Will we meet again (The Lucy universe) (Dutch)

Deel 19

Andrew had het stomste gedaan wat hij kon bedenken.

Hij had Percy uitgenodigd voor zijn trouwdag.

Hij verwachtte weinig van de brief, maar nu iedere keer als hij een brief kreeg, hoopte hij dat het van Percy kwam.

Maar natuurlijk was dat het niet.

Hij zat nu thuis bij Rose en ze waren samen een kleur voor de gordijnen aan het uitkiezen, want blijkbaar was dat belangrijk.

Rose's moeder had voorgesteld om een kleur van de aardbeien jam te gebruiken, dus Rose ging een pot halen terwijl Andrew zijn tong keer op keer verbrandde aan de te hete thee.

"Eh Andrew? Er staat iemand bij je huis voor jou." Zei Rose terwijl ze de jampot op de tafel neerzette en Andrew fronste.

Zou het Percy zijn?

Nee.

Zijn pak kwam vandaag nog binnen.

Waarschijnlijk was het de man die het zou brengen.

"Ik ga wel, dankjewel Rose." Zei hij wazig waarna hij opstond en richting de deur liep.

Hij liep richting zijn huis met trillende handen en keek verbaasd op naar de jongen die met zijn hoofd naar de deur gericht stond. Andrews ogen vergrootte en hij mompelde zacht het eerste wat hij uitspreken kon.

"Hallo?"

Percy's hoofd schoot op richting Andrew en zijn hart begon hard te kloppen bij het zien van Percy's al te bekende gezicht. Andrew staarde hem met open mond aan.

Percy was er.

Percy leefde nog.

"Percy.." Mompelde hij zacht waarna Percy zwak glimlachte. "Hai."

Bijna alsof het automatisch ging begonnen zijn voeten de ruimte tussen de twee te verkleinen, maar voordat hij te veel in de buurt kwam stopte hij met lopen.

Nee.

Ik ga trouwen met Rose.

Hij signaleerde voor Percy om hem te volgen naar binnen. zonder een knuffel, een hand, niets. Hij was bang dat er teveel zou volgen als hij in aanraking zou komen met Percy.

Hij negeerde zijn hart die steeds harder begon te kloppen. Want Percy was hier, maar hij was te laat.

Percy volgde Andrew in stilte naar zijn slaapkamer waar Andrew de deur dichtgooide.

Hij stond met zijn rug naar Percy gedraaid, bang dat hij zou huilen als hij Percy aankijken zou. "Andr-" "vijf jaar! Vijf jaar lang hoor ik niets van je!! Niet eens een reactie op mijn brieven!!" Onderbrak hij Percy boos terwijl hij omdraaide en tranen over zijn wangen begonnen te stromen.

Fuck.

Percy's lip begon te trillen en hij keek naar zijn handen terwijl hij weer terug opkeek naar Andrew, ook tranen in zijn ogen.

"Andrew ik heb geen brieven gehad. Jij hebt vijf jaar lang niet op mij gereageerd.." Mompelde hij terwijl hij fronste en Andrew hem ongelovig aankeek. "Ja tuurlijk. Waar komen mijn boeken dan vandaan?! Mijn gedachtes?!!" Schreeuwde hij terwijl hij zijn handen in de lucht gooide en weer wegdraaide van Percy.

Hij wist niet waar de woede vandaan kwam. Misschien wist hij niet wat hij anders kon doen, want verdriet had hij al genoeg verspild aan Percy.

"Ik- ik zeg niet dat je liegt. Maar, ik heb 387 brieven naar je gestuurd over de laatste vijf jaren." Zei hij terwijl Andrew omdraaide.

387.

Hij had ze allemaal geteld.

"En je dacht ook niet eerder dat je even langs kon komen ofzo? Nee! Kom vooral vijf dagen voor mijn trouwdag langs!" Riep hij terwijl Percy zijn handen uitstak in een poging om die van Andrew te pakken, maar hij trok ze weg voordat hij de kans had.