រំលងពីចំណោទឡានក្រុងនៅក្បែរសកលវិទ្យាល័យក៏មកដល់ចំណោទឡានក្រុងមួយផ្សេងទៀតនៅក្បែរផ្សារទំនើប នាយកម្លោះសង្ហាទាំងពីរនាក់នៅលើឡានក្រុងសម្រេចថាចុះត្រឹមចំណោទឡានក្រុងនេះ...
«មកឆ្ងាយសាលារាប់រយគីឡូមកផ្សារទំនើបនេះឯង??» ជីមីនធ្វើមុខឆ្ងល់ប្រើខ្សែភ្នែកពីចម្ងាយសម្លឹងមើលទៅខាងក្នុងផ្សារទំនើប
«គិតថាឆ្ងាយតែបើឯងគិតចង់រត់គេចនោះតែមួយពព្រិចភ្នែកក៏បាត់ឯងហើយ»
«ចាកប្រធានបទយើងនិយាយហើយ»
«ណាហ្ហើយចុះ ខ្ញុំមិនចង់ឈ្លោះជាមួយឯងទេពួកយើងរកកន្លែងនិយាយគ្នាសិនទៅ»
«កន្លែងនិយាយគ្នានៅផ្សារទំនើបនឹងហេស៎?» ជីមីនចងចិញ្ចើមដកដង្ហើមធំទាំងធុញទ្រាន់
«និយាយបណ្ដើរដើរទិញរបស់បណ្ដើរបង្កើតបរិយាកាសល្អៗនោះអី» ស៊ូហ្គាឆ្លើយតបទាំងស្នាមញញឹមផ្ទុយខុសពីអ្នកម្ខាងទៀតដែលកំពុងជ្រួញចិញ្ចើមជាមួយការនិយាយស្តីប្លែកៗរបស់អ្នកកម្លោះស៊ូហ្គា
«ឯងកុំស្រមៃឱ្យសោះថាយើងព្រមមកឈរទីនេះជាមួយឯងព្រោះលើកទោសឱ្យឯងនោះ យើងមកនេះគ្រាន់តែដើម្បីបញ្ចប់គ្រប់យ៉ាងជាមួយឯង» ហាស្តីមួយប្រយោគវែងរួចនាយកម្លោះបោះជំហានទៅមុនសំដៅទៅផ្សារទំនើប ស្នាមញញឹមនៅលើផ្ទៃមុខរាងក្រាស់មុននេះត្រូវទម្លាក់ចុះមុនដើរទៅតាមកម្លោះតូចឯណោះ...
«...»
៚សកលវិទ្យាល័យ៚
ទីង ទីង!!!ប
បញ្ចប់ការរៀនម៉ោងដំបូងនិស្សិតៗតាមថ្នាក់បបួលគ្នាទៅញ៊ាំអាហារ និង ធ្វើអ្វីតាមដែលពួកគេគិតទុកចំណែកនាយកម្លោះពីរនាក់នៅអគារសិក្សាឆ្នាំទី៤ឯណេះវិញច្រត់ដៃនៅបង្កាន់មុខថ្នាក់សម្លឹងមើលទៅឆ្ងាយមិនដឹងជានិយាយអ្វីខ្លះជាមួយគ្នាទេបាត់សមាជិកម្នាក់មិនដឹងទៅណាខលមិនចូល ចូលមិនលើកធ្វើឱ្យពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ប្លែកៗរបស់មិត្តខ្លួនមិនបាន...
«អាមីនថាមករៀនតែម៉េចមិនឃើញ?»
«យើងនៅទីនេះជាមួយឯង ឯងមកសួរយើងម៉េចនិងដឹង»
YOU ARE READING
ឃាំងស្នេហ៍គ្រងបេះដូង💙
Romanceអារម្មណ៍ស្រឡាញ់ដែលមិនដឹងថាកើតមានឡើងតាំងពីពេលណានោះទេ ដឹងត្រឹមថាខ្ញុំស្រឡាញ់គេស្រឡាញ់មនុស្សដែលគេគ្មានសូម្បីចិត្តស្រឡាញ់មួយផ្នែកតូចមកខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនប្រាថ្នាការតបស្នងក្តីស្រឡាញ់របស់គេវិញឡើយ សូមត្រឹមគេមិនស្អប់ខ្ញុំគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ...«ស៊ូហា្គ សុីឡាសអ៉ីវឺរ...
