Will we meet again (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 12

8 juni 1975

Andrew Stonewell, nieuwe wereldberoemde schrijver door zijn debuut boek.

De twintigjarige jongen, Andrew Stonewell, is binnen twee maanden wereld beroemd geworden met zijn boek, Memorias rumpitur.

3 juni 1975 had hij een interview inclusief meer en Greet met fans geregeld. Hij lijkt te genieten van zijn populariteit, maar voor hoe lang zal het zo blijven?

En komt er nog een tweede boek uit?

~

10 juni 1975

Andrew gaapte breed en keek uit zijn raam naar de twee enkele tentjes die buiten op de zijkant van de weg stonden.

Twee interviewers hadden besloten niet telkens heen en weer te reizen tot Andrew met ze wilde praten, maar hadden tentjes meegenomen en sliepen daarin voor hun huis.

Hazel en Castor zouden over een paar dagen thuiskomen en hij verheugde zich er heel erg op om de twee weer te zien.

Hij had vandaag in de stad afgesproken met Rose en liep net de trap af toen Mason tegen hem aanbotste, wangen rood en een brede grijns op zijn gezicht. "Hoi Andrew. Doei Andrew." Zei hij terwijl hij verder de trap oprende, Andrew hem verbaasd nakijkend.

"Oh! Ik moest van Owen zeggen dat Rose ziek was en dus niet kon afspreken vandaag." Zei hij waarna Mina ook langs Andrew op de trap rende, woedend en schreeuwend. "Klootzak dat je bent!! Kom hier!!" Schreeuwde ze terwijl Mason Andrews kamer binnenrende en de deur op slot draaide.

"Nee Mason!!" Riep hij terwijl hij op de deur klopte. "Mason mijn slot is kapot zo sluit je jezelf op!" Riep hij terwijl hij kort naar Mina keek wiens armen rood van irritatie waren. Ze niesde iedere twee secondes en haar neus was ook rood. "Wat is er gebeurd Mina?" Vroeg hij waarna ze nog een keer nieste en hem boos aankeek. "Hij dacht dat het leuk was pollen in mijn neus te toveren." Zei ze waarna ze nog een keer nieste en op de deur bonsde.

"OPEN DE FUCKING DEUR KLOOTZAK!!!" Schreeuwde ze woedend terwijl Andrew diep zuchtte. "Hij is nu al van het erf af gegaan. Mijn raam was open en ik ken Mason." Zei hij waarna Mina nogmaals nieste en van de trap afrende. Andrew hoorde haar nog "godverdommese klotekind" mompelen terwijl ze door de keuken rende en daarna hoorde hij een nies en de deur dichtslaan.

Hij grinnikte zacht en liep ook de trap af om via zijn raam naar binnen te klimmen. Toen hij de voordeur dichtdeed zag hij Mina en Mason beide in het veld liggend, Mina bovenop Mason. Ze was uitgebloeide paardenbloemen in zijn neus aan het duwen terwijl hij ook hard begon te niezen.

"DRIE KEER RADEN WIE OOK HOOIKOORTS HEEFT BUITENOM MIJ!!" Schreeuwde ze woedend waarna Andrew grinnikte en achterom het huis begon te lopen.

~~

23 augustus 1975

"WAT?!!" 

"Houd je bek! Niet de hele wereld hoeft het te weten!" Fluister-schreeuwde Hazel terwijl Andrew haar met wijde ogen aanstaarde. "Waarom zou je het in je hoofd halen om überhaupt bevriend met hem te zijn? Laat staan een crush op hem te hebben!" Riep hij waarna Hazel rood werd en ze wegkeek.

"Shh! Castor weet het nog niet en hij hoeft het ook niet te weten ook." Zei ze waarna hij zacht zuchtte. "Jezus." Hij viel kort stil en Hazel keek hem aan, wachtend op zijn volgende woorden. "Wie had gedacht dat Evan Rosier de eerste zou zijn die jouw liefde waard is.." Mompelde hij zacht waarna Hazel hem een droge blik gaf en diep zuchtte.

"Ik ga al, blijkbaar kan je het niet serieus nemen." Zei ze waarna ze haar ogen rolde en Andrew haar tegenhield. "Oké, oké, sorry. Ik wil het wel weten. En als hij je hart breekt en je alleen achterlaat kan je samen met mij depressieve boeken schrijven over het leven." Zei hij waarna Hazel zacht moest lachen en hij licht grijnsde.

"Dus vertel. Waren het zijn geweldige bruine ogen die goud leken in het zonlicht of was het zijn haar wat altijd verkeerd leek te zitten, maar nooit lelijk eruit zag?" Vroeg hij met een kleine glimlach waarna Hazel kort knipperde en zacht zuchtte. "Oh een dromerige zucht, je bent hard gevallen hoor ik." 

"Houd je bek." Snauwde ze waarna Andrew zacht grinnikte. "Je weet dat ik een grapje maak Hazel. Kom hier, ga zitten ik zal luisteren en geen grapjes maken. Oké, misschien een paar grapjes." Zei hij waarna Hazel zacht zuchtte. Ze ging naast hem op het bed zitten. 

"Eigenlijk heb ik geen idee waarom ik verliefd op hem ben. Het gebeurde gewoon ofzo. Denk ik. Hij is altijd zo aardig en grappig als we met zijn tweeën zijn. En hij verteld altijd de leukste verhalen die hij vanuit niets verzint. Maar dan is hij met zijn vrienden en dan gedraagt hij zich alsof ik niet besta.." Mompelde ze zacht waarna Andrew zacht zuchtte.

"Hazel, je praat over Evan Rosier, dat snap je toch wel? Hij is een pureblood en met jou gezien worden is een schande voor zijn reputatie." Zei hij waarna Hazel kort fronste. "Oké.. Maar ik snap niet waarom ik een crush op hem heb." Zei ze waarna Andrew zacht grinnikte. "Ik snap het wel hoor. Hij is zeker niet lelijk, hij is aardig en grappig en ik gok dat hij je het gevoel geeft dat je het enige belangrijke bent als jullie met zijn tweeën zijn." Zei hij waarna Hazel hem aankeek.

"Het leven is vreemd, en liefde maakt het verwarrend. Ik weet het maar al te goed. Maar laat dat je niet stoppen om je hart te volgen." Zei hij waarna Hazel zwak glimlachte.

"Dankjewel Andrew. Praten met jou brengt altijd duidelijkheid terug. Ook al is het maar een klein beetje." 

"Nu nog duidelijkheid in mijn eigen leven vinden." 

~~~

A/N: Hallo beste mensen :)

Dit hoofdstuk is vandaar eventjes iets korter want ik wist niets meer dus ja.

Ik ga effe lekker veel schrijven vandaag, want ik heb gare motivatie om m'n boeken klaar te schrijven (Gaat natuurlijk nooit zo snel gebeuren maarja).

Dus voor nu was dit het weer, tot later vanavond waarschijnlijk! 

990 woorden.