Pov ashton
Dagmar is nu inmiddels 6 uren weg en er is geen moment geweest dat ik niet aan haar heb gedacht, en dan schiet me te binnen dat ik haar nummer heb! Ik ga haar nu bellen nu meteen, ik pak mijn mobiel zoek haar nummer op hij gaat een paar keer over maar er word niet opgenomen, ik bel nog een keer en nog een keer. Maar ik geef de hoop op, ze wil me vast niet meer spreken nu ze weet dat ik er achter ben gekomen dat ze snijd. Na een halfuur gaat mijn telefoon ik schrik op uit mijn gedachten en ren naar me telefoon toe ik zie dat het dagmar is er komt een glimlach op mijn gezicht. Ik neem op ze zegt hoi met een gebroken stem en meteen denk ik aan allemaal verkeerde dingen, ik was even vergeten te antwoorden dus ik zeg snel hoi terug. Ik hoor haar diep adem halen ze wil wat zeggen maar het lukt haar niet, een traan rolt over mijn wang en ik hoor dagmar snikken. Ik begin te praten tegen haar, ik weet niet wat er is maar ik wil je helpen en je moet geen gekke dingen gaan doen. Ze snikt en zegt dan; ashton ik heb al die gekke dingen gedaan ik lig in het ziekenhuis ik ben net eem uurtje wakker. Dit komt bij me binnen als een bom ik ben in shock ik weet niet wat ik moet doen. Me telefoon laat ik vallen ik ren naar de jongens toe, ik ga naar dagmar toe roep ik overstuur ze ligt in het ziekenhuis! Ze kijken me geschrokken aan maar staan dan op en lopen snel naar de auto. Ik kan nu niet rijden want ik ben te overstuur dus gaat michael rijden. Na een tijdje zijn we er eindelijk ik heb de jongens ook uitgelegd wat er was en ze waren er helemaal stil van. Ik liep het ziekenhuis binnen opzoek naar dagmar, ik had haar kamer nummer gevraagd aan de mevrouw achter de balie ik liep snel naar haar toe, eenmaal bij haar kamer aan gekomen zag ik haar liggen ik durfde niet naar binnen ze staarde naar het plafond en tranen rolde over haar wangen en ik zag het verband om haar polsen heen zitten.
