiddag." Zei ze waarna Andrew glimlachte. "Heb je de ringen?" Vroeg hij terwijl Hazel knikte. "Weet je heel zeker dat je dit wilt doen Andrew?" Vroeg ze zacht, plots serieus.

"Ja.." Mompelde hij terwijl hij omdraaide en aan zijn haar begon te plukken tot Hazel besloot hem alleen te laten.

Percy deed dat ook altijd, realiseerde Andrew zich plots waarna hij zijn hand langs zijn zij liet vallen.

Hij deed dat altijd als hij niets beters te doen had, en hij deed het altijd bij Andrew als ze samen in bed lagen en hij bijna in slaap viel.

Er viel een enkele traan langs zijn wang en hij belandde precies op de plaats waar zijn hart hard klopte.

Wat een poëtische traan, dacht hij bitter. Want daar had ik nu veel aan.

Er vielen regendruppels tegen het raam aan, tot zover de vredige lente trouwdag.

~~

Toen Andrew alle mensen zag zitten keek hij kort om naar zijn vader die hem een knuffel gaf en glimlachte. "Mijn kleine Andrew gaat trouwen." Zei hij terwijl hij Andrew een kus op zijn wang gaf.

"Ik houd van je Andrew. Weet dat dat altijd zo zal blijven." Zei hij waarop Andrew zacht glimlachte en hem nog een knuffel gaf.

Mason kwam als volgende binnenlopen. Hij keek kort naar de spiegel in de hoek van de kamer en keek daarna naar Andrew, zijn ogen gevuld met wijsheid die hij van zijn vader meekreeg. De wijsheid die je niet zou verwachten van een 13 jarige.

"Je weet dat dit niet is wat je hart wilt. Geloof me, Rose is echt geweldig en ze past heel goed in de familie, maar je weet dat ze niet bij jou past. Ze is niet degene voor jou en dat snap je wel." Zei hij terwijl Andrew hem aankeek. Hij zuchtte diep en keek Mason aan. "Ga je me een preek geven want die heb ik al van Cas gehad." Zei hij waarna Mason zijn hand vastpakte.

"Nee, luister naar me. Ik snap dat het voelt alsof je op het moment geen keuze hebt, want je wilt iedereen blij maken, zelfs al gaat het ten koste van jezelf. Dat snap ik, echt waar, maar kies voor jezelf als je de kans kan wagen. Alsjeblieft." Zei hij terwijl hij een knuffel gaf aan Andrew en naar de zaal liep.

De muziek begon te spelen en Andrews hoofd schoot op.

Dit was het dan.

Hij zou gaan trouwen.

Hij liep naar buiten en het kleine podium op terwijl verschillende mensen naar hem keken en zacht fluisterde. Het waren geen slechte dingen voor zover Andrew het kon verstaan, maar het maakte hem alsnog nerveus.

De muziek viel stil.

Andrews hart begon harder te kloppen en hij keek richting Castor en Hazel die vooraan naar binnen liepen met de rozenblaadjes en de ringen. Mason, Mina en Evian volgden en daarachter kwam Rose.

Ze droeg een prachtige, lange witte jurk die rond haar lichaam viel met een slip aan de achterkant en kant rond haar zijkant. Toen haar ogen de zijne vonden in de kamer vol mensen glimlachte ze zacht en begon Andrew zich nog schuldiger te voelen.

Maar hij kon er nu niet meer uit en voor hij het wist stond Rose tegenover hem. Ze zag er zo blij uit. Haar ogen schenen met vreugde en Andrew deed zijn best hetzelfde terug te geven.

"Wil jij, Rose Astor Andrew als je wettige echtgenoot nemen?"

"Ja, ik wil."

"Wil jij-" "wacht!!"

De kamer viel stil terwijl Castor opstond en Andrew fronste. "Andrew." Mompelde hij zacht terwijl zijn ogen boekdelen spraken en Andrew kort slikte. "Wat?" Vroeg hij terwijl hij op zijn lip beet en naar de vloer keek. Hij liep het podium op en trok Andrews stropdas rechter om maar iets te doen te hebben.

Hij fluisterde zacht "je weet wat ik bedoel" in zijn oor terwijl hij wegliep en weer terug naast Hazel ging zitten.

"Wil jij, Andrew Stonewell als je wettige echtgenote nemen?"

"J-ja. Ik wil."

"Dan verklaar ik jullie nu tot-" "Nee!"

Iedereen keek gelijk om naar de achterkant van de zaal, maar Percy had alleen maar ogen van Andrew.

"Andrew, ik kan je niet weer verliezen. Ik houd zoveel van je, teveel voor woorden om te spreken." Zei hij terwijl hij zijn weg maakte door het gangpad en hij een hand door zijn haar haalde.

Andrew wilde niet weten hoe, maar zijn haar was vies en nat en zijn trui was ook smerig. Hij droeg een wit bloesje eronder die nog relatief droog en schoon leek, maar het leek Andrew niet handig om nu te zeggen dat hij zijn trui beter uit kon doen. Hij deed een poging zijn bril schoon te maken, maar er kwamen alleen nog maar ergere vlekken op de glazen.

"Het spijt me dat ik niet vaker heb geprobeerd langs te komen, maar ik dacht dat je me misschien haatte en was bang dat ik het niet aankon om jou te horen zeggen dat je niet meer van me houd." Zei hij terwijl tranen in zijn ogen verschenen en hij het podium opliep.

Rose knipperde verbaasd en staarde Percy aan terwijl ze zo wit werd als een geest bij de realisatie.

"Percy." Mompelde ze zacht terwijl ze zwak glimlachte en naar achteren liep, het podium af.

"Percy, waarom zou ik niet van je houden? Het moment dat ik je op de trein zag, was ik al verliefd. Jij kan er niets aandoen dat de brieven nooit aangekomen waren." Zei hij terwijl Percy naar de vloer keek en zacht zuchtte.

"Andrew, trouw alsjeblieft niet met Rose. Ik heb niet veel te geven maar mijn hart is en blijft van jou. Of je het nou breekt of niet." Zei hij terwijl Andrew hem dichterbij trok en hun lippen elkaar vonden.

De kus voelde elektrisch, en Andrew voelde alle ogen van hem naar Rose glijden, maar het boeide hem vrij weinig want Percy was hier, bij hem.

Hij had Percy en hij had niemand anders nodig.

~~~

A/N: Goedendag :)

Nogmaals, welk hoofdstuk hebben jullie als eerste gelezen?

Dit was het dan ook weer, tot vanavond of tot morgen, wie weet.

1110 woorden