How to kill the girl on fire? (Dutch)

Hoofdstuk 1

Jarenlang heb ik getraind voor deze dag. Vandaag is de boete voor de 74ste Hongerspelen. Vandaag is mijn dag. Als ze mijn naam niet trekken, ga ik als vrijwilliger en dan win ik. Ik ben Clove Slasher, 15 jaar oud, uit District 2.

Ik heb mijn hele leven naar de Hongerspelen gekeken. Ernaar uitgekeken eraan mee te doen, te winnen. Vanaf mijn vijfde wist ik het zeker: Ik ga meedoen aan de Hongerspelen. Ik liep naar mijn moeder, en zei het tegen haar. Ze begon hard te lachen, dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik meende het serieus, en na een paar jaar had ze dat eindelijk door. Op mijn achtste mocht ik eindelijk naar een kamp, waarheen kinderen gaan die willen trainen voor de Hongerspelen. Elk jaar zou ik daar elke vakantie heen gaan. Elk weekend zou gebruikt worden om te trainen, gewoon in onze eigen stad. Het eerste zomerkamp draaide er vooral om uit te vinden waar je goed in was, waar je verder mee wilde trainen. Het was een streng kamp, maar wel de beste. Om zeven uur uit bed, om negen uur moet iedereen slapen. Trainingen duurden van acht uur tot twaalf uur, een half uur pauze en dan van half één tot vijf. Daarna avondeten en dan heb je een paar uur voor jezelf. Ik probeerde eerst de zwaarden, zonder succes. Daarna pijl en boog, ook dat werd niks. Bijlen, katapulten, knuppels en speren mislukten allemaal. En toen kwam ik bij de messen. Het begon simpel, gooi een mes tegen de cirkel vijf meter verderop. Ik wist het meteen, messen waren mijn wapen. Ik mocht niet meteen verder oefenen, aangezien vandaag gewoon beslissen was waarmee je verder wilde oefenen. Dus ik had al vroeg vrij. Ik ging naar buiten, naar het veld met het kleine bos binnen de hekken van het trainingskamp. Ik ging naar het bos, en klom in een boom. Of ik probeerde het, in ieder geval. Na een paar meter viel in naar beneden, plat op mijn rug. En toen ik mijn ogen open deed, zag ik een gezicht. Hij stak een hand naar me uit. Ik pakte hem en hij hielp me overeind. Hij was best knap, met blond haar en blauwe ogen. Maar ik was nog maar acht. Hij was duidelijk ouder. "Ik heet Cato." "Clove." "Leuk je te ontmoeten." We liepen samen terug naar het kamp, het was lunchtijd. Die vakantie waren we veel samen. Mensen om ons heen zeiden dat we verliefd waren. Plaagden ons ermee. Cato zei dat ze jaloers waren op hem, dat ze allemaal met mij wilden zijn.

Na die vakantie zagen we elkaar niet meer. Hij woonde aan de andere kant van District 2, deed zwaardvechten, en na die vakantie werden we per wapen gesplitst en naar andere locaties gebracht, helemaal uitgerust voor je betreffende wapen. En wij waren dus niet bij elkaar. Eerst miste ik hem heel erg. Maar naar een paar jaar was ik hem vergeten. Ik had vrienden gemaakt bij mijn eigen onderdeel, we trainden met z'n allen. Toen ik tien was, moesten we een test doen, om te zien hoe goed je nou echt was. Je kreeg een cijfer van 1 tot 10. We moesten messen werpen, messen in verschillende vormen en maten, naar verschillende doelwitten. Bewegende, oplichtende, een combinatie, het was er allemaal.

We wachten tot we onze cijfers te horen krijgen. We zitten met z'n allen in een zaal die gebruikt wordt als noodruimte. Het gaat op alfabetische volgorde, dus ik ben als een van de laatsten. "Dawn Prul, 7." P, Q, R, S. Ze gaat door met lezen van de cijfers, samen met de namen. "Clove Slasher, 10." Ik staar naar haar, vol ongeloof. Swan, mijn beste vriendin, kijkt me aan vol trots. Maar ik zie iets van jaloezie in haar blik. Zij had een 8, ook al was ze twee jaar ouder.

Terug naar de werkelijkheid. Swan was vorig jaar in de Hongerspelen. Ze is gestorven toen de Spelmakers mutilanten de arena in stuurden. Ze klom in een boom, waar een bloedzoekersnest zat, die niet echt blij waren Swan te zien. Ze zat bij de laatste vier.

Ik open mijn kledingkast, en pak de jurk die al jaren klaarligt voor deze dag. Dit is de jurk waarmee ik naar het Capitool ga. Ik doe hem aan, en loop naar mijn moeder. Ze weet dat ik me ga aanbieden als vrijwilliger. "Veel geluk, schat." Het harde alarm gaat af. We moeten naar het plein.

Ik loop voor mijn moeder, naar de rij. Het duurt eeuwen voordat ik aan de beurt ben. Na een half uur is het eindelijk zover. De vrouw achter de tafel prikt me in mijn vinger en op een schermpje verschijnt mijn naam met mijn leeftijd. Ik loop naar het vak voor de 15-jarigen. Vorig jaar wilde ik me ook aanbieden, alleen was ik toen te laat. Nu is het mijn beurt. De vrouw uit het Capitool, Lilani Lunawater, loopt het podium op en begint een lang verhaal over de opstand, hoe de Hongerspelen ontstaan zijn. Ik kijk een beetje rond, en zie de angst op de gezichten van andere meisjes. 'Onnodig,' denk ik. 'Ik ga.' Ze laten ook nog een of ander slaapverwekkend filmpje zien, en dan loopt ze eindelijk naar de bol met de namen. "Meisjes gaan voor!" Het duurt eeuwen voordat ze het perfécte briefje heeft gevonden. "Pleun Swartsch." Nu. Ik spring naar voren. "Ik bied me aan als tribuut!" Het meisje, wat rond de dertien is, kijk opgelucht naar me. "Kom maar hier dan." Ik loop naar voren, het podium op. "Wat is je naam?" "Clove Slasher." "En nu voor de jongens." Lilani loopt naar de andere bol en pakt een willekeurig briefje. "Tom A-" "Ik bied me aan!" Ik zie hoe een grote, sterke jongen van achttien zich naar voren stort om zich aan te bieden. "Goed. Wat is je naam?" "Cato Larek." Ik kijk naar hem. Hij ziet er goed uit, ik moet alleen nog even bedenken hoe ik hem ga vermoorden. Misschien doet iemand anders het wel voordat ik het doe. "Dames en heren, de tributen voor District 2!"

Mijn moeder komt om afscheid te nemen, wat eigenlijk helemaal niet nodig is, aangezien we het thuis al gedaan hebben. "Je kan het." Ik kijk haar aan. "Weet ik." "Veel geluk." En ze wordt meegetrokken door de vredebewakers. Dan worden Cato en ik naar de trein gebracht. De luxe verbaasd me. Diamanten kroonluchters, gouden deurknoppen, en ga zo maar door. Het houdt maar niet op. In de trein zitten onze mentoren, Enobaria en Brutus. Enobaria heeft haar Hongerspelen gewonnen door met haar tanden een keel door te scheuren. "Een van jullie gaat winnen." Ik knik. "Ik." Ik kijk opzij, naar Cato. "Ik ga winnen." "Daar ben ik nog niet zo zeker van." We beginnen bijna te vechten, als Brutus tussen ons komt. "Vermoord eerst de rest maar." Cato gaat zitten, en kijkt boos het raam uit.

*~*~*~*~*~* 

Hoe vind je het tot nu toe? Zeg het alsjeblieft :)