Will we meet again (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 11

28 maart 1975

"Hey Rose... Ik wilde even sorry zeggen voor gisteren. Ik was erg ruw en dat was niet m'n bedoeling.." Mompelde Andrew terwijl hij een hand over zijn nek haalde.

In de andere hand had hij een picknickmand gevuld met Rose's favoriete koekjes om sorry mee te zeggen. Rose glimlachte zacht en opende de deur.

"Kom in joh. Het geeft echt niets. Ik ben soms ook in een mood." Zei ze waarna Andrew opgelucht zuchtte en Rose naar binnen volgde.

"Mam! Owen! Andrew heeft koekjes gebracht!" Riep ze door het huis heen terwijl zij en Andrew gingen zitten in de woonkamer. Andrew grinnikte zacht en zette de mand neer waarna Rose een koekje pakte en Andrew bedankte.

"Hoe gaat het met je boek?" Vroeg ze terwijl Andrew diep zuchtte en Owen binnenliep. Hij pakte drie koekjes en verdween weer naar boven op de trap. "Vraag me alsjeblieft niet hoe het gaat met m'n boek. Het is verschrikkelijk." Zei hij waarna Rose knikte. "Begrepen. Niet over boek praten." Zei ze waarna Andrew zacht grinnikte.

"Hey kijk, een lach!" Zei ze waarna hij haar aankeek en kort knikte. Hij zuchtte en keek naar de vloer. "Het spijt me echt heel erg dat ik zo rot tegen je deed Rose.. sorry." Zei hij waarna rose hem wegwuifde en zacht grinnikte.

"Geen zorgen. Ik vatte het niet persoonlijk op hoor."

~~

3 juni 1975

"Andrew! Andrew!! Hoe kwam je op het idee voor je boek?!"

"Oh Andrew! Mag ik je handtekening!!"

"Andrew ik ben groot fan van je boek!!"

Andrew schermde zijn gezicht af en liep in een rap tempo door naar de koffie winkel. Wie had gedacht dat zijn boek in twee maanden razend populair zou zijn geworden. Nergens kon hij een stap zetten zonder omringd te zijn door mensen, altijd vroegen mensen wel naar hem.

Hij had later vanmiddag een groot interview en Meet en Greet met fans, maar nu was hij de onbekende niemand die liever niet door de pers gespot werd.

Hij zuchtte diep en ging zitten aan zijn normale tafeltje in het koffiewinkeltje waarna Rose zacht glimlachte en richting hem liep.

"Ben je der weer?" Vroeg ze waarna Andrew zwak glimlachte en knikte. "Jup. Pers staat buiten, sorry als ik jullie onrust geef." Zei hij waarna Rose hem wegwuifde. "Nonsens. Je weet hoeveel Louella van je houd Andrew." Zei ze waarna Andrew zwak glimlachte.

"Ik snap nog steeds niet hoe ze van een goed lopende bar naar een geweldige koffiewinkel is gegaan, maar ik ben blij. Liever een cafeïne overdosis als een alcohol overdosis." Zei hij waarna Rose hem sceptisch aankeek en haar wenkbrauw optrok. "Liever geen van beide, dankjewel." Zei ze waarna Andrew zacht zuchtte.

"Hoe zou het zijn als ik ineens dood ga net voordat ik een interview heb. Iedereen helemaal ver gerezen vanuit het hele land om mij te spreken, sterf ik aan teveel koffie." Zei hij waarna Rose kort knipperde. "Gelukkig kan je daar niet dood aan gaan." Zei ze waarna Andrew zijn schouders ophaalde. "Je kan doodgaan aan alles Rose." Zei hij waarna Rose diep zuchtte en de menukaart neerlegde.

"Bestel nou alsjeblieft gewoon. Ik heb wel weer genoeg over dood gepraat voor de rest van de dag." Zei ze waarna Andrew grinnikte.

Zijn koffie was net op zijn tafel geserveerd toen de pers hun rust verloor en naar binnen stroomden.

"Andrew!! Is Tyler geïnspireerd door iemand uit je boek?!"

"Kan je jezelf vinden in een van de personen uit je boek?!"

"Waarom zie je eruit alsof je net uit bed bent gerold?"

Andrew keek verstoord op naar de bekende stem en fronste kort toen hij niemand zag die hij kende in de groep journalisten.

"Oh jeetje zeg. Ga eens uit de weg, ik ben een belangrijk persoon, dankjewel." Toen de pers hem eindelijk erdoorheen liet, keek Andrew verbaasd richting Calix die breed grijnsde. "Hallo meneer, laat ik een boek schrijven en famous worden." Zei hij terwijl hij op de lege stoel ging zitten aan de tafel en een slokje van Andrews koffie nam.

"Jezus hoe zoet is jouw koffie wel niet?" Klaagde hij terwijl hij een vies gezicht trok en Andrew grinnikte. "Zeg, gaan jullie nog weg of blijven jullie vervelend? Vraag hem zo meteen maar de vragen als je antwoord erop verwacht." Zei hij geïrriteerd terwijl de pers hem kort aankeek en langzaamaan de zaak uitliep.

"Dankjewel Calix. Ik had de rust echt nodig." Zei hij waarna Calix kort knikte. "Het was me een genoegen Andrew. Maar hoe gaat het met je? Buitenom je traumatiserende boek waardoor ik nu in therapie moet dan." Zei hij waarna Andrew zacht grinnikte en hem kort vragend aankeek. "Je moet toch niet echt in therapie door mijn boek?" Vroeg hij waarna Calix zijn hoofd schudde. "Nee joh. Ik zat daarvoor al in therapie, maar je boek is wel een aantal keer genoemd in mijn sessies. Grote kans dat mijn therapeut een van je grootste fans is, want zij bracht het bijna altijd wel op." Zei hij waarna Andrew hem ongelovig aankeek.

"Is ze ook magisch? Of vertel je haar niet over het hele, je weet alles wat iemand denkt?" Vroeg hij waarna Calix zacht zuchtte. "Ze is magisch ja. Ik vertel niet alles, want dan zwerft het rond in haar hoofd, maar ze verteld altijd wel de dingen waar ze aan moet denken als ze me advies geeft." Zei hij waarna Andrew glimlachte.

"Dat is fijn. Zou iedereen maar zo zijn." Mompelde hij waarna Calix kort knipperde. "Ergert het je dat hij nog steeds niets heeft laten horen?" Vroeg hij zacht waarna Andrew diep zuchtte en zijn hoofd op de tafel liet vallen, de koffie lang vergeten.

"Ik dacht dat als ik mijn boek had uitgebracht hij me vast wel zou proberen te bereiken. Maar misschien is hij wel gewoon doorgegaan en mij vergeten. Of hij was me gewoon beu. Of hij vond mijn boek niet leuk en wilt me nu absoluut nooit meer zien." Voordat hij kon panikeren greep Calix zijn schouders vast en zorgde hij ervoor dat Andrew hem aankeek.

"Hey, rustig aan. Percy is gewoon een klootzak. En voordat je boos wordt, je weet zelf ook heus wel dat hij je verkeerd behandeld." Zei hij waarna Andrew verslagen zuchtte en zijn hoofd op Calix' schouder liet rusten.

"Blijkbaar val ik voor klootzakken." Mompelde hij zacht waarna Calix zuchtte. "Blijkbaar wel ja."

~~~
A/N: Hallo hallo mensen op de wereld :)

Ik leef nog, gelukkig of helaas jullie mogen besluiten.

En dit was het weer, tot of later vandaag of tot morgen!

1090 woorden