Pov dagmar
Ik werd wakker, ik wou me ogen open doen maar alles bleef zwart ik wou me armen bewegen maar het lukte niet, ik kon niks. Ik zag alleen maar zwart. Het leek alsof ik in een eindeloze zwarte tunnel zat en dat de opening ver weg was, maar ik zag een klein lichtje puntje. Ik wou er naar toe maar het lukte niet. Ik hoorde stemmen om me heen, wie waren het? Mijn vader? Mijn beste vriendin? Mijn broer? Ik weet het niet. Ik wou schreeuwen maar het lukte niet, ik hoorde wat voetstappen weg gaan en na een tijdje was het stil, tot dat iemand een stoel pakte en er op ging zitten. Ik weet niet wie het was, ze begon te praten en ik hoorde aan haar stem dat het een meisje was waarschijnlijk was het dan mijn beste vriendin lotte. Ze begon te praten over alle leuke tijden die we hebben gehad, dat ze die niet wou missen. Mijn hart brak toen ik haar hoorde snikken, ik voelde dat ze mijn hand vastpakte ik wou er in knijpen om te zeggen dat ik er wel was, maar het lukte niet. Ze huilde nu nog harder en ze zei dat ze van me hield dat ij wakker moest worden en niet dood mocht gaan, ik voelde iets warms over mijn gezicht heen glijden. Waarom kan ik wel huilen maar niet uets bewegen of iets zeggen. Maar het licht puntje kwam steeds dichterbij en lotte kneep in mijn hand en zei dat ij het kon ze liep weg maar kwam ook weer terug met nog iemand. Het koste me super veel moeite om bij het licht punt te komen, halverwege wou ik opgeven maar ik deed het niet. Ik ging door en na een gevecht wat zoveel inspanning koste kon ik eindelijk mijn ogen openen, en het super velle licht kwam me tegemoet
