Will we meet again (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 10

14 januari 1975

De laatste paar maanden heeft Andrew dag en nacht geschreven aan zijn boek.

Hij had verwacht dat het jaren zal duren voordat hij tevreden was met et verhaal, maar kwam erachter dat hij, verbazingwekkend, binnen een paar maanden het hele verhaal een outline had kunnen geven en het verhaal bijna klaar kreeg.

Meneer Heart kwam bijna dagelijks langs om hem te helpen of om hem te steunen en toen Andrew een brief met het nieuws naar Hazel en Castor had gestuurd had Hazel enthousiast vier verschillende schetsen voor covers doorgestuurd naar hem.

Zijn vaders steunde hem in zijn reis door de veranderingen en afwijzingen van ideeën terwijl zijn boek vorm begon te krijgen.

Een paar dagen geleden had Rose het hele boek gelezen in een dag en had ze de rest van de avond gehuild en geklaagd dat Andrew het boek te verdrietig had gemaakt.

Nu was hij bij een professionele covermaker met zijn favoriete schetsen die Hazel naar hem had gestuurd en een paar van zichzelf. De covermaker keek ze kort aan en trok haar neus op.

"Je wilt dit als cover? Het ziet er niet erg professioneel uit." Zei ze waarna Andrew kort fronste. "Dus? Het is een persoonlijk boek met een persoonlijke cover." Zei hij een beetje beledigd waarna de covermaker haar wenkbrauwen optrok. "Tuurlijk. Ik werk alleen niet met schetsen die niet de mijne zijn, dus als je zo graag een persoonlijke cover wilt hebben mag je hem lekker zelf maken." Zei ze waarna ze de schetsen in zijn gezicht gooide en hij haar verbaasd aankeek.

"Nou dankjewel voor niets." Mompelde hij terwijl hij de winkel uitliep en de straat overstak naar een koffiewinkeltje wat er leuk uitzag. Hij liep naar binnen en de deurbel rinkelde terwijl hij kort rondkeek en zacht glimlachte.

Hij ging in stilte bij een tafeltje bij het raam zitten en pakte de menukaart terwijl hij de verschillende koffie's en taartjes langsging.

Zijn ogen werden afgeleid door de mensen die over de straten liepen en hij glimlachte zacht bij het zien van twee jongens die ongeveer 16 waren. Ze liepen hand in hand, maar niemand gaf de twee aandacht.

~

27 maart 1975

Andrew zuchtte diep.

Hij was het hele boek idee al wel weer beu. Vandaag hadden ze bericht gehad van meneer Heart dat hij er te lang over deed en het een te groot drama maakt voor zijn tijd. Dus nu moest hij ook nog een nieuwe uitgever vinden.

Hij had nog steeds geen goede cover, hij moest zijn boek nog over laten lezen door professionals en hij wist nog geen eens een passende titel voor het boek.

En dan moest hij ook nog eens jam met zijn handen maken omdat zijn vaders allebei ziek op bed lagen en vanmiddag iemand jam kwam halen.

Hij was net klaar met de jam en wilde net de bak optillen toen hij twee handen op zijn schouders voelde en iemand hard "Boe!" riep. Andrew draaide geschrokken om, maar in de beweging viel de hele bak om bovenop hem en Rose die hem had laten schrikken.

Ze vielen allebei om, Rose lachend en Andrew uiterst geïrriteerd. "Fijn, dankjewel Rose. Nu zit ik ook nog eens onder de jam." Zei hij waarna Rose kort knipperde. "Ik toch ook? Je moet eens in de spiegel kijken Andrew. Ik snap dat het frustrerend is dat het nu zo slecht gaat met je boek, maar je verandert heel erg de laatste tijd. Ten slechte. Ik weet niet of het is omdat je door alle moeilijke tijden en je relatie met Tyler heengaat opnieuw door het boek, of omdat je gewoon niet je dag hebt iedere fucking dag!" Zei ze waarna Andrew opkeek.

"Hij heet niet Tyler." Zei hij zacht waarna Rose diep zuchtte en haar handen over haar gezicht haalde. "Weet i&. Maar zo heet hij in je boek, en buitenom alles uit het boek, weet ik niets over hem." Zei ze waarna ze kort naar de bak keek en zuchtte. "Sorry voor de jam. Ik dacht dat je misschien zin had om iets leuks te doen maar ik laat je wel alleen." Zei ze waarna ze wegliep en Andrew alleen overbleef in het schuurtje.

Hij veranderde niet.

Helemaal niet zelfs.

Of wel?

Hij schudde de gedachten weg en keek op richting de deur die opende. Mason en Mina stonden in de deuropening en glimlachten zwak naar Andrew.

"We hoorden iets vallen. Gaat het?" Vroeg Mason terwijl hij en Mina naar binnen liepen en hem hielpen de bal op te tillen en alles op te ruimen. De drie ruimden op in stilte terwijl Mason en Mina telkens naar elkaar bleven kijken terwijl Andrew het niet zag. "Dankjewel voor de hulp jongens." Zei Andrew zacht waarna Mina glimlachte. "Graag gedaan." Zei ze terwijl ze haar handen afdeed aan een handdoek.

"Papa Tyler maakt zich zorgen. Papa Bryan ook." Zei hij terwijl hij opkeek en fronste. "Ze vinden dat je heel erg veranderd en missen de oude jij." Zei hij waarna Andrew zacht zuchtte. "Helaas voor hun dan." Mompelde hij zacht waarna hij de jam potjes rechtzette op de tafel.

"Ik mis de oude jij ook. En Mina ook." Zei hij zacht waarna Andrew omkeek, geïrriteerd.

"Verassing. Ik mis de oude ik ook, maar de oude ik zou zich dagelijks opsluiten in zijn kamer en nooit meer eruit komen. Dus ik weet niet wat jullie liever hebben?" Vroeg hij geïrriteerd waarna hij het schuurtje uitliep en het erf afliep.

Niemand snapte hem.

Niemand leek te snappen dat de oude hem zich niet door dit alles had geslagen.

Niemand leek het van zijn kant te kunnen begrijpen dat hij niet d e oude hem kon zijn nu alles veranderd was in zijn leven.

Hij liep langs het zonnebloemen veld waar Percy en Andrew jaren geleden hadden gekust en tussen de bloemen waren beland.

"Meende hij dat je een crush op me had?"

"Luister, Castor spreekt vaak onzin en-" "Andrew."

"Je hoeft het niet te zeggen. Maar het gaf me hoop. Denk ik. Want ik heb namelijk wel een crush op je. En ik dacht dat het weg zou gaan, ik dacht dat het gewoon stom en tijdelijk was maar Nope. En hier sta ik nu te babbelen over een crush en je staart me aan alsof ik gek geworden ben en-"

Andrew schudde de gedachte weg en liep stug door, maar er kwam een auto aan en o o het moment dat hij in de berm stapte gleed hij uit waarna hij in de sloot belandde.

Gelukkig stond hij droog in het voorjaar, maar Andrew kon de niet uitklimmen aan de kant van de weg omdat er allemaal steekplanten zaten daar. Met een grimmig gezicht liep hij door het bloemen veld en halverwege gaf hij op waarna hij in het veld ging liggen.

Hier liggend kon hij de herinnering niet tegenhouden. De gevoelens die door zijn brein stroomde naar zijn buik door zijn hele lichaam, die hij vervolgens vrijuit kon uiten naar Percy.

Hoe hard ze moesten lachen toen ze niet meer wisten wat ze moesten met hunzelf, en de vreugde onverslaanbaar leek.

Andrew had Percy gekust.

En hij kon nooit meer zo blij zijn.

~~~
A/N: Ik ben echt een beetje dood de laatste dagen.

Sorry daarvoor :(

School is heel zwaar en ik heb verrassend genoeg dingen om te doen na school dus ja dan blijft er weinig tijd over voor schrijven helaas.

Maar ik hoop oprecht dat ik de komende dagen meer kan schrijven!

Dit was het weer. Waarschijnlijk tot morgen of tot later! Ciao!

1260 woorden