LALİSA

1. bölüm DNA

bölüm DNA

sabah her zaman olduğu gibi yine annemin bağırmasıyla kalktım on altı senedir her sabah bu şekilde uyandırıldığım için alışmıştım. Kusura bakmayın annemin bağırışıyla acele ile kalktığım için size kendimi tanıtmadım. Ben lalisa on altı yaşında yeşil gözlere kızıl saçlara sahip 1.50 boylarında lise ikiye giden bir kızım annemin adı esma kendisi kırk yaşında bir ev hanımı babam bir sene önce vefat etti bir abim var adı ömer yirmi iki yaşında kendisi çalışmıyor şimdi soracaksınız nasıl geçiniyorsunuz babamın maaşı yatıyor her ay onunla kira vs. hallediliyor geri kalan ise abim ve annemin kişisel ihtiyaçlarına ve eve gidiyor bana gelince okul çıkışları ve hafta sonları bir kitapçı da çalışıyorum ordan aldığım para da bana gelmiyordu ama harcayacak biraz param kalıyordu elimde aslında babamın maaşı hariç dedemgil de yardım ediyorlardı ama yinede ben çalışmak zorunda kalıyordum.

"Lal Allahın cezası nerdesin sen " diye annem daha çok bağırınca dolaptan aldıklarımı hızlıca üzerime geçirip odamdan cıktım adım lalisa ama babam öldükten sonra konuşamıyordum onun için annem ve abim lal diye seslenirlerdi babam kaza yaptığında beraberdik beni istemese de gelip okuldan almıştı evet babamda dahil ailemden kimse beni sevmezdi. Nedeni annemle babam abimden sonra bir bebek daha istemiyorlarmış ama Allahın taktiri ya annem bana hamile kalmış beni öğrendiklerinde ikisi de istememişler beni annem beni düşürmek için elinden geleni yapmış ama düşmemiş ona sımsıkı sarılmışım doktorlar annemin beni düşürmek için yaptıklarını bilmeselerde bu bebek doğsa da ya yaşamaz yada engelli olur demişler ama çok şükür bende hiç bir şey yok ben doğduğumda ne annem sevmiş ne babam nede abimin sevmesine izin vermişler annem hep doğunca bir sıcaklık hissederim sanmıştım ama seni görür görmez iğrenmiştim der birde onlara benzememem tuz biber olmuştu beni sevmemelerine neyse konu dağıldı gitti babam o memnunsuz suratıyla beni okuldan almış eve gelirken sürekli söylenip duruyordu neden ek derse kalıyormuşum sanki lise bitince okuyacakmıymışım beni boşuna okula gönderiyorlarmış gibi bir sürü şey söylüyor bana bağırıyordu. Ben ne kadar sessiz kalmaya çalışsamda hassas noktam okul olduğu için daha fazla sessiz kalamamış bağırmıştım.

"Ben ne derseniz deyin okuyacağım baba buna ne sen mani olabilirsin ne de bir başkası" demiştim benim ona sesimi yükseltiğim için sinirle gözlerini yoldan çekip bana dönmüş ve sert bir tokat atmıştı.

"Sen kimsinde bana sesini yükseltiyorsun lan" diyerek bir eliyle araba sürüyor diğer eliyle de sacımı çekiyordu bakışları tamamen bendeydi ne olduysa o anda oldu zaten benim bakışlarım yolu bulunca üzerimize gelen tırı fark ettim ve bağırdım.

"Baba dikkat et" babam benim sesimle bakışlarını yola çevirince tırı görmüş arabayı hemen sağa kırmıştı ama direksiyon kabiliyetini kaybettiği için araba sert bir şekilde bir ağaç'a çarparak durdu babam'ın emniyet kemeri takılı olmadığı için yerinde sarsılarak yan taraftan başı dışarıya çıkmış bir şekilde olay yerinde hayatını kaybederken ben ise başımda bir yara ve kolumun kırılmasıyla sağ çıkmıştım. Tabi bu olayın etkisiyle bir daha konuşamamıştım annem ve abim kazayı öğrendiklerinde hastaneye uçar gibi gelmiş babamın öldüğünü öğrenince adeta yıkılmışlardı doktor benden olayın etkisiyle konuşamadığımı bir psikolojik tedavi alırsam konuşabileceğimden bahsederken annem bana kinle bakıp "inşallah hiçbir zaman konuşamaz katil" demişti zaten o günden sonra onlarla olmayan aram daha kötü olmuştu. Ben koşturarak merdivenlerden inerken onlar salonda ikili koltuğa oturup bana her zamanki çatık kaşlarıyla bakıyorlardı.

"Nerdesin sen uyuşuk iki saattir sana sesleniyorum " dedi annem ben salona girince abim ilk anneme bakıp tekrar bana bakarak konuşmaya o devam etti.

"Hadi çok oyalanma oyalandın zaten oyalanacağın kadar git kahvaltı hazırla açım ben" dedi. Ben onu başımı sallayıp onaylarken annem konuşmaya başladı.