Pov ashton
Ze trok terug uit de knuffel en keek naar beneden haar ogen waren rood en dik van het huilen, ik hoopte dat de jongens nu niet binnen zouden komen, maar een paar minuten later vloog de deur open en kwamen ze binnen gelopen, toen ze dagmar zaten zitten bleven ze stil staan en verdwenen hun lachende gezichte en toen keken ze bezorgd, ze keken mij aan maar ik zei niks. Michael liep naar dagmar toe en gaf haar een knuffel en luke en calum die deden daarna het zelfde. Ik zat er nog steeds maar wat naast niet wetend wat ik moest doen of zeggen, de jongens wisten natuurlijk niet wat er aan de hand was maar het was niet aan mij om het te gaan vertellen, ik keek dagmar aan maar ze keek niet terug. Ik hoopte alleen dat ze me ooit zou vertellen wat er was en dat ze het niet meer zou gaan doen. Maar ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is.
We zaten nog een tijdje in stilte toen luke begon te praten hij zij dat hij de laatste twee uurtjes leuk wou maken omdat dagmar daarna weer weg moest naar huis. We gingen een film kijken maar dagmar was erg afwezig. Ik maakte me grote zorgen om haar ik wou niet dat ze gekke dingen ging doen, na twee uurtjes moest ze weg om haar trein weer te halen, we liepen met haar mee naar het station en gaven haar een knuffel toen ze mij een knuffel gaf fluisterde ik in haar oor dat ze sterk moest blijven en me altijd kon bellen ze gaf ne nog snel haar telefoon zodat ik mijn nummer en ik kon zetten en liep toen de trein in opzoek naar eem plekje om te kunnen zitten. Ze zat bij het raam en we zwaaiden naar haar tot we haar niet meer konden zien, de jongens en ik liepen terug in stilte en ik liep helemaal achteraan alleen ik voelde een traan over mijn wang heen glijden maar die veegde ik snel weg toen ik zag dat de jongens naar me keken.
