Siyahlar İçinde..

-4- Gerçek

|Düzenlendi|

Bu korkunçtu. O adam annem ve babamı öldürüyordu. Peki ya.. Yanımda neden Eren vardı? Adam silahını bize çevirdiğinde annem ve babam yerde kanlar içinde yatıyorlardı. Ben ise yere çökmüş ağlıyordum. Eren adama kafa tutuyordu, yanıma eğildiği an adam silahını bana yöneltti ve tetiği çekti. Ateş edeceği sırada çığlık attım ve uyandım.

Eren başucumda oturmuş saçımı okşuyordu. Yatakta olduğumu fark ettim ve doğruldum.

''İyi misin? Sana bir şey söylemeliyim.''

''İ-İyiyim. Sanırım.''

Elimi saçlarıma attığımda bana sarıldı. Onu hafifçe ittirdim.

"Ne yapıyorsun?"

''Sana anlatmam gereken çok önemli bir şey var.''

''Sarılmasan anlatsan?"

Geri çekildi. ''Annenin adı Serap ve babanın adı Baran değil mi?''

Annemi ve babamı nereden biliyordu?

''Sen.. Bunu nereden biliyorsun?''

''O fotoğraftaki çocuk benim Hayal. Sen benim kardeşimsin.''

''Ne saçmalıyorsun sen? Benim kardeşim falan yok.''

Sen benim kardeşimsin. Ciddi olamazdı herhalde.

''Anne ve babamız öğrenmeni istemediler. Hatta mektup bile yazdılar.''

Yutkundum.''Göster mektubu o zaman.''

''Tamam, burada bekle.''

Bir odaya girdi. Eren benim abim miydi? Bu doğruysa neden saklamışlardı?

Elinde küçük bir sandıkla geri geldi. Sandığı açtı. İçinde benim fotoğraflarım ve bir mektup vardı. Mektubu bana uzattığında sesli okumaya başladım.

''Hayal ve Eren..

Bu mektup biz öldüğümüzde elinize ulaşacak. Ya Hayal'e ya da Eren'e.. Bu mektubu bulduğunuzda sadece mektubu değil, birbirinizi de bulun. Eren ve Hayal Ergün. Siz bizim çocuklarımızsınız ve bundan gurur duyuyoruz. Belki bu mektuba inanmayabilirsiniz. Bu mektubu ilk kim okuyacaksa lütfen ama lütfen kardeşini bulsun. Eren yavrum.. Seni başka bir yere yolladığımız için, kardeşinden ayırdığımız için çok özür dileriz. Zorundaydık..
Hayal kızım.. Bu mektuptan sonra abin ile mutlu yaşayın. Lütfen bizi affedin.

Anneniz ve babanız..''

Mektubu okurken sesim titremişti ve gözlerimden bir iki yaş akmıştı. Ona baktığımda kaşlarını çatmış mektuba bakıyordu.

''Sen gerçekten abim misin şimdi?.''

Başını hafif kaldırıp gözlerime baktığında gözlerinin dolduğunu gördüm. Başınk yavaşça sallayıp beni kendine çekti. Kollarımk yavaşça onun beline doladım.

''Kardeşim.. Hayal onları asla affetmeyeceğim.''

Sesi bile titreyen.. Abime ne diyebilirdim ki? Saçımı öpüp okşamaya başladı.

''Evini kiraya ver. Bizim eve geliyorsun.''

''Bizim ev? Kimle kalıyorsun sen?''

''Arkadaşlarımla kalıyorum. Kuzenimi de ikna etmeye çalışıyorum.''

''Mert buraya mı taşındı?''

''Sen Mert'i tanıyor musun? Evet.''

''Hayal o benimde kuzenim oluyor,'' dedi ve göz devirdikten sonra mantıklı olduğunu düşündüm. ''Peki bunu o biliyor mu? Senden haberi var mı?'' derken etrafa bakınıyordum. Nerede benim telefonum?